Kind aan huis

Sinds gisteren ben ik mijn huis kwijt. Dat klinkt dramatisch en dat is het ook een beetje, al is het hoe het leven gaat. Met het overlijden van mijn ouders vorig jaar raakte het huis in Weert achtereenvolgens zijn toegewijde bewoners, zijn ziel en zijn inventaris kwijt.
Het is of de tijd rare spelletjes speelt als ik op Google Maps nog steeds mijn vader zie schoffelen in de voortuin. 
We hebben een jaar als 'een goed huisvader' voor ouderlijk huis en tuin gezorgd, het huis waar ze altijd zo blij mee waren. In goede harmonie hebben mijn twee zussen, mijn broer en ik de afgelopen maanden stukje bij beetje ons verleden door onze handen laten gaan. Geruimd en behouden. Confronterend, verdrietig maar ook heilzaam bij de verwerking.
Bij de notaris heb ik de huissleutel ingeleverd die me bijna mijn hele leven toegang verschafte tot thuis, waar ik kind aan huis was.

Thuis was waar ik niet hoefde te bellen als ik langs wilde komen, waar altijd een bed voor me klaar stond vanaf dat ik op mijn zeventiende het ouderlijk huis uit ging, en toch nooit echt verliet. Thuis waar zorgzaamheid woonde, hoewel de rollen langzamerhand omkeerden.

Het bordje Te koop werd enkele weken geleden verwisseld voor een met de tekst Verkocht, wat gisteren uit de grond werd geschroefd.
Het huis krijgt nieuwe bewoners en dat verdient dit huis dat me dierbaar is. Natuurlijk ben ik ook blij dat het verkocht is in deze tijd dat de huizenmarkt danig op slot zit.
En toch, hoewel ik stevig op eigen benen sta en een heerlijk huis heb, voel ik me nu lichtelijk ontheemd.
Ik wens de nieuwe jonge bewoners in het huis een toekomst die net zo goed wordt als het verleden van ons gezin er was.


Eerder weblog: De draad oppakken