Linkshandig

De meeste mensen zal het ontgaan dat het vandaag dé dag is van naar schatting 10 tot 15 % van de medemens: de Internationale Dag van de Linkshandigen. Niet voor niets werd die dag ooit uitgeroepen op vrijdag de 13e. Menige linkshandige zal voor onhandig zijn versleten. Vermoedelijk ziet het er voor een rechtshandige ook onbeholpen uit als iemand doodgewone handelingen links doet.
Ik ben ook links, maar ik schrijf rechts. Ik dateer namelijk nog van een generatie dat links schrijven desnoods met harde hand werd afgestraft. Kneedbaar, of karakterloos, als ik op mijn 6e was, heb ik inderdaad rechts leren schrijven, knippen, borduren, haken en alles wat welopgevoede meisjes aangeleerd kregen. Maar nieuwe activiteiten deed ik later zonder nadenken meteen links, zoals tennissen en biljarten.
Gitaar spelen leerde ik op aandrang van de leraar rechts, maar als ik luchtgitaar speel, doe ik dat vanzelf links. Ik vind het nog steeds lastig om rechts-links te onderscheiden. Geen wonder als er al zo vroeg verwarring werd gesticht. Gaf ik iemand een hand, kreeg ik te horen: Nee, je goede handje. Maar het was het beste handje dat ik had.
Langzamerhand kwamen er hulpmiddelen voor linkshandigen, zoals linksknippende scharen en blikopeners. Zelf hanteer ik nog steeds vaardig een blikopener die ik kocht toen ik op kamers ging, met andere kan ik niet omgaan. Een onooglijk ding waarmee ik volgens toeschouwers levensgevaarlijke toeren uithaal.
Het blijft overigens wel oppassen voor een linkshandige. Volgens -gelukkig ook betwiste -onderzoeken gaat een linkshandige gemiddeld negen jaar eerder dood. Ik wil graag 98 worden, roep ik al jaren, in een vermoedelijk naïef idee dat ik daarmee het lot kan bespelen. Misschien moet ik van die uitroep veiligheidshalve maar 107 maken.