SUB - de opening

Een overweldigend aantal bezoekers was zondag getuige van de opening van onze tentoonstelling SUB in Wageningen. Er was hard gewerkt om het atelier aan de Wilhelminaweg 5 te transformeren tot de diepzeewereld zoals beeldend kunstenaars die verbeeld hebben.




Tot eind juni is SUB elke zondag vrij toegankelijk tussen 13 en 17 uur.
 





Er is uiteenlopend werk te zien, zoals textielkunst van Annemieke Kooijman, sieraden van Dolyn Kuiper, lasersnijder-objecten van Marjan Verloop en beeldend werk van Nienke Schipper, Marij Roex en Elisabeth Kristensen.
Bij werk van Nienke Schipper heb ik gedichten geschreven.

Tijdens de opening las ik een van die gedichten voor, evenals twee gedichten die ik speciaal geschreven heb bij harpmuziek die Nanja Bakker en Anouk Platenkamp tijdens de opening speelden.




Er is een speciale facebookpagina over SUB. Daar is ook een verslag te zien van de opening.



 

1 jaar op Twitter

Ik twitter me nu precies een jaar door het leven. Op 26 mei 2013 besloot ik, na jarenlange weerstand, toch maar eens aan het twitteren te slaan. Vooral uit nieuwsgierigheid naar het medium.
Onvoorstelbaar dat ik al die jaren twitterloos geleefd had. Een dag niet getwitterd is een dag niet geleefd.
Nee, dat is onzin, maar ik heb wel gemerkt dat twitteren het afgelopen jaar zeker deel uitmaakte van mijn social mediabestaan.
Vanmorgen stuurde de firma Twitter mij een virtuele taart, vergezeld van de wens:

Gelukkige Twitter-verjaardag

Je bent 1 geworden.

Zelf schreef ik een blog na mijn eerste 100 dagen op Twitter.
Conclusie toen: voorlopig ga ik er nog mee door, want ik vind het vooral leuk. Dat geldt nog steeds. Op een makkelijke manier even reageren op tweets van collega's (felicitaties, troost, herkenning), berichten uit het boekenvak, human interest, glimlachen om een flauwe grap, vluchtig gezelschap voor mij als zzp'er dat ik naar believen ook weer de deur uit kan zetten.
Voor de statistieken: gemiddeld ga ik per dag een twitteraccount erbij volgen en krijg ik er zelf een nieuwe volger bij, niet noodzakelijkerwijs 1 op 1. En grof gerekend verstuur ik bijna 10 tweets per dag. Dat is behoorlijk veel en neigt misschien wel naar verslaving. Toch zijn er ook dagen dat ik niet of nauwelijks twitter.
Voorlopig twitter ik dus lustig verder.
 

SUB - de laatste punt

Wikken en wegen. Die komma wél of beter weglaten? Wordt winter sterker zonder de? Is trillen daar echt het beste woord, of toch liever huiveren? Uiteindelijk wordt het beven.
En ik zet er een punt achter. Na de zoveelste revisie van mijn gedichten voor de tentoonstelling SUB in Wageningen.

Bijna kwam ik in tijdnood en toch is het goed dat de opening zondag al is, anders ga ik misschien pietepeuteren. Altijd lastig om te bepalen wanneer een gedicht echt af is. Gelukkig heb ik geen last van perfectionisme en helpt het me als ik kan denken: dit is op dit moment het beste wat ik kan maken.

Voor de tentoonstelling heb ik twee gedichten geschreven bij beeldend werk van Nienke Schipper. Ook maakte Nienke werk bij een gedicht van mij.
Bij de opening zondag om 15 uur speelt Nanja Bakker harp en op haar muziek heb ik ook enkele gedichten geschreven. Ik draag ze tijdens de opening voor.
De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat mijn dichtwerk positieve impulsen krijgt door samenwerking met andere kunstenaars. Ik werkte al eerder mee aan tentoonstellingen.


Afbeelding: staalkaart van het wordingsproces van mijn gedichten voor SUB.

Kunstproject SUB in atelier Wilhelminaweg 5, Wageningen.
Elke zondag tussen 13 en 17 uur van 25 mei tot en met 29 juni 2014
Meer informatie over SUB is te vinden op de speciale facebookpagina.

