Met eigen ogen

B.C. Koekkoek
Waldlandschaft, 1855

Gisteren zag ik met eigen ogen een schilderij waarover ik tien jaar geleden al schreef in mijn thriller 'Moeders mooiste' (2002). Ik herinner me dat ik destijds vaag had gehoord van de schilder Koekkoek en ik zocht een schildersnaam voor een bostafereel. Vermoedelijk heb ik wel gegoogeld om te zien of B.C. Koekkoek werkelijk bossen had geschilderd.
Ik was voor het eerst in de Duitse stad Kleve, net over de grens bij Nijmegen. Voor het bezoek aan het museum Kurhaus met moderne kunst bezochten we het B.C. Koekkoek Haus. De Nederlandse schilder Koekkoek (1803-1862) verhuisde naar Kleve waar hij leefde en werkte. Bij leven had hij al succes gezien het majestueuze pand dat nu veel van zijn werk tentoonstelt, maar ook van tijdgenoten en schilderende familieleden.

Op p. 11 denkt hoofdpersoon Charlotte in haar gevangeniscel terug aan een schilderij dat ze in de prille dagen van haar relatie van Leonard had gekregen.

(...) Hij overlaadde me met attenties, niet protserig maar discreet duur. Soms kwam ik daar pas maanden later achter, zoals bij dat olieverfschilderij dat hij me gaf.
'Heb jij daar een Koekkoek hangen?' vroeg mijn vader toen hij eens bij me op bezoek was.
Ik haalde mijn schouders op. Het bostafereel was al zo bij mijn interieur gaan horen. Echt mooi vond ik het niet, maar voor mij had het de sfeer van het cafeetje in het bos die eerste dag. Mijn vader nam het schilderij van het haakje, bekeek het van alle kanten en betastte het voorzichtig.
'Ik ben er voor negentig procent zeker van dat het een echte Koekkoek is,' zei hij tenslotte. 'Hoe kom je daaraan?' En nog voordat ik antwoord kon geven: 'Van Leonard zeker.'

(...)
'Weet je wel dat het veel geld waard is?'
'Kan me niet schelen, het gaat mij om de emotionele waarde.'
Hoe kon ik hem duidelijk maken dat het me deed denken aan wat later een van de beste dagen met Leonard zou blijken.

http://www.koekkoek-haus.de/de/index.html

http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/moeders_mooiste.cfm

Hobby? Basisbehoefte!

In de lawine van bezuinigingsplannen die ons belaagt, zit ook de dramatische ingreep in de bibliotheken. Het hoofdredactionele commentaar vandaag van dagblad Trouw vraagt daar terecht aandacht voor.
Als de plannen doorgaan, verdwijnt namelijk één op de drie vestigingen, een verlies van driehonderd bibliotheken in het hele land. Ondanks veelvuldig gebruik van internet en de opkomst van bijvoorbeeld e-boeken zijn nog steeds vier miljoen Nederlanders lid van de bibliotheek. Onder hen veel kinderen die vaak dankzij een gratis lidmaatschap thuis boeken over de vloer krijgen.

Sommige ouders vinden kinderboeken zo duur in vergelijking met de boeken die ze voor zichzelf kopen. Nog afgezien van het feit dat een kinderboek zelfs veel vaker dan eenmalig wordt gelezen en illustraties telt, is het zijn prijs natuurlijk net zo waard als een boek voor volwassenen. Als de bieb verdwijnt, kopen zulke ouders vermoedelijk geen extra boeken voor hun kinderen.
Maar heel veel ouders kopen ook voor zichzelf niet eens boeken, al zouden ze dat misschien wel willen. Ze moeten financieel andere keuzes maken, of hebben niet eens een keuze.

In het onderwijs is lezen van vitaal belang en ook in het leven van volwassenen is het een belangrijke vorm van communicatie en ontwikkeling. Laaggeletterdheid en maatschappelijke uitsluiting zijn onacceptabel in ons land dat zich beschaafd noemt. Met de bezuinigingen op de bibliotheken worden nog meer mensen - en vooral kinderen - op achterstand gezet.
Voor het grootste deel bepalen de gemeenten zelf of ze de bezuinigingen ook afwentelen op de bibliotheken. Laten we onze eigen gemeente daarop aanspreken.

