Vragen

Afgezien van dat het gezond is om te wandelen en te fietsen ga ik graag de natuur in om mijn hoofd leeg te maken. Ook heb ik soms de illusie dat ik er antwoorden vind op de vragen die me bezighouden.
Maar gisteren pakte dat weer eens omgekeerd uit.

Het fietsrondje was vertrouwd: Binnenveld, Grift, wandelrondje op de Grebbeberg en via de dijk naar Wageningen terug.
Langs de oever van de Grift dook de eerste vraag al op in de vorm van een grote roofvogel die majesteitelijk planeerde, relatief vlak boven mijn hoofd. Vol bewondering stapte ik af. Na een piepende kreet voegde zich er nog een tweede exemplaar bij. Ze zeilden ronde na ronde binnen mijn gezichtsveld. De camera van mijn simpele mobieltje kan zoiets natuurlijk niet aan, maar ze staan er toch op, de twee roofvogels, vermomd als stip.
En daar dienden zich de vragen al aan en ook de site met vogelwaarnemingen in de regio gaf achteraf geen sluitend antwoord.
Was het de rode wouw (categorie: zeldzaam)? Was het de slangenarend (categorie: zeer zeldzaam)? Of toch gewoon een buizerd (geluid van gemiauw van een kat, las ik ergens. Maar ik hoorde hoogstens één miauw)? En een buizerd was gisteren toch blijkbaar niet gesignaleerd door de vogelaars?
Een uur later toen ik in het centrum van Wageningen bij vrienden was neergestreken voor koffie doken overigens dezelfde (waren het dezelfde?) vogels op, maar de verrekijker kwam te laat.

Onderlangs de Grebbeberg stuitte ik op de volgende vragen. Wat deden die hommels daar op het pad? Werd ik ongewild voyeur van hun liefdesspel? Of was er een aan het sjorren aan een dood paard/dode hommel? Waarom was die ander zo bewegingloos?

De hamvraag was weer: waarom heb ik toch zo'n behoefte om de natuur van naametiketten te voorzien? En de hamhamvraag: waarom doe ik dan zo weinig moeite om me er eens echt in te verdiepen?

Kortom: ik kwam weer eens met meer vragen thuis dan met antwoorden.

Eerder weblog: Etiketjes
Eerder weblog: Stedeling ontdekt natuur

Schrijfweek

Ik heb een intensieve schrijfweek achter de rug. Dat was me geraden ook, want de deadline van 1 augustus nadert voor mijn nieuwe jeugdboek. Het is nog te vroeg om iets over de inhoud te zeggen. Ik ben niet bijgelovig, hoor, maar net als veel schrijvers heb ik toch lichte angst dat het onheil brengt als ik er te vroeg een boekje over opendoe.
Het boek stáát, maar ik moet nog schrappen, verduidelijken en vereenvoudigen, want het wordt een boek voor 12-plussers die moeite hebben met lezen. Bovendien kan het krachtiger en moet ik nog dingen checken, want ik weet bar weinig over mountainbiken en streetdance.

Maar ik was deze week ook weer bezig met mijn volwassenenboek Zeezucht. Een voorproefje daarvan staat te lezen op mijn website: fragment Zeezucht  Sinds de voltooiing enkele jaren geleden ben ik toch blijven reviseren.
Wanneer alles volgens plan verloopt, gaat Zeezucht volgende maand dan toch de wijde wereld in. Als e-book, jawel! Daarvoor moest ik deze week de voorbereidingen treffen zoals begeleidende teksten schrijven. Binnenkort daarover meer.
Als ik een weeklang zo geconcentreerd met schrijven bezig ben, weet ik weer waarom ik ooit dit vak gekozen heb. Heer en meester zijn in mijn eigen rijk van verbeelding.
En wat nou zo'n mooi vooruitzicht is? Volgende week heb ik nóg een schrijfweek.

Iets heel anders dan een schrijfweek is de Week van het Schrijven. Die vindt dit jaar plaats van 1 tot 9 september en in het hele land zijn activiteiten als lezingen en workshops. Thema is: inspiratie.
Het wordt een drukke week voor mij en van zelf schrijven komt het dan vast niet. Maar hopelijk kan ik mensen inspireren en helpen met schrijven, en dat inspireert mij dan weer.
Zelf sta ik op 9 september op een schrijfmanifestatie in Roermond met informatie over mijn schrijfcursussen. Op vrijdag 7 september ben ik online schrijfdokter voor kinderverhalen en - gedichten. Ik schreef daarover al eerder op dit weblog.
Daar komen nog twee activiteiten in Wageningen bij in samenwerking met de bibliotheek. Op 3 september geef ik er 's avonds een schrijfworkshop over inspiratie en op 7 september treed ik tussen 18.30 en 20.30 uur live op als schrijfdokter.
Meer informatie op de site van de bblthk en op de agenda van mijn website.

http://www.weekvanhetschrijven.nl/

Mooie recensie over Logeerbeer

Een mooie recensie over mijn prentenboek Logeerbeer trof ik vandaag aan van NBD/Biblion, die aanschafinformatie levert aan bibliotheken.
Schrijvers kijken altijd uit naar die recensies, omdat bibliotheken meestal op basis daarvan hun boekbestellingen doen.
'Het verhaal is gevoelig en met begrip voor jonge kinderen geschreven.' Daar word ik als schrijver blij van.
Maar ook illustratrice Elisah De Bruycker krijgt complimenten, en terecht. Leuk dat ook het Heimweeliedje wordt genoemd dat Liesbeth van den Berg-Hermsen bij het boek schreef en dat nog steeds gratis te downloaden is.

