Rozentuin

Vanmiddag kreeg ik in mijn tuin een nieuw inzicht.
Een van de ergste dingen die ik iemand zou kunnen aandoen, is: een rozentuin beloven.

Bewapend met zaag, snoeischaar, gepantserde handschoenen en engelengeduld ben ik ten strijde getrokken tegen twee manshoge rozenstruiken.
Ik had er genoeg van dat die rozen door hun doornen onbenaderbaar waren en ik liet mijn tere huid niet langer openrijten door vijandige haken.
Rozen in de vaas, mooi, maar ik hoefde ze niet meer in de tuin.
Nu ze echter in mootjes gehakt in mijn groenbak liggen, smaakt mijn overwinning wat wrang.

Het ging hier overigens wel om een ernstig geval van wildgroei. Bloemen vielen vorige zomer nauwelijks te bespeuren, maar de planten hebben al hun vitaliteit uitgeleefd in doornen.
Geen rozen zonder doornen? Dan maar geen rozen.
Althans niet in mijn tuin.  

http://www.youtube.com/watch?v=WO4wcNVbYOQ

Uitzicht

Zie de kraan schijnt door de bomen...

Locatie: not in my backyard (al scheelt het niet veel)
Categorie: melig

De parachutemoord

De werkelijkheid is meer bizar dan ik als schrijver kan bedenken. In mijn map met ideeën zitten ook krantenknipsels van ware gebeurtenissen. Maar als ik ze zou gebruiken in een boek zou ik gemakkelijk beticht kunnen worden van ongeloofwaardigheid en ongeremde fantasie.

Overigens moet een waargebeurd verhaal ook nog eens tot een goed boek leiden en daartoe is niet iedereen in staat. Zoals Gerard Reve ooit streng doceerde aan schrijvers: 'Waargebeurd is geen excuus.'

Ik heb net een non-fictieboek gelezen over een gegeven dat ik als thrillerschrijver nauwelijks zou durven bedenken. De Vlaamse rechtbankjournalist Gust Verwerft schreef 'De parachutemoord.'
Hij loopt het proces na en de feiten die in Nederland destijds toch minder breed zijn uitgesponnen in de pers dan in België. Die feiten: in 2006 stortte ervaren springster Els Van Doren neer met haar parachute, nadat ook haar reserveparachute niet openging. Uiteindelijk werd Els Clottemans opgepakt en beschuldigd van moord. Zij zou de parachutes hebben gesaboteerd uit jaloezie op haar liefdesrivale, maar ze bleef tot haar laatste woord ontkennen.
De verongelukte vrouw leidde een dubbelleven en had jarenlang naast haar huwelijk een verhouding met een man van dezelfde paraclub met wie de verdachte ook een relatie kreeg.
Na een emotioneel proces sprak de volksjury eind vorig jaar het 'schuldig' uit over Els Clottemans die 30 jaar gevangenisstraf kreeg opgelegd. Dit jaar komt de zaak in hoger beroep voor.
Ik las het boek met extra belangstelling, als thrillerschrijver, maar ook als oud-rechtbankcolumnist. Het rechtssysteem in België is anders, maar ook is er minder terughoudendheid bij privacygevoelige zaken. Natuurlijk zijn bij ons rechtszaken eveneens openbaar, maar zeker bij deze gruwelijke en aansprekende zaak lagen privélevens volledig op straat. Uit het boek maak ik op dat de zaak wekenlang het gesprek van de dag was. Iedereen had er welhaast een mening, roddel of vonnis over.

Dit schrijft Gust Verwerft op pagina 67: "Geef toe dat geen enkele thrillerschrijver een plot zou kunnen verzinnen als in de parachutemoord. Twee vrouwen die met alle middelen strijden om de seksuele gunsten van een man die ze zelfs bereid zijn te delen. Een bedrogen echtgenoot die jarenlang een blind vertrouwen heeft in zijn vrouw en blijft zeggen dat hij tot de laatste seconde zielsgelukkig is geweest met haar. Twee kinderen die hun moeder blijven bejubelen en tegelijk hun vader steunen. Dit zijn Pieter Aspe, Jef Geeraerts, Bob Mendes en Luc Deflo tezamen, gebald in een epos over schone schijn in Vlaanderen en de grote gevolgen van kleine, zwakke momenten, die we allemaal kennen."