En als klein gebaar: onderteken de petitie.
http://petities.nl/petitie/ik-steun-de-bibliotheek


http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/article/detail/1856943/2011/03/08/Een-boek-halen-in-de-bibliotheek-is-meer-dan-een-hobby.dhtml  

Lentebodes

Al is de wind nog ijzig, de lente komt er onstuitbaar aan. Gistermorgen bij mijn fietstochtje stuitte ik op maar liefst twee paren ooievaars.
Op het terrein van Zideris (voorheen Heimerstein) langs de Grift staat een wiel waarop twee ooievaars huisden.
Eentje maakte een klepperend geluid.
Ik weet weinig van ooievaars en ook googelen levert geen eenduidige verklaring op: een liefdesverklaring of gewoon een begroeting.
Bovendien kon ik vanuit kikkerperspectief niet zien of ze al aan broeden toe waren, maar daar is het waarschijnlijk nog te vroeg voor.

Een eindje verderop langs de Grebbedijk was nog een koppel ooievaars die bij het naderen van een auto de wijk namen naar het wiel achter de dichtstbijzijnde boerderij.

Als andere lentebode was er bovendien de beloftevolle uitspraak van een vader op de dijk. Wellicht als beloning voor zijn kinderen na een wandeling zonder zeuren: 'En nu gaan we ijs eten'.

Als Cicuto (voorheen Granucci) open is, wordt het immers echt lente. 

Binnenveld snel weg

Vanmorgen op mijn fietstochtje probeerde ik het me voor te stellen: een snelweg door het Binnenveld. Of ik zo vroeg in het seizoen al een zonnesteek heb opgelopen?

Nee hoor, de gemeente Neder-Betuwe en gemeenten aan deze kant van de Rijn zoeken oplossingen voor de fileproblematiek op de Rijnbrug tussen Rhenen en Kesteren. Dagelijks staat het verkeer tussen de A15 en Veenendaal vast.
Er is al geopperd dat er een nieuwe Rijnbrug kan worden aangelegd bij Wageningen, eventueel zelfs met een aansluiting op een door te trekken snelweg A30. Zo lees ik in de Veluwepost (p. 51) van 4 maart 2011: "Die weg zou dan vanaf de A15 door de Betuwe gaan en de Rijn ter hoogte van Wageningen kruisen, om vervolgens door het nu nog open gebied naar Ede te gaan."

Open gebied, het Binnenveld dus. Het kostbare natuurgebied waar de laatste jaren al voortdurend aan de randen wordt geknabbeld. Mijn groene long tussen Wageningen, Rhenen, Veenendaal en Ede.
Laten we hopen dat de gemeente Wageningen haar rug rechthoudt en elke proefballon van dit allooi onmiddellijk doorprikt. We zouden anders misschien wel eens aan het idee kunnen wennen.
Bovendien worden soms foute plannen doorgevoerd met het excuus dat het gebied toch al verrommeld is en aangetast.

Wat te denken van een spoorbrug bij Rhenen? Kan eindelijk het doodlopende lijntje bij Rhenen de Rijn over. Vele treinen per dag vanuit de Betuwe rechtstreeks naar Utrecht en terug. Wellicht verleidt dat toch een aantal automobilisten hun auto te verruilen voor een snelle verbinding richting Utrecht.

http://www.deweekkrant.nl/files/pdfarchief/VPO/20110304/VPO_VPO-1-51_110304_1.pdf

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/07/tour-de-binnenveld.html
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2010/12/langlaufen.html

Rozentuin

Vanmiddag kreeg ik in mijn tuin een nieuw inzicht.
Een van de ergste dingen die ik iemand zou kunnen aandoen, is: een rozentuin beloven.

