Streepjescode

Een rustig dagje Egmond aan Zee, met dito strandwandeling. De zee kabbelde en de meeuwen dobberden alsof ze eend speelden. Zelfs de drieteenstrandlopertjes dribbelden minder nerveus dan anders en vlogen niet onmiddellijk op als ik in de buurt kwam.

Bij de vloedlijn lagen de vertrouwde messen en andere schelpen. Dresscode vandaag voor de schelpen: streepjes.

Het was duidelijk geen kwallendag (wind uit de verkeerde hoek) en ook geen zeesterrendag. Het verbaasde me dan ook dat er toch één kleine zeester lag.

Een gehalveerd inktvisje lag er hulpeloos bij en riep lichte deernis bij me op.
Gelukkig was er ook het grillig gevormde wier dat als een grappig diertje oogde.

Weinig mensen op het strand in deze tijd. Wel lopen en fietsen sportievelingen zich al weer warm voor de Halve van Egmond en de Egmond-Pier-Egmond in januari.

De vertrouwde taferelen van het decemberstrand.

Hoe lang en hoe vaak kom ik nu in Egmond? Ik beschouw het al vele jaren als mijn derde thuis (Wageningen, Weert, Egmond). Afgezien van de dagjes tussendoor dat ik hoognodig weer even de zee moet zien, toch minstens een week per jaar.

En nog nooit had ik het vuurtorenduin beklommen. Hoog tijd dus om vandaag een moment de toerist uit te hangen. Een beklimming van niks, het uitzicht op het dorp niet spectaculair en vanuit 'mijn' appartement is het zicht op zee zelfs mooier.
Maar Egmond is Egmond, een dorp dat gewoon zichzelf is. Dierbare plek aan de zee, de vertrouwde constante die altijd in verandering is.