De recensie van NBD Biblion over Logeerbeer
Eerder blog over Heimweeliedje bij Logeerbeer
Recensie Logeerbeer op site Coole Suggesties voor kinderen

Een lege plek

'ik heb/ altijd gewild dat ik dat was, een lege/ plek voor iemand, om te blijven.'

Park Sonsbeek, Arnhem
plaquette gedicht Een lege plek

Fragment van het korte gedicht XIV uit de bundel 'Een lege plek om te blijven' van Rutger Kopland.
'Ach', zei ik vanmorgen hardop, toen ik las dat Rutger Kopland is overleden op 77-jarige leeftijd. Hij is een van mijn lievelingsdichters. Toen ik hem in 2009 zag optreden in Oosterbeek was hij een broze man geworden, en toch was hij sterk.
Ik haal uit mijn boekenkast vier van zijn dichtbundels en 'Het mechaniek van de ontroering' waarin hij het geheim van de esthetische ervaring probeert te ontsluieren.
Ik blader, sta stil en laat mijn ogen over zijn gedichten gaan, waarmee ik kennismaakte tijdens mijn studie Nederlands. Ik weet nog dat ik 'Het orgeltje van yesterday' op de boekenlijst voor mijn examen moderne letterkunde had gezet. Daarin staat bijvoorbeeld het gedicht 'Zijn jas' (citaat: '... hoe dood hij was en hoe ver weg mijn jeugd'), maar ook 'Weggaan' ('Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven'). 
Een van mijn favoriete gedichten blijft 'Gedicht over de Drentse A'. Telkens heb ik het herlezen en vaak las ik er iets anders in. Nooit heb ik het echt kunnen doorgronden en daarom bleef het me waarschijnlijk ook fascineren. Ik ging zelfs op zoek naar het landschap en het café dat erin voorkomt. Later las ik pas in een interview met Kopland dat hij er het fijne ook niet van begreep. Het staat in de bundel 'Wie wat vindt heeft slecht gezocht'. Rutger Kopland was een zoekend dichter, iemand die mij als lezer meeenam in die zoektocht, bijvoorbeeld in het gedicht 'Wat is geluk.'

Jonge tarwe, o.i.d.
Binnenveld Wageningen

Een van de bekendste gedichten van Kopland is 'Jonge sla'. Waar is waar, op een reis in Afrika toen ik de fris geplante rijst zag op de velden, voer er iets van ontroering door me heen waar Kopland met fijne ironie naar verwees in zijn gedicht. Zover van huis dacht ik aan dat gedicht. Dat is wat goede poëzie vermag.
En vanmorgen fietsend in het Binnenveld bij Wageningen kwam dat gedicht weer boven toen ik de tere aanplant zag van jonge tarwe (of ander graan of groen, want zoveel kijk heb ik er niet op).

Rutger Kopland laat een lege plek achter in het dichterslandschap, maar gelukkig blijven zijn prachtige gedichten.

Overlijden van Rutger Kopland op website Literatuurplein

Buitenplaats

Schreef ik vorige week over de royale gastvrijheid van Beeldengalerij Het Depot in Wageningen, vandaag stelde de eigenaar van Villa Sanoer zijn buitenplaats open.

Vaak heb ik de witte villa zien liggen als ik over de Geertjesweg het bos infietste.
Het achterliggende park ligt echter grotendeels verscholen in het groen. Maar vandaag stelde eigenaar Robert Best het terrein open en leidde hij ons zelf rond. Oorspronkelijk was hij een van de studenten die een kamer huurde op De Burlenburgh, zoals het studentenhuis heet. En nog steeds wonen er studenten, maar ook de inmiddels gepensioneerde tropische landbouwkundige Best is er blijven wonen.
Zichtbaar geniet hij als hij vertelt van de galabals die nog altijd plaatsvinden met hele generaties oud-studenten. Eens in de zoveel tijd wordt er rijsttafel opgediend in de tuin en daarvoor wordt geen kok ingehuurd. Die bereidt de krasse eigenaar zelf, zo zegt hij met een vanzelfsprekendheid.

Sinds de oud-student in 1980 het 19e-eeuwse landgoed kocht, heeft hij gewerkt aan het herstel van het terrein volgens de originele tekeningen uit 1887 van landschapsarchitect Lombarts.

