Daarmee was geen woord te veel gezegd. Ik kon hun werk kopen.
Wat dat dan moest kosten? 50 eurocent, zei een van hen monter. Toen ze dacht dat ik aarzelde, bood ze meteen korting aan: 'Het kan wel voor minder. Twintig procent.' Dat had ik nog niet een-twee-drie uitgerekend, maar ze hielp al: 'Voor dertig cent.'
Mijn opmerking dat dat veel meer was dan twintig procent en dat ze dan wel erg veel korting weggaven, kreeg een glazig onthaal.
Op mijn vraag in welke groep ze zaten, maakte hun antwoord alles duidelijk. In groep 4 heb je immers nog geen procenten bij de lesstof voor rekenen gehad.
'Als jullie deze tekeningen verkopen, heb je daarna niets meer te koop.' Daar zaten ze in het geheel niet mee: 'Dan maken we weer nieuwe.'
Ik had nog een lichte aarzeling van pedagogische aard. 'Wat doen jullie met het geld?'
'Nieuwe stiften en papier kopen!'
Zeg daar maar eens nee tegen. Geen snoep, niet sparen voor een of ander elektronisch hebbeding, maar ter bekostiging van materiaal.
Ik legde hun tot slot nog mijn dilemma voor: 'Als ik nu een tekening kies, dan zijn twee van jullie teleurgesteld.'
Ook daar hadden ze van terug. 'Koop die van haar maar,' wezen meisje links en rechts genereus naar het middelste kind. 'Wij hebben net al een tekening verkocht. Dan hebben we alledrie iets.'
Zo kwam de transactie tot stand, overigens zonder gebruik te maken van het eerdere kortingsaanbod, zo realiseerde ik me pas later.
En nu ben ik dus in het trotse bezit van 'Winkeltje'.
Cultureel ondernemerschap. In economisch barre tijden moeten we het daar als kunstenaars misschien steeds meer van hebben. Van deze jonge meiden valt iets te leren: gewoon aanbellen met je blije boodschap, vol vertrouwen en trots op wat je hebt gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten