De Koningin van het Levenslied

Het levenspad van de Zangeres zonder Naam (1919-1998) voerde niet over rozen, dat werd weer eens duidelijk in de gelijknamige musical die gisteravond in Weert de Limburgse première beleefde. En ik mocht erbij zijn.
Tot mijn verrassing kreeg ik namelijk een persoonlijke uitnodiging, die ik waarschijnlijk te danken had aan het blog dat ik eerder wijdde aan haar graf in Stramproy, haar woonplaats bij Weert.

Bij de ingang van het Munttheater schreden wij niet over een rode loper, maar over een rozenloper. Dat motief werd voortgezet in het tapijt in de foyer waarin bovendien het portret van de Zangeres was verwerkt. Museum De Lakenhal in Leiden had enkele japonnen van de koningin van het levenslied uitgeleend en evenals een duplicaat van haar diadeem waren ze opgeborgen in vitrines.
Dat had de sneue Rietje Beij in haar jeugd vast nooit verwacht. Eind jaren 60 werd mevrouw Mary Servaes-Beij overigens al salonfähig verklaard.
Tot de gasten gisteravond behoorden dan ook de gouverneur van Limburg en het college van B. en W. van Weert. In een uitverkochte zaal zagen wij de musical over haar roemruchte en tragische leven.

Feit en fictie waren knap verweven, de cast bleek van veel markten thuis, zoals ook bij een musical past en het decor was smaakvol voorzien van toepasselijke bling-bling.
Een aanzienlijke rol was weggelegd voor Johnny Hoes die haar ontdekte en haar vele gouden platen produceerde in zijn studio in Weert. Hoes, - in mijn jeugd onze buurman -, overleed dit jaar, anders was hij waarschijnlijk eregast geweest bij deze speciale voorstelling in Weert.

Vooral Ellen Pieters speelde als de Zangeres de sterren van de hemel. Haar stem, de dictie, de snik en al die wisselingen in emoties en situaties. De meeste indruk maakte op mij de scène waar ze, klein en subtiel gespeeld, oud en gebroken is. Maar zodra ze dan 'Mijn leven' (My way) zingt, is de oerkracht terug.
Dat 'My way' ten afscheid, het tranen trekken waartoe de noblesse van een smartlap verplicht, het had allemaal makkelijk óver de rand kunnen zijn. Maar schrijver, regisseur en spelers hebben met vakmanschap en humor de voorstelling op het podium gebracht.
En, ja, natuurlijk zong ik aan het eind ook 'Mexi...i..i..i..i...cooo'.

Onlangs is in Stramproy het Zangeres zonder Naam-museum geopend, je kunt een naar haar genoemde lunch bestellen en zelfs een Zangeres zonder Naam arrangement boeken, inclusief fietstocht die onder meer leidt naar haar graf.
Had ze dat ooit kunnen denken in die laatste zware en eenzame periode van haar leven?


http://www.dezangereszondernaam.com/

Eerder weblog over haar graf in Stramproy

Interview Gert Berg met de Zangeres zonder Naam over haar moeilijke laatste jaren