Mannenboeken

Is er verschil tussen mannen- en vrouwenboeken? In onze leesclub hebben we het er wel eens over of het gelezen boek typisch een boek is dat alleen maar door een man of alleen door een vrouw geschreven zou kunnen zijn. Dan gaat het erom of de schrijver zich goed heeft ingeleefd in hoe een man of vrouw voelt en denkt.
Maar of mannen en vrouwen anders lezen? Ik weet het niet. Volgens sommige boekverkopers houden mannen meer van non-fictie en van science-fiction dan vrouwen. Maar in het geval van de voorliefde voor non-fictie heb ik ook begrepen dat dat een leeftijdskwestie is. Naarmate je ouder wordt, schijn je meer van non-fictie te gaan houden. In mijn geval klopt dat zeker.
Joost van Velzen deed deze week in dagblad Trouw een poging om te onderzoeken of er verschil is tussen mannen- en vrouwenboeken. Hij interviewde onder meer een onderzoeker, schrijvers en anderen uit het boekenvak. Is na de chicklit nu de dicklit aan een opmars begonnen? Van Velzen komt ook niet met het verlossende antwoord.
In zijn artikel komen een aantal boeken naar voren die populair zijn bij mannen en misschien wel mannenboeken zijn?
'J. Kessels: The Novel' van P.F. Thomése, boeken van Nick Hornby en 'Ventoux' van Bert Wagendorp.
Ik kan psychologische romans zeer waarderen met hoofdpersonages die lijden aan het leven en wier hersenspinsels en intermenselijke tobberijen breed worden uitgesponnen. Maar de genoemde 'mannenboeken' in het artikel waren ook aan mij besteed. Boeken met humor ook en dat is in 'vrouwenboeken' soms ver te zoeken. Ai, zeg ik nu iets generaliserends en dus stigmatiserends?
Vanmiddag heb ik 'Ventoux' uitgelezen. Het las als een trein en ik heb er veel plezier aan beleefd. Een mannenboek? Ik kan me voorstellen dat het mannen zeker aanspreekt.
Vijf van de zes personages zijn immers mannen, en de zesde is een vrouw op wie ze alle vijf verliefd waren, en misschien dertig jaar later nog zijn. Ze komen op een scharnierpunt van hun leven, zo rond hun vijftigste. Natuurlijk. En nog een keer willen ze de Mont Ventoux op de fiets beklimmen.
Mannen en wielrennen, ook een inkoppertje.
Natuurlijk hebben die mannen gevoelens en diepere gedachten, maar als een lang gesprek dreigt, stoppen ze dat snel af met een gore grap, gestoei of ze slaan een fotolijst te pletter op het hoofd van de ander.
Een verademing ook, dacht ik soms onder het lezen, dat niet alles altijd helemaal hoeft te worden geanalyseerd, maar dat er gewoon een pilsje overheen gedronken kan worden.
Vriendschap, daar gaat dit boek ook over, samen iets ondernemen, zwijgzaam dezelfde inspanning leveren. Niet over alles hoeft gepraat te worden.
Kijk, zo kennen we ze weer.
Typisch mannen, goed dat zij er ook zijn.

Trouw, artikel Joost van Velzen: Chicklit van Venus, dicklit van Mars