Schrijfbubbel

Een week lang zat ik in een schrijfbubbel. Ik genoot van geconcentreerd werken én van het permanente zicht op zee. Dat helpt. Voor de concentratie en de woorden die los van agenda en dagelijkse besognes stromen.
 

Een appartement aan de boulevard in Egmond aan Zee biedt mij de vertrouwdheid van een derde thuis (na woonplaats Wageningen en na Weert waar mijn wortels liggen). Mijn favoriete appartement met frontaal zicht op zee en vanuit het zijraam dat ook nog een blik op het dorp biedt. Al zeker twintig jaar kom ik er elk jaar wel een week. Het was nu voor het eerst dat ik uitbundige sneeuw meemaakte.
Zo'n tijdelijke woonplek waar ik blindelings de weg in de keuken vind. Waar ik al zoveel van de omgeving heb gezien dat niets hoeft. Waar alles hetzelfde en toch elke dag weer anders is.

Nu was ik er vooral om veel te schrijven. Mijn laatste schrijfretraite dateerde van maart vorig jaar toen ik drie weken in de pastorie van Veenhuizen verbleef, die toen nog schrijvershuis was. Ik was er met allerlei plannen en ideeën vertrokken, maar in de maanden die volgden, kwam ik er nauwelijks aan toe.

Een week is zo voorbij, maar toch was ik erg productief. Ik heb eindelijk de thriller voor volwassenen weer opgepakt waar ik met grote onderbrekingen aan werk. Daar heb ik twintig nieuwe pagina's voor geschreven, waardoor de vaart er nu hopelijk in zit. Het gegeven en de personages bleken toch te boeiend om ze een zachte dood te laten sterven. Het is per slot van rekening een thriller.

Ook heb ik een plan voor een veelomvattend boek verder uitgewerkt en ik wil dat voorleggen aan een uitgever. Ook heb ik research gedaan voor een biografisch verhaal dat misschien ook nog wel een autobiografische component krijgt. Dat klinkt allemaal behoorlijk vaag. Maar net als veel schrijvers huiver ik ervoor te veel los te laten over een prematuurtje.

Veel nieuwe ideeën voor boeken heb ik deze keer niet gekregen. Gelukkig maar misschien. Eerst maar eens wat afmaken.
Mijn schrijftijd is schaars naast creatieve cursussen, zakelijke schrijftrainingen en allerlei leuke samenwerkingsprojecten. Dat dwingt me tot selecteren waar ik mijn tijd aan besteed. Niet meer het tigste boek schrijven, maar alleen nog boeken waar mijn ziel en zaligheid in liggen.

Minder is meer. Dat komt ook terug in de gedachte die ik noteerde bij schelpen op het strand:

Vroeger nam ik schelpen mee naar huis
nu neem ik alleen de foto.
Ooit lukt het me ze gewoon te laten liggen
tot de zee ze weer meeneemt.