Toen ik eergisteren 's ochtends vroeg in Wageningen een volle bus instapte, voelde ik me fris en energiek. Welgemoed ging ik op weg naar een staanplaats halverwege de bus. Toen ik daar echter was aangekomen, voelde ik me op slag oud en verward. Wat was er nou helemaal gebeurd?
Niet één, maar twee meisjes boden me achtereenvolgens bij het passeren hun zitplaats aan.
Hoezo, jeugd van tegenwoordig?
Dat het zo erg niet is gesteld met de verhuftering, wist ik. Maar dat de meisjes me voor zó oud aanzagen dat ze voor me wilden opstaan, dat shockeerde me vooral. Blijkbaar zag ik er minstens zo oud uit als ik ben.
Tijdens de busrit naar het station Ede-Wageningen schoot me vanalles door het hoofd. Hoeveel mensen heb ik zelf vroeger onbedoeld beledigd wanneer ik weer eens als beleefd meisje mijn plaats wilde afstaan? Natuurlijk is voor iemand van 20 een 57-jarige oud.
Ik dacht aan bordjes als: 'Wilt u zitten, ik kan staan', die ooit in bussen hingen. Ik dacht aan de gereserveerde zitplaatsen in de Franse metro voor de 'mutilés de guerre'. Zouden ze er nog zijn? De bordjes, bedoel ik.
'Zeg maar jij', spoor ik nog altijd mensen aan, maar ik leg me er tegenwoordig bij neer als het ze soms met geen mogelijkheid lijkt te lukken.
En ik fleur op wanneer een jonger iemand me met 'jij' aanspreekt. Zoals een omgekeerde McDonald's-reclame van weleer waarin het jongetje juicht: 'Ze zei u tegen mij.'
Later bedacht ik pas dat ik in mijn verwarring de meisjes in de bus niet eens heb bedankt. Met een 'nee, nee, nee' wimpelde ik hun aanbod resoluut af.
Niet erg beleefd van me.
Tv-programma Praatjesmakers: Moet je opstaan voor ouderen?
Niet één, maar twee meisjes boden me achtereenvolgens bij het passeren hun zitplaats aan.
Hoezo, jeugd van tegenwoordig?
Dat het zo erg niet is gesteld met de verhuftering, wist ik. Maar dat de meisjes me voor zó oud aanzagen dat ze voor me wilden opstaan, dat shockeerde me vooral. Blijkbaar zag ik er minstens zo oud uit als ik ben.
Tijdens de busrit naar het station Ede-Wageningen schoot me vanalles door het hoofd. Hoeveel mensen heb ik zelf vroeger onbedoeld beledigd wanneer ik weer eens als beleefd meisje mijn plaats wilde afstaan? Natuurlijk is voor iemand van 20 een 57-jarige oud.
Ik dacht aan bordjes als: 'Wilt u zitten, ik kan staan', die ooit in bussen hingen. Ik dacht aan de gereserveerde zitplaatsen in de Franse metro voor de 'mutilés de guerre'. Zouden ze er nog zijn? De bordjes, bedoel ik.
'Zeg maar jij', spoor ik nog altijd mensen aan, maar ik leg me er tegenwoordig bij neer als het ze soms met geen mogelijkheid lijkt te lukken.
En ik fleur op wanneer een jonger iemand me met 'jij' aanspreekt. Zoals een omgekeerde McDonald's-reclame van weleer waarin het jongetje juicht: 'Ze zei u tegen mij.'
Later bedacht ik pas dat ik in mijn verwarring de meisjes in de bus niet eens heb bedankt. Met een 'nee, nee, nee' wimpelde ik hun aanbod resoluut af.
Niet erg beleefd van me.
Tv-programma Praatjesmakers: Moet je opstaan voor ouderen?
Sjonge, steengoede blog natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenIk wordt al echt grijs. Nog even ... en ik kan er van genieten. Dat jonge meiden voor me op zullen staan, geweldige gedachte toch?
Ach, dit overkwam mij al op mijn 35ste. Daarna is het trouwens nooit meer gebeurd.
BeantwoordenVerwijderenAls ik een ouder persoon binnen zie komen, sta ik trouwens nog steeds op als het druk is, terwijl ik nu zelf 55 ben. Misschien wordt het tijd dat ik daar maar eens mee stop, uitsloofster die ik ben ;-)