Toekomst

Boekwinkels hebben het niet gemakkelijk, kranten evenmin. Schrijvers hebben soms ook sombere gedachten over hun bestaan, maar ik wil mijn leven niet verzuren door zwartkijkerij.
Niets nieuws, blijkt als ik in een oud schrijfboek lees wat ik in maart 1995 optekende, toen ik mijn tijd nog verdeelde tussen schrijverschap en journalistiek:

Toekomst

Ik ben journaliste
Ik word schrijfster
Maar kranten worden digitaal
Boeken raken in onbruik
of verzuren.
Waar is mijn toekomst?

Oud nieuw

Zojuist werd ik in mijn tuin verblijd met de kwaak van de eerste kikker van het jaar.
Gelukkig, er is nog nieuw leven mogelijk in mijn vijver, waaruit ik na de dooi zeker negen dode kikkers heb geborgen. Altijd een droevig en onappetijtelijk klusje. Maar dat is weer vergeten, nu deze kikker reikhalzend uitkijkt naar de nabije toekomst. Zoals ikzelf in dit mooie voorjaarsweer.
Toch is er niets nieuws onder de zon. Vandaag precies 12 jaar geleden, schreef ik:

Gisteren de eerste kikkerdril
vandaag de eerste
blote bouwvakkersbast.
Het kan niet op!
Het voorjaar is nu echt begonnen.

Alles nieuw, behalve dit weblog de eerstkomende tijd. Ik hou me voorlopig even met andere aangename zaken bezig. Toch verschijnen er van tijd tot tijd op dit blog gedichten of gedachten, al eerder opgetekend maar soms nog steeds actueel.

Heldere hemel (2)

Boven het strand van Egmond was gisteren overigens geen heldere hemel. Dankzij die meteorologische tegenvaller was het er onzondags rustig. Halverwege Egmond en Bergen aan Zee was het zelfs zo verlaten dat ik even het idee kreeg dat ik iets had gemist. Waar was iedereen? Gealarmeerd door een ramptijding: iedereen binnenblijven, ramen en deuren gesloten? 

Haarnetje, sluier, waszakje,
 prinsessenjurk uit verkleedkist?
Hoe dan ook: hoe komt het in zee?

Ik hou wel van een vrijwel desolaat strand. Alleen de zee en ik, en vooruit, nog een enkeling.

Er waren anders wel volop sporen van menselijke aanwezigheid. Ineens realiseerde ik me dat ik deze keer geen foto's maakte van biologische strandschatten, maar slechts van wat de mens allemaal uit zijn handen had laten vallen. Ik vroeg me weer geïntrigeerd af waar al die op drift geraakte aanspoelsels vandaan kwamen.

Gisteren was het thema Lapjesdag. Opmerkelijk veel lappen bleken aangespoeld.

Vreemde ervaring: een lap met een knoopje krijgt ineens iets menselijks.

Vlakbij Egmond lagen langs de vloedlijn snijbloemrestanten van boeketten. Bordeauxrode en gele ontsteelde kroonbladeren, siergroen, maar ook een enkele complete bloem. In hun nabijheid lag op een paar plaatsen cellofaan met slingers, wellicht verpakkingsmateriaal van de voorheen boeketten.

Aangespoeld na asverstrooiingen op zee of eerbetoon bij een zeemansgraf?

Haal dan voortaan vóór het 'een twee drie in godsnaam' de plastic folie eraf!

Liever wil ik dit blog niet eindigen in zwartkijkerij, maar waarom moest ik nou toch aan de EK denken bij deze ontplofte voetbaldroom?

Heldere hemel

Toen ik vanmorgen om 9.12 uur met mijn gratis treinkaartje, vermomd als 'Heldere hemel' van Tom Lanoye, op station Ede-Wageningen in de trein stapte, kon ik nog net een staanplaats vinden bij een van de ingangen. Zo vroeg al, zo druk op een zondag.
'Veel boekenliefhebbers', veronderstelde een mede-reizigster. Er vielen inderdaad heel wat exemplaren van het boekenweekgeschenk te bespeuren. Als schrijver en optimist grijp ik graag strohalmpjes vast, maar ik vermoed dat - zoals ook voor mijzelf - leeslust een gelegenheidscombinatie was aangegaan met Hollandse koopjesjacht.
Het was zo druk dat de conducteur een dringend verzoek omriep om toch vooral het balkon achter de machinist vrij te houden. De strekking van de boodschap was: als er wat gebeurt, moet de machinist een vluchtweg hebben.
Die dienstmededeling bracht mij danig in verwarring. Wie zou dan de trein moeten besturen? Ik dacht aan een vliegtuig waar de piloot de cockpit uit zou vluchten.
En daarmee zat ik ineens vól in het boek van Tom Lanoye, waar de piloot van een Mig zich met de schietstoel in veiligheid brengt en het toestel boven Belgisch grondgebied een ongeleid en destructief projectiel wordt.
Een goed boek trouwens dat in een soort mozaïek-constructie laat zien hoe de uiteenlopende levens van een aantal mensen door een fatale gebeurtenis worden verbonden.
Soepel geschreven met oog voor detail, ironie en psychologisch inzicht.

Website Tom Lanoye 

Dag zee

Twitblog:

Even 'mijn' zee in Egmond gegroet, en getraind (0.0 m NAP). Nepal is prachtig, maar heeft een groot nadeel: het ligt verder dan ver weg van de zee. # vandaag mede mogelijk gemaakt door NS en CPNB

http://www.boekenweek.nl/

Feestje

In augustus verschijnt de vijfde editie van Querido's Poëziespektakel, een bundel met 150 gedichten van 85 dichters. En er komt ook een gedicht van mij in!
Vandaag ontving ik dat feestelijke bericht. De bundel, met een prachtig omslag van Chuck Groenink, krijgt de titel 'Er zit een feest in mij!'
De redactie moest scherp selecteren, want maar liefst 130 dichters zonden in totaal meer dan 500 gedichten in. Ik had zelf vijf gedichten ingestuurd. Welk gedicht de redactie heeft uitgekozen, hoor ik binnenkort.
In 2010 stonden er twee bijdragen van mij in Querido's Poëziespektakel 3 , namelijk de gedichten 'Feest' en 'Verliefd'.
Samensteller Ted van Lieshout besteedt op zijn weblog aandacht aan de nieuwe gedichtenbundel van Querido: http://tedvanlieshout.info/

Het bos in

Ook vandaag stond er een stevige en heerlijke trainingswandeling op het programma, hoewel programma? Voor mij had het meer iets van intuïtief wandelen, maar mijn gezelschap was geen moment de weg kwijt.
Ik raakte al onmiddellijk het spoor bijster bij de start op landgoed Groot Warnsborn bij Arnhem, zoals ik het stadsplan van Arnhem ook nog steeds niet in de vingers krijg. Regelmatig verdwaal ik er, ook in buurten waar ik vaker was. Daar is mijn beperkte oriëntatievermogen zeker debet aan.
Ik bezoek de stad al jaren en de grote wegen kan ik inmiddels wel plaatsen, zoals de Apeldoornseweg, de Utrechtseweg en de Amsterdamseweg. Maar wat doet die Harderwijkerweg daar, midden in het bos?
Ik kreeg het met geen mogelijkheid geordend in de geografische afdeling van mijn hersenen.
Wel een mooie wegwijzer trouwens die verwijst naar tijden van weleer dat reizen in eigen land nog avontuur betekende.
Voor iemand die makkelijk verdwaalt, ligt het avontuur overigens ook binnen handbereik.