Louter gebroken levens resten, wat een treurigheid.

http://www.wpg.be/boeken/overzicht/gustverwerft/9789002240058

Grote stad

Een mooie jeugdboekenconferentie dus in Antwerpen, maar de hernieuwde kennismaking met de stad is me ook bijzonder goed bevallen.
In een grijs verleden kwam ik er vaker, maar de laatste jaren beperkte zich dat tot een bezoek aan de Boekenbeurs in november. Dan bleef ik liever uit het centrum weg.
Antwerpen had zich namelijk voor mij in het rijtje grote steden gevoegd en ik heb steeds meer een hekel gekregen aan grote steden.
Dat dacht ik tenminste. Maar mijn stedentrip naar Parijs in december en nu weer mijn bezoek aan Antwerpen logenstraffen mijn zelfbedachte axioma. Weer een zekerheid aan diggelen.

Hoewel het conferentieprogramma weinig vrije ruimte liet, vond ik het alleen al aangenaam om mijn doelgerichte wandelingen te maken. Antwerpen lag er ontspannen en vertrouwd bij en toch was het echt buitenland.

gedicht 'Klein' van
 Bart Moeyaert

Grandeur van monumenten naast verkrotte onooglijkheid, levensernst naast bourgondische joie de vivre. Alledaags proza naast poëzie.
Het viel me trouwens op dat Antwerpen zijn dichters ruim baan geeft. Geen benepen plaquette, maar royaal in de openbare ruimte.
Zo staat op de gevel van de Stadsschouwburg megagroot het gedicht 'Klein' van Bart Moeyaert.
Hij verzorgde overigens ook het prachtige sluitstuk van de conferentie met een inspirerend verhaal over zijn inspiratiebronnen.
Daarin maakte hij voor mij weer eens duidelijk hoe onnavolgbaar het schrijfproces
is, hoe onvoorspelbaar en hoe dankbaar stemmend ook. Eerst is er niets, en dan...

http://www.bartmoeyaert.com/nieuws_start.php?width=1440&height=900
http://annievangansewinkel.blogspot.com/2011/02/mooi-vak.html

Mooi vak

Wat een mooi vak heb ik toch, en wat is het heerlijk om te verkeren in gezelschap van mensen die iets, beter gezegd: veel, hebben met het kinderboek.

Drie dagen was ik in Antwerpen op de Drielandenconferentie met meer dan 200 deelnemers uit Vlaanderen, Duitsland en Nederland. Eens in de paar jaar ontmoeten schrijvers, illustratoren, vertalers en kinderboekspecialisten elkaar. Deze keer kwamen we bijeen in het eerbiedwaardige universiteitsgebouw Hof van Liere in het centrum van Antwerpen.
Naast lezingen en discussies is er gelukkig altijd ruimte voor gesprekken met oude bekenden en zijn er verrassende kennismakingen met gelauwerde collega's en aanstormend talent.
Vergis ik me of kijken kinderboekenschrijvers toch opvallend vaak anders uit hun ogen? Een open blik, oprechte verwondering om de gekte die wereld heet en sprankelende jeugdigheid, zoals bij die tachtigplus collega.
De conferentie 'Kinderboekenkinderen' had als thema: Kindbeeld in de jeugdliteratuur, zowel in woord als beeld.
Mooi ook om te zien hoe taal- en cultuurverschillen wegvallen tegen zoveel gedeeld enthousiasme. In een ratatouille van Engels, Frans, Duits en Nederlands had ik gistermorgen bijvoorbeeld een vermakelijk ontbijt met Duitse collega's.

