Ik mag de klaproos wel. Niet dat ingetogene, die valse bescheidenheid.
Maar te midden van grijsheid en middelmatigheid: KLABATS! (En applaus voor jezelf.)
Toen ik donderdag over de dijk tussen de Grebbeberg en Wageningen fietste, zag ik er enkele fraaie staaltjes van.
Dat ene dappere exemplaar was mijn blikvanger tussen de kille treurnis van beton en staal.En het brandweerbootje stak toch maar vaal en verveloos af bij het vrolijke boeketje aan de haven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten