Vanmorgen zat ik al bijtijds op de fiets onder het motto: 'Melk den dag', zoals Felix Timmermans zijn held Pallieter liet zeggen.
Na een, vertrouwd maar nooit saai, rondje Binnenveld, Grift en Grebbedijk besloot ik de expositie 7 even 7 te bezoeken. De samenwerkingsprojecten van 7 dichters en 7 beeldend kunstenaars zijn nog tot en met woensdag 28 sept. te zien in het Forum-gebouw van Wageningen Universiteit. Toen ik dat gebouw aan de achterkant via de Bornsesteeg benaderde, werd ik getroffen door het beeld dat me herinnerde aan Ivoorkust, eind december 1995.
Daar in Yamoussoukro vormden de grazende runderen en geiten een merkwaardig contrast met de pracht en praal van de basiliek Notre Dame de la Paix.
Hier graast een kudde schapen vlakbij het imposante Forum-gebouw. Maar Wageningen doet zijn naam als groene universiteit daarmee ook wel weer eer aan.
Aan de voorkant kreeg mijn positieve inkleuring echter een knauw toen ik het sculptuur zag voor de ingang. De Wageningse boom moet de samenwerking verbeelden van universiteit, onderzoeksinstellingen en Van Hall Larenstein. Kil aluminium, ontbladerde vorm. Voor mij heft de boom veeleer kil en doods zijn armen ten hemel als een laatste smeekbede om hulp.
Nee, dan die boom op de begraafplaats Leeuwerenk waar ik weer eens een rondje maakte langs 'mijn' doden. Tien jaar geleden was ik er nog nooit geweest, kende ik er niemand.
Toen ik naar de uitgang liep, dacht ik na over ouder worden, verlies, dood, verder leven. De boom verliest zijn bladeren, gaat in rust, maar loopt volgend jaar weer uit. Ten afscheid troost hij nu met zijn prachtige kleuren.
De Wageningse Boom
De helft van de route, mijn boek over Ivoorkust
Gelderlander 14-10: Schapen nog tot dinsdag op de campus
Na een, vertrouwd maar nooit saai, rondje Binnenveld, Grift en Grebbedijk besloot ik de expositie 7 even 7 te bezoeken. De samenwerkingsprojecten van 7 dichters en 7 beeldend kunstenaars zijn nog tot en met woensdag 28 sept. te zien in het Forum-gebouw van Wageningen Universiteit. Toen ik dat gebouw aan de achterkant via de Bornsesteeg benaderde, werd ik getroffen door het beeld dat me herinnerde aan Ivoorkust, eind december 1995.
Hier graast een kudde schapen vlakbij het imposante Forum-gebouw. Maar Wageningen doet zijn naam als groene universiteit daarmee ook wel weer eer aan.
Nee, dan die boom op de begraafplaats Leeuwerenk waar ik weer eens een rondje maakte langs 'mijn' doden. Tien jaar geleden was ik er nog nooit geweest, kende ik er niemand.
Toen ik naar de uitgang liep, dacht ik na over ouder worden, verlies, dood, verder leven. De boom verliest zijn bladeren, gaat in rust, maar loopt volgend jaar weer uit. Ten afscheid troost hij nu met zijn prachtige kleuren.
De Wageningse Boom
De helft van de route, mijn boek over Ivoorkust
Gelderlander 14-10: Schapen nog tot dinsdag op de campus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten