Kerk dicht

O.L.V. van Fatima

Elk jaar sluiten er kerken en volgens de prognoses zet dat voorlopig door. De berichten in de media treffen me niet bijzonder, maar het was anders op zaterdag 24 september. Toen ging namelijk mijn eigen oude kerk dicht, O.L.V. van Fatima in Weert.
Nou ja, oud, de kerk is met haar 56 jaar een jaar jonger dan ik. Gedoopt ben ik daar dus niet, maar er liggen heel wat voetstappen van mij. De afgelopen maanden was ik er weer regelmatig, voor de uitvaarten van mijn ouders en daarna voor de missen die tot hun intentie werden opgedragen. Het was voor mij vanzelfsprekend dat ik ook bij de laatste mis zou zijn.
Ik ben opgegroeid in de nadagen van het Rijke Roomse Leven. De scherpe kantjes waren er al af en ik heb er niet onder geleden.
Eerste communie, vormsel en plechtige communie heb ik daar beleefd. Ik ging er biechten. Wat zou er trouwens met die biechtstoelen gebeurd zijn? De goede tijden met drie missen op zondag en elke ochtend door de week. De processies door de straten van de parochie Fatima.
Er waren jaren dat ik drie keer per week 's morgens naar de kerk ging. 's Winters als het nog donker was, werd de mis in de crypte opgedragen. Dat scheelde in stookkosten. In de vastentijd kregen we op de lagere school een kleurplaat met veertig vakjes. Telkens als je naar de mis ging, mocht je een vakje kleuren. Die vakjes kwamen ooit nagenoeg vol.

Als tiener heb ik zelfs nog een aantal jaren gezongen in het kerkkoor.

De kerk heeft sindsdien als bindende factor afgedaan. De laatste jaren hebben de misbruikschandalen de leegloop wellicht verergerd.
Ik vind het jammer voor al die goedwillende, integere geestelijken dat hun branche in een kwade reuk is komen te staan.
Het raakte me de afgelopen maanden als ik in de zaterdagavondmis zat, afgezien van de woensdagavond nog maar de enige mis per week. Priesters droegen met toewijding de mis op, terwijl ze al ver voorbij de pensioengerechtigde leeftijd waren. Het uitgedunde koor deed al het mogelijke om de kerkdienst op te luisteren. Meestal waren er niet meer dan enkele tientallen, voornamelijk oudere, kerkgangers. Op die basis kun je geen kerk openhouden.
Maar tijdens de allerlaatste mis was de kerk weer ouderwets gevuld, ook met leeftijdgenoten, die voor de laatste maal in de kerk van hun jeugd wilden zijn. Een mis met drie heren, misdienaren, het kerkvolk dat fanatiek meebad, de hele voorraad wierook scheen er doorheen te worden gejaagd. Even leek het weer de geloofsgemeenschap van weleer, maar dat maakte het des te triester.

Als de kerk altijd zo vol zat, had hij open kunnen blijven. Maar ondanks goede wil en inzet van de meeste priesters spreken de officiële katholieke kerk en gelovigen (want niet naar de kerk gaan betekent niet dat je niet gelooft) een verschillende taal en begrijpen ze elkaar niet meer. Tijdens de cruciale momenten in een leven, zoals bij overlijden, zie ik echter dat de geloofstraditie voor veel mensen nog altijd een grote rol speelt.
De Fatimakerk wordt goddank niet gesloopt - als tenminste snel een andere bestemming wordt gevonden voordat het verval onontkoombaar inzet. Dat zou eeuwig zonde zijn.
Volgens kenners heeft het gebouw een geweldige akoestiek, bovendien is er een bijzonder mozaïek op het priesterkoor. Maar het zijn ook barre tijden voor de cultuur, dus er is misschien een wonder nodig.

Kerkgebouwen in Limburg - Fatimakerk Weert