Daartussendoor spelen het eiland, zijn natuur en zijn bewoners een grote rol in het boek. Colastica laat in dit boek zien hoe sterk de slavernij en de afhankelijkheid nog altijd doorwerken, maar ook dat het niet allemaal zwart-wit is. Hij kiest als motto voor het boek een citaat van Bob Marley: Emancipate yourselves from mental slavery.
Het boek ademt voor mij de natuur en cultuur van Curaçao, zoals ik die ervaren heb in 2004 toen ik er een maand was om te schrijven. Ik vond het een mooi en boeiend, maar ook ingewikkeld eiland. Zelfs in die korte tijd voelde ik de nasleep van knechting en bevoogding en dat uitte zich soms enerzijds in onderdanigheid tegenover blanken en anderzijds in minachting. Allebei even akelig, geen basis voor gelijkwaardigheid immers.
Als ik in een taxibusje naar Willemstad ging, werd er over me gepraat. In het Papiaments dook dan meermalen het woord makamba op. Maar misschien was het alleen verbazing dat ik als blanke niet in een eigen auto reed of een privé-taxi koos.
Een jongetje van acht vergeleek zijn huid met die van mij en sprak trots dat die van hem toch veel donkerder was. Anderzijds hoorde ik over mensen die 'omhoog trouwen' met iemand met een lichtere huidskleur.
Die dubbelheid en de verwarring die dat ook bij jongeren zoals Jurcell met zich meebrengt, heeft Roland Colastica goed weergegeven.
Vuurwerk in mijn hoofd, uitgeverij Leopold
Getipt voor de Kinderjury 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten