Zoveel jaren kom ik in Egmond aan Zee en hoe vaak was ik het al niet van plan? Vanmorgen kwam het er eindelijk van. Ik ging ter kerke in de Oud-Katholieke Kerk van de H. Agnes. De kerk die nauwelijks opvalt tussen de winkelbebouwing van de Voorstraat in Egmond.
Geruime tijd geleden had ik al ontdekt dat de naam me lang op het verkeerde been had gezet. De oud-katholieke kerk is juist meer bij de tijd en ze staat meer in deze wereld dan de officiële roomse variant. Vrouwen kunnen er ook priester zijn en priesters mogen trouwen, om maar enkele verschillen te noemen.
Deze zomer was ik voor het eerst in een oud-katholieke kerk, in Utrecht en het was een aangename ervaring. Ik voelde me er welkom, hoewel de wegen van mijn roomse kerk en de oud-katholieke zich vijfhonderd jaar geleden scheidden. Toch deden veel rituelen vertrouwd aan en kwamen de woorden uit dezelfde bron, de Bijbel. Er waren Latijnse gezangen, maar ook liederen van Huub Oosterhuis die in sommige conservatief katholieke kerken in de ban zijn gedaan.
Ook vandaag was er die vertrouwdheid en tegelijkertijd was de taal anders dan ik meestal in roomse kerken hoorde. Meer open en met zelfkritiek. Niemand mag zich erop beroepen het juiste geloof te hebben. Ieder mens heeft zijn lichte en donkere kanten. Niemand hoeft zich te verbeelden dat hij beter is.
Het is jammer dat mensen - ik ook - afhaken van kerken als we de leiders niet meer geloven. Kerk is immers van mensen samen, gesteund door stimulerend leiderschap en niet kleingehouden door onderdrukkende leiders.
Het is triest dat mensen mét de kerk vaak ook het geloof over boord kieperen. Dat is zoiets als het kind met het badwater weggooien. Ik prijs me gelukkig dat ik dat kind wel heb behouden: geloof dat me versterkt en me oproept te trachten een goed mens te zijn. Een intense kerkdienst zoals vanmorgen geeft daar weer even een impuls aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten