La douce France

Ik ben weer terug van weg. Echt helemaal weg. Niet eens ver of lang of spectaculair, maar precies waar ik aan toe was. Acht dagen Vendée in Frankrijk, in goed gezelschap, met prachtig weer en zonder agenda.

Vanuit de achtertuin zicht op de campagne, de pasgemaaide graanvelden, oude molen in de verte, vogelgezang, overvliegende ibissen. Alleen jammer dat de hop zich net deze dagen niet liet zien of horen. Ik wil dat beest nou onderhand wel eens spotten.
De tuin, zo ver het oog reikte, waar ik al snel de lommerrijke punt had ontdekt als ideaal Proust-plekje. Voor eind van de maand 'moet' ik immers voor de Proust-leeskring deel 2 hebben gelezen: In de schaduw van de bloeiende meisjes. Meditatief lezen was het, de verloren tijd leek gevonden.
Op loopafstand was er het oer-Frans dorp: kerk, bar, épicerie, mairie, met zondag de apotheose van een tikkeltje bizar evenement, de Marais Express. Teams van wandelaars hadden enkele dagen door de regio getrokken, waarbij een van hen een klein varken torste, met sokjes aan. Ik heb nog niet achterhaald wat de diepere betekenis is van dit ritueel. Wellicht alleen maar een traditionele mascotte. In elk geval had ik niet zozeer te doen met de sportievelingen die tropische temperaturen hadden doorstaan als wel met de aangeklede varkentjes. Rare jongens toch soms, die Fransen.

En er was de zee, elke dag weer, op fietsafstand. Soms glad blauw als de Mediterranée, maar gisteren bijvoorbeeld met pittige golfslag. In combinatie met een bewolkte ochtend leverde dat een heerlijk verlaten strand op.
Anderzijds was het ook leuk om op een zomers strand te zien hoe de zee van iedereen is. Maatschappelijke status of achtergrond, het lijkt allemaal geen rol te spelen. Het strand is van iedereen.

Maar vooral van de spelende mens. Spelevaren, zeilen, surfen, paddle boarden, taartjes en kastelen bakken.

Ik denk aan het gedicht dat ik ooit schreef:

Het kind in de man

Onvermoeibaar verplaatst hij

urenlang zandkorrels,

een werkje zonder nut of status.

Dat heeft hij over voor zijn kinderen.

Maar straks is híj het meest
teleurgesteld als de vloed
het zandkasteel overspoelt.

Zo is hij mij het liefst:
de man in wit T-shirt.
Graaft met een schepje
en hervindt zijn onschuld.