SUB - voorproefje

Overmorgen, zondag 25 mei, is het zover. Dan onthullen wij met zeven kunstenaars onze onderwaterwereld SUB in Wageningen.
Wij, dat zijn 6 beeldend kunstenaars in uiteenlopende disciplines en ik als dichter. Er is werk te zien van Annemieke Kooijman, Dolyn Kuiper, Elisabeth Kristensen, Marij Roex, Nienke Schipper en Marjan Verloop.
Eerder schreef ik al een blog over SUB. 
Zondagmiddag vieren we om 15 uur de opening met een optreden van harpiste Nanja Bakker samen met Anouk Platenkamp. Daarbij draag ik ook enkele gedichten voor die ik speciaal bij haar muziek heb gemaakt.

Hieronder in beeld een voorproefje van het beeldend werk van de deelnemende kunstenaars.

 

Annemieke Kooijman

Dolyn Kuiper

Elisabeth Kristensen

Marij Roex

Nienke Schipper

Marjan Verloop

 

SUB

Trots kondig ik de tentoonstelling SUB aan waarin 7 kunstenaars hun fascinatie voor de diepzeewereld verbeelden. De tentoonstelling opent op 25 mei in atelier W5 in Wageningen en zal tot en met eind juni op zondagen te zien zijn. Bijzonder is dat belangstellenden op alle avonden tijdens die periode van buitenaf via patrijspoorten ook een blik kunnen werpen.
Meer informatie staat in het persbericht hieronder. Binnenkort besteed ik op dit blog natuurlijk nog aandacht aan dit kunstproject waaraan ik bijdraag met gedichten. Die staan op dit moment in de grondverf, maar er is nog veel plamuren en schaven nodig, en zeker ook schrappen, voordat ze hun laatste laag botenlak kunnen krijgen.

Tentoonstelling  in Wageningen

Kunstenaars scheppen in SUB eigen onderwaterwereld

In Wageningen duiken 7 Wageningse kunstenaars onder in de oude gymzaal op de Wilhelminaweg 5.  Als uitgangspunt voor hun tentoonstelling SUB namen zij het boek “20.000 mijl onder zee” van Jules Verne. De bezoeker wordt ondergedompeld in de kleurrijke en duistere wereld van de zee. Er zijn  objecten, sieraden, textielkunst, gedichten en schilderijen te zien. 

SUB wordt zondag 25 mei om 15.00 uur op feestelijke wijze geopend met een act van harpiste Nanja  Bakker. De deelnemende kunstenaars zijn Annemieke Kooijman, Annie van Gansewinkel, Dolyn Kuiper, Elisabeth Kristensen, Marij Roex, Marjan Verloop en Nienke Schipper.
De tentoonstelling is gratis toegankelijk  op alle zondagen van 25 mei tot en met 29 juni, van 13.00-17.00 uur. Elke avond tussen 20 en 24 uur kunnen bezoekers van buitenaf door patrijspoorten de diepzeewereld in duiken.

De 7 kunstenaars hebben elkaar gevonden in hun fascinatie voor de diepzee.
Textielkunstenaar Annemieke Kooijman verbeeldt met uitvergrote structuurprints het schemergebied tussen bewust en onbewust, overgave en dominantie.
Annie van Gansewinkel schreef haar licht-donkere gedichten in wisselwerking met het kleurige zeeleven van Nienke Schipper.
De duistere, dreigende schoonheid van het leven in de diepte is wat keramiste Dolyn inspireert.
Elisabeth Kristensen beschouwt haar werk als eeuwige experimentele zoektocht naar zichzelf en  haar eigen weg. Het is een passionele reactie op alles om haar heen.
Het werk van Marij Roex met de titel ‘Deep Blue’ is duister en mysterieus, net als de diepzee en de krochten van de menselijke geest.
Voor deze expositie gebruikt  Marjan Verloop de lasersnijder uit het Fablab om vormen te ontwerpen die verwijzen naar een vreemde onderzeese fantasiewereld.
Nienke Schipper blijft gefascineerd door de vaak nog onbekende  onderwaterwereld en de vraag wat de mens daarmee doet…


SUB op facebook

Leesfeest

Bibliotheek De Ruit in Venlo biedt niet alleen boeken, maar is ook een rustpunt voor kinderen in de wijk die vaak niet in comfortabele omstandigheden opgroeien.

Ik schreef al eerder een blog over Bibliotheek De Ruit, particulier initiatief van Belinda en Theo Augustinus. In hun huiskamer hebben zij een bibliotheek ingericht waar zij ook boekenactiviteiten organiseren.

