Juni, de Maand van het Spannende Boek komt eraan. Onder mijn thrillerschrijversnaam Anne Winkels is al een tijd geen boek meer verschenen, maar dat wil niet zeggen dat Anne Winkels met pensioen is.
Onlangs heb ik enkele korte spannende verhalen geschreven. Wanneer die verschijnen en in welke vorm, houd ik nog even spannend. Dit jaar hoop ik ook weer de draad van een nieuwe thriller op te pakken.
Excursies zoals in april naar de Politieacademie zijn voor mij een goede stimulans om me met het genre bezig te houden.
Ik ben al jaren lid van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) dat onder meer mooie excursies en het jaarlijkse Mystery Dinner organiseert voor zijn leden.
Het Genootschap heeft een nieuwe website. Op de fotogalerij staat ook een foto van ons bezoek aan de Politieacademie, met een link naar mijn eerdere weblog daarover.
Collega Jacob Vis maakte bijgaande foto tijdens de rondleiding langs praktijkoefenlokalen. Hier een demonstratie van het zichtbaar maken van vingerafdrukken.
Website Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs

zaterdag 18 mei 2013
maandag 13 mei 2013
Schrijfworkshop voor kinderen

In die periode zijn er voor kinderen en ouders lezingen, creatieve activiteiten en workshops als tekenen, schilderen, lachyoga en drummen.
Kindercursussen waren in mijn activiteitenaanbod de laatste jaren een ondergeschoven kindje, maar dat kan ik met deze workshop een beetje goedmaken.Vanaf nu is het al mogelijk om aan te melden. Alle informatie staat in de aankondiging hieronder.
Workshop gedichten schrijven 26 juni
Vind je het leuk om gedichten te schrijven? Gedichten als een vergeet-mij-nietje of een springbalsemien. Gedichten over je stoerste dromen of over de geluksvogel.
Doe dan mee aan de workshop gedichten schrijven op 26 juni tijdens de Happy Kids Weken.
We maken er een speels en springerig letterfeest van. Maar ook is er rust en stilte om na te denken en te verzinnen. Ook als je nog nooit gedichten schreef, kun je meedoen.
Ontdek het geluk van gedichten schrijven!
Kinderboekenschrijfster Annie van Gansewinkel geeft de workshop voor kinderen van 10-12 jaar. Plaats: Duivendaal 7, Wageningen
Het duurt van 13.30 tot 15.00 uur en kost 5 euro. Die kun je ter plekke betalen.
Je moet je wel tevoren aanmelden. Dat kan per mail bij: info@annievangansewinkel.nl
Informatie ook op: www.annievangansewinkel.nl
Happiness4all - Happy Kids Weken 21 juni-7 juli 2013
vrijdag 10 mei 2013
Vader van Swiebertje
Vandaag weer wat geleerd over mijn stad. Voor het 750-jarig bestaan van de stad Wageningen heeft dagblad De Gelderlander een lezenswaardig weblog. Journalisten laten daarin hun heel eigen licht schijnen over heden, verleden en toekomst van de stad.
Voor de laatste 20 jaar die ik zelf meebeleef, leidt dat soms tot herkenning. Uit de perioden daarvoor duiken vaak geheel onbekende feiten op.
Zo lees ik net in het nieuwste blog van Arnold Winkel dat de geestelijke vader van Swiebertje in Wageningen heeft gewoond, Wageningen-Hoog met name. Daar hebben verschillende boeken van Swiebertje het levenslicht gezien.
John Henri uit den Bogaard woonde er tussen 1953 en 1969. Op de website Swiebertje.nl lees ik dat Uit den Bogaard ook aan de wieg stond van het maandblad Ouders van Nu, én dat hij de vader was van de bekende illustratrice Marjolein Bastin.
Grappig dat collega Mieke van Hooft en ik ook in het blog worden genoemd, als de eigentijdse navolgers van kinderboekenschrijver Uit den Bogaard.
Eén vraag drong zich echter meteen op toen de feiten van dit blog tot me doordrongen: waarom heeft Wageningen nooit een straat vernoemd naar de schepper van Swiebertje?
