Met Proust in de hangmat

Voor als ik ooit nog eens tijd over heb, - na mijn pensionering wellicht -, had ik de grote Russen gepland, eindelijk Tolstoj en Dostojevski lezen. Maar ook Marcel Proust zat nog in mijn wachtkamer, de Franse schrijver uit begin vorige eeuw van wie ik in mijn studie alleen maar fragmenten had gelezen. In mijn cursussen creatief schrijven citeer ik graag de passage waarin Proust zijn madeleine-ervaring beschrijft. Door de combinatie van het madeleine-koekje gesopt in thee komt een levendige herinnering boven aan een gelukkige episode in zijn leven. Een mooie illustratie van hoe krachtig geur en smaak zijn bij het opslaan en weer oproepen van herinneringen.
Uiteindelijk zou ik ooit zijn 'A la recherche du temps perdu' lezen, zeven vuistdikke delen. Eerst moest ik op zoek naar tijd.
Maar soms komt er ineens iets op je pad wat je niet kunt weerstaan. Een oproep om mee te doen aan een Proust-leeskring en de komende jaren onze leeservaringen uit te wisselen.
Nu komt de eerste bijeenkomst al razendsnel dichterbij en ik 'moet' het eerste deel 'Combray' nog lezen uit de eerste band 'De kant van Swann'.

Proust doe je niet even, die savoureer je, slow reading. Vanmiddag heb ik dus een paar uur met Proust doorgebracht in mijn hangmat. Regel voor regel proeven, en genieten.

Als secundaire literatuur lees ik van Alain de Botton 'Hoe Proust je leven kan veranderen'.

Al weet ik nog zo net niet of ik dat wel wil. Vanmiddag niet in elk geval. Liggend in mijn hangmat in gezelschap van mooie taal, onder een dak van groen en een wolkenhemel als het decor van dit weblog. Hoe volmaakter wil ik het hebben?