Zij organiseren, samen met Zelfregie Venlo, een voorleesmiddag en voorleeswedstrijd op 18 juni in het Ald Weishoes in Venlo. Het idee daarvoor kwam van de kinderen zelf.
Met een sponsoractie wil bibliotheek De Ruit de kindervoorstelling 'Loet Moet' van Ruth Bakker mogelijk maken voor kinderen uit Venlo.
Volgens de organisatoren kunnen in Venlo naar schatting 4000 kinderen door armoede niet naar een kindervoorstelling met hun familie.
Belinda Augustinus schrijft: Wij doen beide middagen om de taal bij de kinderen te stimuleren omdat de ouders dit vaak niet meer doen. Op deze manier hopen we de armoedecirkel te doorbreken omdat door de aangeleerde taal de kinderen later wel een sollicitatiebrief kunnen schrijven en een baan kunnen vinden.

Ik ondersteun dit mooie doel van harte.
Op de Facebookpagina van Bibliotheek De Ruit is meer informatie te vinden.

Een zoon van Limburg

Onlangs verscheen het prozadebuut van dichter Chrétien Breukers Een zoon van Limburg. Hij is geboren en opgegroeid in Leveroy, niet ver van mijn geboortestad Weert, waar hij naar dezelfde middelbare school ging als ik. Hoewel ik 11 jaar ouder ben dan hij komen onder het lezen soms vergelijkbare herinneringen boven.
Ook hij verliet zijn geboortestreek na de middelbare school en kwam er niet meer terug.
Als emigrant voel ik me schatplichtig aan mijn wortels, opvoeding, familie, sociale context en cultuur, en die schat ik op waarde. Tegelijkertijd is er ook de afstand waardoor ik soms denk helderder de ware aard van mijn geboortegrond te zien. En als resultante is er die mix van constante heimwee en vervreemding. Daar kom ik nooit uit en dat hoeft ook niet.
Interessant aan Een zoon van Limburg is de zoektocht naar de ware aard van Limburg en de Limburgers, de invloed op Breukers zelf. Waarschijnlijk is het psychologie van de koude grond als ik schrijf dat Breukers uit zijn boek zelf ook naar voren komt als het prototype van de Limburger dat hij schetst: trappen naar de autoriteiten vanuit een minderwaardigheidsgevoel.
Het boek riep een sterke reactie bij me op (Breukers wil ook overdrijven en provoceren, dus daarin is hij geslaagd) en ik las met de pen, dus de marges staan vol vragen en opmerkingen.
Hij vraagt zich af wat een Limburgse schrijver is en haalt daarbij het Limburgs Literatuur Lexicon aan van Adri Gorissen. In de opvatting van Breukers horen daar veel schrijvers niet in thuis, omdat ze niet in het Limburgs schrijven of omdat ze geen literatuur scheppen. Bij mijn weten heeft hij niet in het dialect geschreven. Zelf mag ik er dus wel in staan omdat ik ook in het Limburgs dialect schrijf. Mij is niet duidelijk wat Breukers wil zeggen met dit hoofdstuk. Wil hij soms de vraag: wat is wel/geen literatuur afstoffen? 
Chrétien Breukers schrijft dat hij niet in staat is om een roman te schrijven, omdat hij geen structuur kan aanbrengen. Bovendien houdt hij zelf vooral van fragmentarisch geschreven teksten. Dat is te merken.
Het is een verzameling losse stukken, soms eerder gepubliceerd, met een autobiografische inslag. Het gaat bijvoorbeeld om jeugdherinneringen, zijn leeservaringen, een biootje van Joop Zoetemelk, biljarten en snookeren (ik ben gek op biljarten, maar 30 pagina's vind ik buiten proporties), recepten voor vlaai en zoervleis. En hij probeert Limburg en de Limburgers en zichzelf te doorgronden. Dat is veel voor één boek, te veel, en het wekt daardoor een rommelige indruk.
Breukers schrijft in een losse stijl, maar die wordt bij tijd en wijle flodderig. Daar komen nog eens grammaticale fouten en slordigheden bij. Op de achterflap bijvoorbeeld: condition limbourgeois, zonder e.
Naar mijn idee had er veel meer in gezeten, want Breukers heeft mooi materiaal in handen, zeker over zijn Limburgse jeugd en zijn lees- en smaakontwikkeling. Het boek had aan kwaliteit gewonnen door duidelijker keuzes, extra revisie, (persoonlijke) research en door te schrappen. Als dichter moet Breukers dat toch gewend zijn.
Particuliere ergenissen en flauwe opmerkingen over bijvoorbeeld Connie Palmen en Wiel Kusters, dat heeft Breukers toch niet nodig.
Wat ik waardeer, is dat hij zichzelf ook niet spaart, al lijkt hij soms ook te koketteren met zijn zwakke plekken.
Tot slot: wat een prachtig gedicht Begraaf mijn hart in Limburg

Weblog Chrétien Breukers