De wijk Noord-West is verrijkt met straatnamen uit de kinderboekenwereld. Prachtige namen waar ieder kind (en menige volwassene) wel zou willen wonen: Laantje van de Lapjeskat, van de Spin Sebastiaan, het Laantje van Daantje of van het Pad van Dikkertje Dap, het Pad van Witte Veder zelfs.
Heeft die hele Witte Veder ooit wel eens één stap in Wageningen gezet?
Ik vrees dat een Laan van Swiebertje niet salonfähig genoeg is, maar een Uit den Bogaardstraat zou Wageningen toch niet misstaan.
Weblog De Gelderlander over Swiebertje
Voor de laatste 20 jaar die ik zelf meebeleef, leidt dat soms tot herkenning. Uit de perioden daarvoor duiken vaak geheel onbekende feiten op.
Zo lees ik net in het nieuwste blog van Arnold Winkel dat de geestelijke vader van Swiebertje in Wageningen heeft gewoond, Wageningen-Hoog met name. Daar hebben verschillende boeken van Swiebertje het levenslicht gezien.
John Henri uit den Bogaard woonde er tussen 1953 en 1969. Op de website Swiebertje.nl lees ik dat Uit den Bogaard ook aan de wieg stond van het maandblad Ouders van Nu, én dat hij de vader was van de bekende illustratrice Marjolein Bastin.
Grappig dat collega Mieke van Hooft en ik ook in het blog worden genoemd, als de eigentijdse navolgers van kinderboekenschrijver Uit den Bogaard.
Eén vraag drong zich echter meteen op toen de feiten van dit blog tot me doordrongen: waarom heeft Wageningen nooit een straat vernoemd naar de schepper van Swiebertje?
De wijk Noord-West is verrijkt met straatnamen uit de kinderboekenwereld. Prachtige namen waar ieder kind (en menige volwassene) wel zou willen wonen: Laantje van de Lapjeskat, van de Spin Sebastiaan, het Laantje van Daantje of van het Pad van Dikkertje Dap, het Pad van Witte Veder zelfs.
Heeft die hele Witte Veder ooit wel eens één stap in Wageningen gezet?
Ik vrees dat een Laan van Swiebertje niet salonfähig genoeg is, maar een Uit den Bogaardstraat zou Wageningen toch niet misstaan.
Weblog De Gelderlander over Swiebertje
woensdag 8 mei 2013
Fijnproevers
Slakken, ik kom ze niet graag tegen in mijn tuin. Ook als ze zich laf schuilhouden, verraadt dat slijmerige spoor hun aanwezigheid.
Toch stond ik vanmiddag bewonderend te kijken naar de schoonheid van een huisjesslak.
Het beestje kan het ook niet helpen dat het een slechte naam heeft, behalve bij fijnproevers van de delicatesse escargots.
Gegeten worden en eten. Ook in mijn tuin is het verwoestende effect te zien van wat er gebeurt als slakken, bij wijze van spreken, ergens hun tanden in zetten. Dat hosta's zeer in trek bij ze zijn, wist ik al lang. Sinds enkele jaren heb ik ook ligularia's in mijn tuin, vooral vanwege de prachtige bladeren.
De afgelopen week is de ligularia dentata ijverig uitgelopen, maar de slakken blijkbaar ook.
Wat me dan ergert, is dat ze niet een blad in zijn geheel verorberen, maar het slechts aanvreten, zodat het voortaan sneu oogt. Vervolgens beginnen ze weer aan een jong, vers blad. Nooit geleerd hun bordje leeg te eten.
Zucht. Het zal de natuur wel zijn.
P.S. De huisjesslak heeft niet hoeven boeten voor het spoor van vernieling dat zijn confrères aan de overzijde van de tuin hebben getrokken. Leven en laten leven.
Maar ik kan niet beloven dat ik de komende tijd niet alsnog een huismiddeltje in stelling breng: een bierbadje waarin ze feestend ten onder gaan.
