Op bijna de historisch warmste dag sinds mensenheugenis, - op een steenworp afstand van het dorp Ell, smeltstpunt allertijden - hield mijn familie gisteren voor het eerst de Van Gansewinkeldag.
Kinderen, aanhang en kleinkinderen van Jan en Annie van Gansewinkel-Hendriks troffen elkaar al vroeg in Weert. De oudste neven Stefan en Robin hadden de dag perfect georganiseerd. Doordat ze bestemming en invulling goed geheim hadden gehouden, leverde dat uiteraard de wildste speculaties en voorpret op. De spanning werd nog verhoogd doordat ons de Van Gansewinkel-wisseltrofee in het vooruitzicht werd gesteld.
De drie teams stonden op scherp en waren er op gebeten om voor de eerste maal die trofee binnen te slepen.
Na koffie met vlaai zochten we op de fiets onze route door de landelijke omgeving van Weert en Nederweert. We wisten dat we onderweg antwoorden op nog onbekende vragen konden vinden. Dus telden we bv. molens, kerken, en probeerde ik afstanden op paddenstoelen te onthouden die er niet toe bleken te doen.
Maar we hadden ook een vragenlijst meegekregen met vragen over leden van de familie. Zo zouden we volgens een vraag de plek passeren waar onze vader naar eigen zeggen het liefst op vakantie ging. Dat was een lastige vraag, want allemaal wisten we dat hij niets van vakantie moest hebben. We herinnerden ons verschillende uitspraken van hem: Rundumhausen natuurlijk, Black Pantalonië (het naburige dorp Swartbroek), Kotspieël (maar daar kwamen we niet in de buurt, evenmin als in het Nederlandse equivalent Braakpeel). Eén team was zeker van het juiste antwoord: de Hakken, een buurtschap bij Weert. Dat was voor onze vader ver weg genoeg.
Ik woon al meer dan veertig jaar niet meer in Weert en hoewel ik er nog regelmatig ben, kom ik nooit in het buitengebied.
Onze landelijke fietstocht leidde langs kanalen, door bossen en langs velden. Het (Neder)Weerterland lag er prachtig bij op deze zinderende dag.
Naast de sportieve en cognitieve uitdagingen waren er ook nog behendigheidsproeven zoals banaan slingeren, alle ballen/ballonnen in de lucht houden en appels stapelen. Een mooie mix van hilariteit en concentratie.
Pap en mam zouden vast glimlachend hebben toegekeken als ze hun nakomelingen zich hadden zien 'uutstökke' in de strijd om de trofee. Maar vooral zou de warme verbondenheid hen trots hebben gestemd. Die hebben we overigens te danken aan hun opvoeding en inzet.
Ze zijn er niet meer, maar ze waren gisteren wel bij ons allen.
P.S. De Van Gansewinkel-wisseltrofee siert niet mijn schoorsteenmantel in Wageningen. Mijn team heeft niet gewonnen.
Maar volgend jaar is er weer een Van Gansewinkeldag met als inzet De Trofee. Ik verheug me er nu al op.
Zoals hierboven beschreven heb ik het ook ervaren en waarschijnlijk meer van de deelnemers.
BeantwoordenVerwijderenEen geweldige, onvergetelijke dag, georganiseerd door de 2 oudste neven: Stefan en Robin.
Hartverwarmend, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een groot gevoel van verbondenheid, door touwtjes verbonden met de bron: pap en mam.
Verbonden met de bron, inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd, Karin, dank je wel!