Nu kan het nog

Ik moest heel nodig de zee zien, te lang geleden weer. Dus veegde ik mijn agenda leeg en toog vandaag naar 'mijn' Egmond aan Zee.
De weersvoorspelling was goed en versterkte het idee: nu kan het nog. En inderdaad, ik zag de blauwe lucht het land op kruipen.
Nagenieten van een prachtzomer, eigenlijk nog niet aan de herfst willen, maar toch al verzoend met het onontkoombare feit. Elk seizoen heeft immers zijn eigen charme.
Meer mensen waren vermoedelijk naar het strand gekomen met de gedachte: nu kan het nog.

Het kon nog: blote voeten, korte broek, pootjebaden, 'met zonder jas', en op het terras of tegen een strandpaal met de ogen dicht de nog krachtige zon voelen op je wangen.

Het strand is een van de arena's waar de spelende mens zich duidelijk manifesteert. Vliegers, ballen, schepjes en zandkastelen.

Nu kan het nog, bedacht ik. Van Egmond aan Zee naar Bergen aan Zee lopen, alsof het niks is (het is ook niks, voor veel mensen). Maar hoe lang doe ik dat nog zo gemakkelijk.
Even voorzag ik hoe de teller van de jaren voor me op hol slaat. Douwe Draaisma heeft beschreven waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt.
Stel: ik ben zeventig. Loop ik dan nóg van Egmond naar Bergen? En zoniet, hoe erg is dat dan? Misschien ben ik al blij als ik de enkele reis nog kan doen en bestel ik een taxi terug. Of ik loop op eigen kracht naar de strandopgang in Egmond en ben al voldaan. En als ook dat niet meer lukt, duwen toegewijde vrijwilligers me hopelijk in een strandrolstoel tot aan de vloedlijn. Ik zag vandaag in Bergen aan Zee hoe ouderen op die manier zielstevreden genoten van de zee.
Maar voorlopig verkeer ik gelukkig nog in de (na)zomer van mijn leven. Zoals ik nu ook in de natuur weer zie, is er dan nog steeds krachtige nabloei mogelijk in vlammende kleuren.