Toch stond ik vanmiddag bewonderend te kijken naar de schoonheid van een huisjesslak.
Het beestje kan het ook niet helpen dat het een slechte naam heeft, behalve bij fijnproevers van de delicatesse escargots.
Gegeten worden en eten. Ook in mijn tuin is het verwoestende effect te zien van wat er gebeurt als slakken, bij wijze van spreken, ergens hun tanden in zetten. Dat hosta's zeer in trek bij ze zijn, wist ik al lang. Sinds enkele jaren heb ik ook ligularia's in mijn tuin, vooral vanwege de prachtige bladeren.
De afgelopen week is de ligularia dentata ijverig uitgelopen, maar de slakken blijkbaar ook.
Wat me dan ergert, is dat ze niet een blad in zijn geheel verorberen, maar het slechts aanvreten, zodat het voortaan sneu oogt. Vervolgens beginnen ze weer aan een jong, vers blad. Nooit geleerd hun bordje leeg te eten.
Zucht. Het zal de natuur wel zijn.
P.S. De huisjesslak heeft niet hoeven boeten voor het spoor van vernieling dat zijn confrères aan de overzijde van de tuin hebben getrokken. Leven en laten leven.
Maar ik kan niet beloven dat ik de komende tijd niet alsnog een huismiddeltje in stelling breng: een bierbadje waarin ze feestend ten onder gaan.
vrijdag 3 mei 2013
Gereedschapskist schrijven van A tot Z

In Wageningen vindt de feestelijke aftrap plaats op de kunstmarkt bij theater Junushoff op zaterdag 25 mei. Daar heb ik ook een kraam waar ik tussen 11 en 17 uur gratis schrijfadvies geef.
In de bblthk begeleid ik de week daarna twee verschillende workshops, die los van elkaar gevolgd kunnen worden. Ze zijn voor mensen met en zonder schrijfervaring. Veel oefening en zijdelings theorie. Kosten per workshop: 7,50 euro.
Gereedschapskist schrijven: van Alleslijm tot Moker
Dinsdag 28 mei 19.30-21.30 uur in bblthk Wageningen
Onderwerpen in deze workshop zijn o.m. aanloop, beschrijvingen, doorschrijven, fantasie, ik, mokerslag.
Gereedschapskist schrijven: van Nijptang tot Zaag
Vrijdag 31 mei 19.30-21.30 uur in bblthk Wageningen

Het aantal plaatsen is beperkt. Informatie en aanmelden via: info@annievangansewinkel.nl
Website Week van de Amateurkunst (WAK) Wageningen
Website bblthk Wageningen
donderdag 2 mei 2013
Verloren zoon
'The only son', de Nederlandse documentaire over een Nepalese familie raakte me onlangs geweldig. Gelukkig draait de film nog steeds in de bioscopen(waarom niet in Wageningen?), vandaar dat ik er graag aandacht voor vraag.
Het gaat over de jongen Pema die vanuit een kindertehuis in Nepal de kans krijgt om in Nederland te studeren waar zijn zus eerder al geadopteerd is. Voor de documentaire gaan zij terug naar de familie in de verafgelegen regio Dolpo in Nepal waar hun ouders en een zus met haar gezin zijn achtergebleven. De rest van het gezin is verstrooid, een zus woont in de VS, twee zusjes verblijven in een kindertehuis in de hoofdstad Kathmandu.
De ouders doen een klemmend en voortdurend beroep op hun enige zoon terug te komen naar het dorp, daar te trouwen met een meisje dat ze voor hem uitzoeken, en voor zijn ouders te zorgen. Je ziet en voelt de verscheurdheid van de jongen.
Filmmaakster Simonka de Jong maakte een ingetogen film die een vlijmscherp beeld geeft van het dilemma van jonge mensen in arme landen: blijven en je voegen in de familietraditie of de kansen grijpen om een betere toekomst op te bouwen? De prijs is schuldgevoel en verstoken zijn van familie, geboortegrond en cultuur. In het beste geval kan iemand later en van afstand de achtergebleven familie ondersteunen.
