12-12-12

12-12-12, een mooie datum om te trouwen voor wie de schoonheid van getallen ziet. Nu ben ik niet zo'n cijferadept, maar volgens mij duurt het tot 2-2-22, voordat zich weer zo'n bijzondere datum voordoet.
In een week van rijkgevulde dagen met bedrijfstrainingen die ik geef, was de vrije dag in Egmond aan Zee voor mij al feestelijk genoeg, zeker omdat de zon scheen en de zee prachtig tuimelde.
Binnen een uur signaleerde ik maar liefst twee bruidsparen. Een op de boulevard in een ravissant bonbonnerig koetsje, het andere met een fotograaf bij de vloedlijn. Daar werden de spontane, romantische herinneringen aan de mooiste dag van hun leven geconstrueerd. Gezien hun leeftijd was het misschien wel de tweede mooiste dag van hun leven, maar het geluk was er vast niet minder om.
Het beeld daar op de rand van zee en strand leverde mij in ieder geval kippenvel op, plaatsvervangend. De winterbruid droeg een laag uitgesneden bruidstoilet met blote schouders.
Ze heeft de vrieskou wellicht niet eens gevoeld, ook omdat haar aanstaande na de foto's meteen zorgzaam een manteltje om haar schouders drapeerde.

Over toilet gesproken. Veel heb ik de afgelopen jaren al aangetroffen langs de vloedlijn, maar een toiletbril kon ik nog niet bijschrijven in mijn register van strandvondsten.
Ik vond het wel grappig tot ik bedacht dat het ook een geval van schipbreuk zou kunnen zijn. Laat ik het er maar op houden dat het nonchalant overboord kieperen van afval was.


Maar die schoen dan, die ik verderop aantrof. Meestal zie je vrij intacte exemplaren, maar hoe lang had deze al in het water gelegen? Aangetast, verroest zelfs, leek het. Geen idee of een stalen neus kan roesten.
Ik denk aan de mannen die sinds vorige week op de Noordzee vermist zijn na de schipbreuk van het containerschip met auto's. En op slag wordt die schoen macaber.