Mode - verleden

Zelfs vrienden waren verbaasd dat ik dinsdag naar de modetentoonstelling The future of fashion is now was geweest in Museum Boijmans.
Jij en mode? Ja, ik en mode.
Ik begrijp hun verbazing. Doorgaans kleed ik me alsof het elke dag casual friday is en voor mijn bedrijfstrainingen hul ik me in 'trainingspakken'. Toch hingen en hangen er jurken en rokken in mijn kast - die droeg ik sowieso al tot mijn 17e, geheel vrijwillig - en zelfs een zijden pak. Ik draag ze alleen zelden.

Op mijn vierde maakte ik al poppenkleertjes, terwijl ik naald en draad toen nog niet kon hanteren. Dat mijn moeder zelf toegewijd en getalenteerd kleren maakte voor ons gezin zal daar zeker bij geholpen hebben. Zo liepen wij als kind in modieuze en soms ook in wat bijzondere kleren. Ik herinner me een turquoise jurk met kanten jabot en een boubou-jurkje van Afrikaanse Vliscostof. Maar ook bij gekochte kleding had ik een duidelijk eigen smaak. Enkele winters liep ik als puber in een elegant roomwit nepbontjasje met bruin lakcentuur.
Ik borduurde, haakte, breide, macrameede. Op de MMS (Middelbare School voor Meisjes) leerden we dat trouwens ook in de handwerkles: onnuttige handwerken. Op de mulo kregen de meisjes destijds nuttige handwerken: kleding en kussenslopen maken, met een naaimachine omgaan.

Dat was voor mij wel nuttig geweest. Toen ik lang geleden met mijn verjaardag een naaimachine cadeau kreeg, was mijn verrassing totaal niet gespeeld: wat moest ik daar nou mee? Ik had al geen geduld om de draad in te rijgen en telkens weer vergat ik hoe ik de machine aan de praat kreeg. Het ging me ook te snel en te lawaaierig. Liever mijmerde ik wat boven een handwerkje.

Onlangs bedacht ik dat ik hem misschien nog ooit inwissel tegen een 3D-printer. Ik teken het ontwerp, kies de stof, druk op control-P, et voilà, daar rolt mijn fraaie creatie uit de printer.
Zo ga ik misschien toch nog eens ooit werk maken van mijn sluimerende interesse in mode. De belangstelling die tot ergens in mijn puberteit duurde. De kleren die ik zelf droeg, de modebladen van mijn moeder bestuderen en in saaie lessen ontwerpen maken. Waar een ander droedels tekende, schetste ik kleding.

Ik ken mijn talenten, maar tekenen kan ik absoluut niet. Het schetsboek van de middelbare school laat zien dat ik het perspectief tekenen nooit onder de knie heb gekregen. Maar bij welk onderwerp dan ook besteedde ik veel aandacht aan kleding, dessins en kleur, tot in de gedetailleerde weergave van knoopjes, strikjes en andere versiersels. Bankovervallers bijvoorbeeld hebben kleurige outfits en in de operatiekamer heb ik meer aandacht besteed aan de kekke verpleegstersuniformen dan aan medische attributen en zelfs aliens gaan vlot gekleed.

Maar ergens in mijn puberteit heb ik die belangstelling voor mode afgezworen. Andere interesses, maar ook pasten ze vermoedelijk niet meer in mijn linkse denkbeelden. Mode was immers materialistisch en uiterlijk vertoon, vond ik ongetwijfeld. Links zijn en genieten van de mooie dingen van het leven, dat kon ik maar moeilijk verenigen.
Nu ik ouder ben, merk ik dat mijn interesse voor mode alleen maar ondergronds is gegaan. Eerder dit jaar was ik al geboeid door de film over Yves Saint Laurent. Een biopic over de verlegen ontwerper die de prachtigste creaties op de catwalk wist te brengen.
En deze week was er dus de tentoonstelling in Boijmans die mijn interesse voor mode van lang geleden weer wakker kuste.