De enorme tuin is een combinatie van strakke Franse tuinarchitectuur en meer vloeiende Engelse opvattingen.

Daartussen staan beelden en andere ornamenten in Italiaanse stijl, een voorliefde van de vorige eigenaar. Vanaf verschillende terrassen zijn strakke zichtlijnen ontworpen.

De komende weken zijn er nog enkele mogelijkheden om het landgoed te bekijken. Op 4 augustus is er 's middags weer een rondleiding: http://www.flaneren.nl/

Op 3 en 4 augustus geeft kunstenaarscollectief Waterlanders er voorstellingen: De Onthulde Tuin

Eigenaar Best is al op leeftijd en daarom is inmiddels een stichting in het leven geroepen om Villa Sanoer ook in de toekomst te beheren en te behouden. Hopelijk krijgen meer mensen de gelegenheid deze fraaie buitenplaats te bezichtigen.

http://www.villasanoer.nl/

In de maak

Het duurt nog een hele tijd voordat op 2 november de opening is van 'Point of no return', een grote expositie in Wageningen van ongeveer 20 kunstenaars.

Entree vm. bib. Entomologie waar
de tentoonstelling
 'Point of no return' plaatsvindt

Zij maken deel uit van het Platform Beroepskunstenaars Wageningen en ook ik doe mee aan deze tentoonstelling. Maar liefst 7 weken (tot 21 dec.) is zij te bekijken in het markante gebouw in Nieuw Kortenoord waar eerder de bibliotheek van de vakgroep Entomologie van Wageningen Universiteit zat.
Al enkele maanden zijn de beeldend kunstenaars en enkele schrijvers bezig om hun aandeel in de tentoonstelling voor te bereiden. Daarbij krijgen we advies van de kunstcoaches Jos van Gessel en Ineke Kaagman.
Enkele weken geleden hadden we weer een werkbespreking waar de deelnemers hun eerste ideeën, prille schetsen, vage ontwerpen, maar soms ook al bijna voltooide werken lieten zien.

Werkbespreking 28 juni van deelnemende
kunstenaars met kunstcoaches

Het trof mij met hoeveel aandacht, respect en opbouwende kritiek de collega's elkaars werk bespraken.
Hoe onaf ook, beeldend kunstenaars kunnen meestal wel iets concreets laten zien.
Ik vind het als dichter lastig om mijn werk-in-wording te presenteren, het zijn immers maar letters. De kunst is om er voor de tentoonstelling een goede vorm voor te vinden. Ik heb daar op de coachavond goede handreikingen voor gekregen.
Die avond was een mooie inspiratiebron waar ik de kracht van oprechte uitwisseling heb ervaren.
De komende maanden zal ik op dit weblog verslag doen van de ontwikkeling van de tentoonstelling 'Point of no return' en mijn eigen bijdrage daaraan.

http://www.beroepskunstenaars.nl/

Royaal

Rijk zijn en daar anderen ruimhartig in laten delen. Zo royaal is de eigenaar van Beeldengalerij Het Depot in Wageningen. Vrijdag bezocht ik voor het eerst de uitbreiding van de tentoongestelde kunstverzameling, die alle ruimte krijgt in voormalige panden van de Landbouwuniversiteit.
Eerst was er Villa Hinkeloord aan de Gen. Foulkesweg, sinds enkele maanden is ook de nieuwe locatie aan de overkant open. Naast de uitgebreide vaste collectie zijn er wisseltentoonstellingen.

Onderbenen aan het plafond

Het accent bij het beeldhouwwerk ligt op het menselijk lichaam en in het bijzonder op torso's, hoewel er ook losse voeten of andere lichaamsdelen te bewonderen zijn.
Te veel om in korte tijd te zien. Gebouwen en kunst (en het smakelijke restaurant en de appetijtelijke boekwinkel) nodigen uit tot herhaald bezoek.
De universiteit heeft naast de gebouwen ook delen van de arboreta afgestoten. Het arboretum bij het gebouw aan de Arboretumlaan ligt er onder het nieuwe beheer goed onderhouden bij en is een fraaie wandeltuin geworden. Dat universitair erfgoed lijkt in goede handen gekomen.
De Stichting steunt ook kunstenaars en geeft zo een moderne invulling aan mecenaat.
Maar ze laat ons allemaal delen in haar rijkdom. Villa Hinkeloord en Beeldengalerij Het Depot zijn gratis toegankelijk. Op die manier wordt de kunst benaderbaar.
Aaibaar zelfs. In de meeste kunstverzamelingen is het streng verboden de kunstwerken aan te raken op straffe van een snerpend alarmsignaal of een ernstige reprimande van een suppoost. Je als bezoeker inhouden valt soms niet mee, wanneer materiaal of vorm uitnodigen tot aanraken en betasten. Bij Het Depot mag het.
Royaal en gastvrij, een aanwinst voor Wageningen en ver daarbuiten.

Beeldengalerij Het Depot in Wageningen