Bewapend met zaag, snoeischaar, gepantserde handschoenen en engelengeduld ben ik ten strijde getrokken tegen twee manshoge rozenstruiken.
Ik had er genoeg van dat die rozen door hun doornen onbenaderbaar waren en ik liet mijn tere huid niet langer openrijten door vijandige haken.
Rozen in de vaas, mooi, maar ik hoefde ze niet meer in de tuin.
Nu ze echter in mootjes gehakt in mijn groenbak liggen, smaakt mijn overwinning wat wrang.

Het ging hier overigens wel om een ernstig geval van wildgroei. Bloemen vielen vorige zomer nauwelijks te bespeuren, maar de planten hebben al hun vitaliteit uitgeleefd in doornen.
Geen rozen zonder doornen? Dan maar geen rozen.
Althans niet in mijn tuin.  

http://www.youtube.com/watch?v=WO4wcNVbYOQ

Uitzicht

Zie de kraan schijnt door de bomen...

Locatie: not in my backyard (al scheelt het niet veel)
Categorie: melig

De parachutemoord

De werkelijkheid is meer bizar dan ik als schrijver kan bedenken. In mijn map met ideeën zitten ook krantenknipsels van ware gebeurtenissen. Maar als ik ze zou gebruiken in een boek zou ik gemakkelijk beticht kunnen worden van ongeloofwaardigheid en ongeremde fantasie.

Overigens moet een waargebeurd verhaal ook nog eens tot een goed boek leiden en daartoe is niet iedereen in staat. Zoals Gerard Reve ooit streng doceerde aan schrijvers: 'Waargebeurd is geen excuus.'

Ik heb net een non-fictieboek gelezen over een gegeven dat ik als thrillerschrijver nauwelijks zou durven bedenken. De Vlaamse rechtbankjournalist Gust Verwerft schreef 'De parachutemoord.'
Hij loopt het proces na en de feiten die in Nederland destijds toch minder breed zijn uitgesponnen in de pers dan in België. Die feiten: in 2006 stortte ervaren springster Els Van Doren neer met haar parachute, nadat ook haar reserveparachute niet openging. Uiteindelijk werd Els Clottemans opgepakt en beschuldigd van moord. Zij zou de parachutes hebben gesaboteerd uit jaloezie op haar liefdesrivale, maar ze bleef tot haar laatste woord ontkennen.
De verongelukte vrouw leidde een dubbelleven en had jarenlang naast haar huwelijk een verhouding met een man van dezelfde paraclub met wie de verdachte ook een relatie kreeg.
Na een emotioneel proces sprak de volksjury eind vorig jaar het 'schuldig' uit over Els Clottemans die 30 jaar gevangenisstraf kreeg opgelegd. Dit jaar komt de zaak in hoger beroep voor.
Ik las het boek met extra belangstelling, als thrillerschrijver, maar ook als oud-rechtbankcolumnist. Het rechtssysteem in België is anders, maar ook is er minder terughoudendheid bij privacygevoelige zaken. Natuurlijk zijn bij ons rechtszaken eveneens openbaar, maar zeker bij deze gruwelijke en aansprekende zaak lagen privélevens volledig op straat. Uit het boek maak ik op dat de zaak wekenlang het gesprek van de dag was. Iedereen had er welhaast een mening, roddel of vonnis over.

Dit schrijft Gust Verwerft op pagina 67: "Geef toe dat geen enkele thrillerschrijver een plot zou kunnen verzinnen als in de parachutemoord. Twee vrouwen die met alle middelen strijden om de seksuele gunsten van een man die ze zelfs bereid zijn te delen. Een bedrogen echtgenoot die jarenlang een blind vertrouwen heeft in zijn vrouw en blijft zeggen dat hij tot de laatste seconde zielsgelukkig is geweest met haar. Twee kinderen die hun moeder blijven bejubelen en tegelijk hun vader steunen. Dit zijn Pieter Aspe, Jef Geeraerts, Bob Mendes en Luc Deflo tezamen, gebald in een epos over schone schijn in Vlaanderen en de grote gevolgen van kleine, zwakke momenten, die we allemaal kennen."

Louter gebroken levens resten, wat een treurigheid.

http://www.wpg.be/boeken/overzicht/gustverwerft/9789002240058