Het gaat om een documentaire, maar die heeft alles in zich van een speelfilm: liefde, emotionele chantage misschien, road movie, schuldgevoel. Zo anders en toch een universeel gegeven. Kinderen verlaten hun familie, zo is immers de loop van het leven, maar dat zijn soms pijnlijke processen, zeker als ouders oud en hulpbehoevend worden. Veel mensen zullen daarom net als ik iets herkennen in de film, ook al is een emigratie vanuit Limburg naar 'Holland' onbetekenend.
De familie is op de huid gefilmd, maar integer. Hun relaties komen in beeld tegen de achtergrond van het majesteitelijke landschap van de Himalaya.
Natuurlijk kwamen ook de beelden terug van mijn reizen in 2010 en 2012 en voelde ik mezelf weer zitten in de woonkeukens waar het eten voor ons werd bereid. Liep ik weer over de ezelpaadjes en ademde ik stilte en ruimte in die onmetelijke natuur.
Een schrijnend mooie film.
Biosagenda over 'The only son', met trailer
Kunststof tv: op 2'25'' min. interview met Simonka de Jong en Pema
Het gaat over de jongen Pema die vanuit een kindertehuis in Nepal de kans krijgt om in Nederland te studeren waar zijn zus eerder al geadopteerd is. Voor de documentaire gaan zij terug naar de familie in de verafgelegen regio Dolpo in Nepal waar hun ouders en een zus met haar gezin zijn achtergebleven. De rest van het gezin is verstrooid, een zus woont in de VS, twee zusjes verblijven in een kindertehuis in de hoofdstad Kathmandu.
De ouders doen een klemmend en voortdurend beroep op hun enige zoon terug te komen naar het dorp, daar te trouwen met een meisje dat ze voor hem uitzoeken, en voor zijn ouders te zorgen. Je ziet en voelt de verscheurdheid van de jongen.
Filmmaakster Simonka de Jong maakte een ingetogen film die een vlijmscherp beeld geeft van het dilemma van jonge mensen in arme landen: blijven en je voegen in de familietraditie of de kansen grijpen om een betere toekomst op te bouwen? De prijs is schuldgevoel en verstoken zijn van familie, geboortegrond en cultuur. In het beste geval kan iemand later en van afstand de achtergebleven familie ondersteunen.
Het gaat om een documentaire, maar die heeft alles in zich van een speelfilm: liefde, emotionele chantage misschien, road movie, schuldgevoel. Zo anders en toch een universeel gegeven. Kinderen verlaten hun familie, zo is immers de loop van het leven, maar dat zijn soms pijnlijke processen, zeker als ouders oud en hulpbehoevend worden. Veel mensen zullen daarom net als ik iets herkennen in de film, ook al is een emigratie vanuit Limburg naar 'Holland' onbetekenend.
De familie is op de huid gefilmd, maar integer. Hun relaties komen in beeld tegen de achtergrond van het majesteitelijke landschap van de Himalaya.
Natuurlijk kwamen ook de beelden terug van mijn reizen in 2010 en 2012 en voelde ik mezelf weer zitten in de woonkeukens waar het eten voor ons werd bereid. Liep ik weer over de ezelpaadjes en ademde ik stilte en ruimte in die onmetelijke natuur.
Een schrijnend mooie film.
Biosagenda over 'The only son', met trailer
Kunststof tv: op 2'25'' min. interview met Simonka de Jong en Pema
woensdag 1 mei 2013
Nieuw oranje
![]() |
Oranjetipje Foto: Kars Veling website De Vlinderstichting |
Twee oranje nouveautés: in april is een nieuwe oranje paddenstoel ontdekt in natuurgebied de Blauwe Kamer bij Wageningen. Zo nieuw in Nederland dat de Octospora Affinis nog geen Nederlandse naam heeft.
En zojuist een persoonlijke primeur: voor het eerst in mijn leven een oranjetipje live gezien, zomaar in mijn achtertuin. Website De Vlinderstichting
Utrechts Landschap over de nieuwe paddenstoel
Abonneren op:
Posts (Atom)