Festival Veenhuizen

Wat was het weer geweldig: Festival Veenhuizen. Niet zomaar een klassiek muziekfestival. Je krijgt er de sfeer en de aansprekende panden van dit bijzondere gevangenisdorp bij, met gisteren als bonus stralend weer. Dat maakte het fietsen van de ene naar de andere locatie extra feestelijk.

Past. Smitslaan

Al vele jaren heeft Veenhuizen een bijzondere plek in mijn hart. Die betrokkenheid is alleen maar groter geworden sinds ik er in 2016 drie weken woonde en werkte in de pastorie, die toen schrijvershuis was. Gisteren moest ik natuurlijk ook nog even door de Pastoor Smitslaan fietsen, waar ik in die weken vaak doorheen wandelde. Zoete weemoed.



Veenhuizen is een dorp van contrasten. De twee gevangenissen Norgerhaven en Esserheem maken nog steeds deel uit van het dorpsgezicht. Maar ook veel andere panden bepalen het beeld van het dorp, waar vrijheid en opgesloten zijn sterk verbonden blijven. Dat voel ik vooral telkens als ik langs PI Esserheem fiets.

PI Esserheem

Klassieke muziek en verhalen staan centraal op het festival. Het was lastig kiezen. Het werd dit jaar: Cellist Leonard Besseling en verteller Nelle Raaphorst, in de cellengang van voormalige gevangenis De Rode Pannen.
Música Temprana speelde en zong oude muziek in de grote rk kerk. In 2016 was ik daar in mijn eentje en bekeek ik gefascineerd de kleurige plafondschildering die Gantzert maakte tijdens zijn periode van detentie.

Huijnen en Hopman op viool en accordeon, een niet voor de hand liggende combinatie. Tussendoor nog even bijpraten met collega Mariët Meester die ook deze keer weer literaire wandelingen op het kerkhof (het Vierde Gesticht) deed. Zij is geboren en getogen in Veenhuizen en schreef er meerdere boeken over. De mooie roman 'Hollands Siberië' bijvoorbeeld gaat over de pastorie en zijn bewoners, met name de pastoor. Mariët was destijds de initiatiefnemer en beheerder van het bezielde schrijvershuis dat helaas moest wijken voor antikraakbeheer.
En passant kreeg ik ook nog een vleug mee van de vrolijke muziek van Jong NBE dat een pop-up concert gaf in de Kunsttuin.
Tot slot van mijn festivaldag luisterde ik naar Caspar Vos (piano) en Mirjam van Hengel die een programma hadden over componist Frederic Mompou. Jammer genoeg had ik geen gelegenheid om nog bij het afsluitende avondconcert bij Coco Maria te zijn.

Veenhuizen is bijzonder en het Festival Veenhuizen past daar helemaal bij. Een ingetogen festival dat nog meer bekendheid verdient (maar zonder dat te veel bezoekers de sfeer aantasten). Als alles goed gaat, komt Veenhuizen met andere Koloniën van Weldadigheid volgend jaar op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Veenhuizen heeft met het Festival een extra troef. Erfgoed moet je levend houden.

Pastorie nu

Dat is nog een hele klus. Deze week kopte de Volkskrant nogal stoer dat Veenhuizen te koop staat, t.e.a.b. Dat was geen nieuws, want er wordt al lang gezocht naar een goede herbestemming voor al die panden die nu nog in het bezit zijn van de Rijksgebouwendienst.
Ik weet er alvast eentje: de pastorie kan een prachtig schrijvershuis worden. Voor mij en een aantal collega's heeft het zijn bestaansrecht al bewezen. Jezelf opsluiten om in vrijheid te schrijven. De paradox van Veenhuizen in literatuur vervat.
  

Tijdens de concerten binnen heb ik geen foto's gemaakt. Een mooie impressie mét foto's is te vinden op facebook van Festival Veenhuizen: Festival Veenhuizen op facebook

Blog over mijn schrijfverblijf in de pastorie van Veenhuizen