De liefde in gedichten

Met zingen is de liefde begonnen.
Zo luidt het motto van de Poëzieweek die morgen 29 januari begint. Ik heb zitten kauwen op dat motto, maar ik kwam er niet erg uit. Met dansen/fluiten/kijken/zoenen/vrijen enz. is de liefde begonnen. Net zo makkelijk.
Overigens vind ik het ook nogal pretentieus te suggereren dat zingen (lees: dichten) in staat is de liefde te laten ontbranden.
Een kip of ei-kwestie wellicht, want andersom vind ik minstens zo plausibel. Van de liefde ga je zingen, dichten en openen.

Ik schrijf al lang gedichten en net als het oudste bewaarde gedicht in de Nederlandse taal (Hebban olla vogala, enz.) een liefdesgedicht is, gaat ook mijn oudste bewaarde gedicht over de liefde. Nou ja, noem het verliefdheid.
Het staat in mijn eerste dagboek, met een heus slotje.

Ik studeerde toen Frans en heb het in het Frans geschreven, omdat ik dat mooier vond klinken. Als ik het letterlijk vertaal, wordt het inderdaad nóg prozaïscher.
Jij at/ ik at/ jij keek/ ik keek. Zo begint het gedicht Toi.
Het daaropvolgende poëem heet: Einde?
Tussen dat en mijn laatste liefdesgedicht Hotmail liggen tientallen jaren en werelden van verschil. Van dromen tot daden.
Maar het verlangen en missen bleef de doorgaande lijn.


Vandaag schreef ik:

De liefde is een kamer met talloze hoeken
ze heeft me er al vele laten zien.
Maar nog niet alle.

Oppervlakkige beschouwing van mijn liefdesgedichten laat me zien dat ze maar een fractie vormen van het aantal gedichten dat ik schreef.
De zee, de natuur, observaties van de menselijke soort, leven en dood, ze brengen me minstens zo vaak tot dichten.
Bovendien vermoed ik dat bij de liefdesgedichten de juichende, verheerlijkende categorie veruit in de minderheid is. Dat zegt niets over mijn liefdesleven, maar alles over het feit dat de schrijfbehoefte waarschijnlijk groter is bij wanhoop, twijfel en verlies.

Tijdens de Poëzieweek zijn er activiteiten in het hele land, met onder meer optredens en workshops.
In Wageningen wordt morgenavond de nieuwe stadsdichter gekozen. Hij of zij volgt Laurens van der Zee op die de afgelopen drie jaar het eerste stadsdichterschap met verve en toewijding heeft vervuld. Laurens, dank je wel!

De nieuwe stadsdichter van Wageningen wens ik alvast veel succes en plezier!