Aanvankelijk had ik niet eens zoveel zin om naar Antwerpen af te reizen, ik was de afgelopen weken met heel andere dingen bezig, en al helemaal niet met schrijven. Wanneer zou ik daar ooit weer de energie en aandacht voor kunnen opbrengen?
Bij de eerste gesprekken met andere schrijvers donderdagochtend bij aankomst hadden we het ook vooral over de negatieve ontwikkelingen in kinderboekenland. Boeken verdwijnen steeds eerder uit de winkel en in de ramsj, uitgevers kiezen steeds vaker voor de snelle verkoopsuccessen en dan is er ook nog de mogelijke dreiging van het e-boek.
Maar 's middags gaf ik een lezing in de bibliotheek van Mechelen en bij de intens belangstellende gezichten van twaalfjarigen was al dat doemdenken helemaal verdwenen.
's Avonds werden we officieel ontvangen op het monumentale Stadhuis door de schepen van Cultuur en vrijdag begon het inhoudelijke programma. Historische kaders, prikkelende vragen en tot nadenken stemmende antwoorden.

Morgen begint een nieuwe werkweek, en ik kan bijna niet wachten.
Ik ga schrijven!

http://www.stichtinglezen.be/NewsFlashDetail.aspx?id=289
http://duijx.net/ibby/?p=930
http://overlezenenschrijven.blogspot.com/2011/03/onder-elkaar.html#links

Parels

Een dag om te koesteren als een parel. De ochtend werd getekend door parels van verdriet, al vind ik het behoorlijk bombastisch om tranen zo te bestempelen.
Zes weken na het overlijden van mijn vader merk ik er nog niets van dat verdriet slijt, integendeel. Het gemis sloeg vanmorgen weer in alle hevigheid toe toen ik het ouderlijk huis verliet, waar nog maar zo kort geleden vader en moeder verbonden met elkaar en met ons hun oude dag beleefden.

Het gezegde luidt: je krijgt kracht naar kruis. Maar in het verleden heb ik al ervaren dat het minstens zo hard andersom is. Tegen de tijd dat je denkt: nu voel ik me wat sterker, ik krabbel weer op, krijg je de volgende portie verdriet en gemis te incasseren. Kruis naar kracht.

Gelukkig kan ik het verdriet, de gevoelens en mooie herinneringen delen met familie en vrienden.

Vanmiddag terug in Wageningen lokte het mooie weer me naar de uiterwaarden. Voor het eerst zag ik daar een natuurverschijnsel waar ik stil van werd. Aan het riet van de nevengeul hingen ijsklompjes die als parels schitterden in de zon. Heel voorzichtig klonken tinkelgeluidjes.
Kwetsbaar en sterk, zoals ik mezelf voel.
De wind was ijzig koud, maar in de beschutting troostte de zon me met haar warmte.

Tegen dood en verlies in komt er onontkoombaar nieuw leven. Dat troost, maar kan ook de pijn verhevigen, weet ik uit ervaring. 'Rot toch op', zo heb ik ooit in het voorjaar frisgroene blaadjes uitgescholden. De ontluikende natuur deed toen alleen nog maar meer pijn.

Maar vandaag kon ik er vooral van genieten, zoals van de katjes, die als fluwelen parels uitbundig het nieuwe leven vierden.

Verjongingskuurtje

Ik ging naar Egmond om de zee te zien.

(geleend van Martinus Nijhoff: Ik ging naar Bommel om de brug te zien).

Ik moest nodig de zee weer zien en dus heb ik gisteren een dag in 'mijn' Egmond doorgebracht.
Het was een feestelijke dag, stralend zonnig en praktisch windstil, zodat de lunch zelfs op het terras van een strandpaviljoen kon worden genoten.

Mooie gesprekken, ontspannen zwijgen, lekker eten en drinken, een eindje wandelen en toeristische flauwiteiten als vuurtoren aaien.

De 'schade' van weer een jaar ouder werd gecompenseerd in mijn probate verjongingskuurtje van strand en zee.