Vandaag viert de katholieke kerk Allerzielen, een mooi gebruik vind ik. Herdenkingskruisjes van de overledenen, die het afgelopen jaar in de kerk hingen, worden uitgereikt aan de familie. De graven worden opgepoetst en de doden worden min of meer in de bloemetjes gezet. Als het goed is, beperkt zich dat gebruik niet tot Allerzielen.
Voor mij kan elke dag, elk moment, allerzielen zijn wanneer ik in gevoel of gedachte bij een dierbare overledene ben. Dit jaar overleden mijn ouders en ik heb gemerkt hoe troostend en verbindend kerkelijke rituelen zijn.
Niet alleen onze familie- en kennissenkring staat stil bij het verlies, maar ook de geloofsgemeenschap waarin twee mensen voortaan worden gemist en herdacht.
Hoewel ik gretig het leven vier, nodigen vallend blad, afstervende planten en lengende donkerte wel uit tot beschouwingen over de dood en het kwetsbare leven. Een uitgelezen stemming voor het meesterlijke boek van Erwin Mortier 'Gestameld liedboek. Moedergetijden.' Daarin schrijft hij rauw en teder over de verpulvering van zijn moeder die dementeert.
De situatie van mijn ouders was heel anders dan die bij Mortier, maar toch is het zo herkenbaar wat hij schrijft. De ontreddering, momenten van hoop op beter, afhankelijkheid en verbondenheid, mededogen, wanhoop, tijd stilgezet. En bij leven al een gevoel van missen.
Dat gemis is er de afgelopen maanden niet minder op geworden en maar goed ook. Het maakt me duidelijk hoe goed we het samen hadden. Hoezeer ik op eigen benen kan staan, tevoren had ik niet kunnen voorvoelen hoe verweesd het voelt.
Ik wil gemis en verdriet ook geen 'plek geven', dat klinkt voor mij te veel naar opbergen.
Het mag er zijn, het mag me zomaar ineens overvallen, ik koester het en het roept me vooral op tot goed leven!
Allerzielen - Wikipedia
Voor mij kan elke dag, elk moment, allerzielen zijn wanneer ik in gevoel of gedachte bij een dierbare overledene ben. Dit jaar overleden mijn ouders en ik heb gemerkt hoe troostend en verbindend kerkelijke rituelen zijn.
Niet alleen onze familie- en kennissenkring staat stil bij het verlies, maar ook de geloofsgemeenschap waarin twee mensen voortaan worden gemist en herdacht.
Hoewel ik gretig het leven vier, nodigen vallend blad, afstervende planten en lengende donkerte wel uit tot beschouwingen over de dood en het kwetsbare leven. Een uitgelezen stemming voor het meesterlijke boek van Erwin Mortier 'Gestameld liedboek. Moedergetijden.' Daarin schrijft hij rauw en teder over de verpulvering van zijn moeder die dementeert.(p. 53) De paniek in haar ogen, het lijkt alsof ze rondom zichzelf het huis door een bende plunderaars ziet leeggehaald worden, te perplex en onmachtig om ze tegen te houden. Overal handen die graaien. We hebben bij wijze van spreken onze rug nog niet gedraaid of de gauwdieven zijn er weer met een woord of een gewoonte van door.
De situatie van mijn ouders was heel anders dan die bij Mortier, maar toch is het zo herkenbaar wat hij schrijft. De ontreddering, momenten van hoop op beter, afhankelijkheid en verbondenheid, mededogen, wanhoop, tijd stilgezet. En bij leven al een gevoel van missen.
Dat gemis is er de afgelopen maanden niet minder op geworden en maar goed ook. Het maakt me duidelijk hoe goed we het samen hadden. Hoezeer ik op eigen benen kan staan, tevoren had ik niet kunnen voorvoelen hoe verweesd het voelt.
Ik wil gemis en verdriet ook geen 'plek geven', dat klinkt voor mij te veel naar opbergen.
Het mag er zijn, het mag me zomaar ineens overvallen, ik koester het en het roept me vooral op tot goed leven!
Allerzielen - Wikipedia
Hallo Annie,
BeantwoordenVerwijderenJe gedachten zijn zo herkenbaar, zo voelbaar, alleen ben jij degene die het goed op papier kan zetten. Mooi verwoord.
Aan het boek van Edwin Mortier, hoe mooi dan ook, zal ik maar niet beginnen, want daar kom ik vast niet doorheen.
Groetjes,
Karin