Hemelse dekens

Voor de tentoonstelling Point of no Return die nog tot en met 21 december te zien is in Wageningen, heb ik een aantal kunstenaars geïnterviewd. Een van hen is Sharon Burggraaf. Haar verhaal verscheen onder meer in Hoog en Laag.

Sharon Burggraaf maakt kleurcodes van zonmomenten voor Point of no Return


De ondraaglijke schoonheid van stofdekens

Door Annie van Gansewinkel
Van 2 nov. tot 21 december is in Wageningen, Binnenhaven 7, de tentoonstelling Point of no Return waaraan 22 kunstenaars meedoen. Sharon Burggraaf is een van hen.

Wie ‘Hemelse dekens’ ziet, vijf kleurig beschilderde doeken – het is papier, lijkt stof – van Sharon Burggraaf, heeft geen idee van het verhaal dat ze vertellen en alle tijd die erin zit.

Vrolijke kleurlijnen, zeg je op het eerste gezicht. Het zijn ook zonmomenten, legt Sharon uit. Duizenden zonnen had ze de afgelopen tijd al ‘verzameld’ via internet. ‘Ieder moment is de zon anders. Zonnebeelden vertellen iets van de tijd, bijvoorbeeld de luchtvervuiling van die dag, vulkaanuitbarstingen, vochtigheid.’
Toen ze besloot mee te doen aan de tentoonstelling Point of no Return, werd haar interesse gewekt door minder vrolijke zonmomenten. Ze kwam op sites terecht met prachtige ‘smogsuns’. Smog door ingrijpen van mensen: bosbranden en luchtvervuiling. Verstikkende dekens boven een vervuilde stad. Van vijf continenten nam Sharon een zon: Caïro, Beijing, Los Angeles, Sao Paulo en Melbourne. De kleuren van die beelden ontleedde ze op de computer in kleurcodes die ze in olieverf uitwerkte op papier.
Minutieus schildert ze lijntjes, vol aandacht, anders gaat het meteen fout. Een buitenstaander zou het niet zien, maar Sharon ziet zelf elk ‘weeffoutje’.
Ineens kwam een eigen schets haar bekend voor. Het waren de ‘serapes’, de traditionele, gestreepte Mexicaanse dekens. ‘Vanuit hun traditie baseren de Maya’s en andere oude volken zich meer op hun omgeving, op de regenboog en de zon bijvoorbeeld.’
Sharon heeft in Colombia vormgeving gestudeerd en hier kwam ineens in haar werkkamer weer die lijn met toen terug in haar werk. ‘Ik had de kleurcodes uit mijn computer nodig om de betekenisvolle kleurlijnen in de inheemse dekens weer te zien.’
Haar vijf dekens schildert ze op handgeschept papier van moerbeibast. Het is een soort weefsel, aaibaar is het ook.
In eerder werk was Sharon ook al bezig met codes: bijvoorbeeld in het DNA Barcodepad (2009, Linnaeus-tentoonstelling in Wageningen). Sinds ze de grafische weefsels in Latijns-Amerika zag, was ze onbewust altijd met lijnen bezig. ‘Nu gebruiken we overal digitale codes voor.’
Met de aaibare werken wil ze opnieuw betekenis geven aan de natuur door het unieke ervan in unieke codes weer te geven.
‘Als ik met aandacht iets zichtbaar maak, worden andere mensen zich misschien ook bewust van de waarde van de natuur. Wij zijn in dienst van de natuur, en niet omgekeerd. We zijn nu op het punt gekomen dat we dat moeten inzien. Anders verstikken we in onze eigen uitlaatgassen, in onze eigen dekens.’

Op de foto: Sharon Burggraaf gewikkeld in de zonnedeken van Beijing. (foto: Salman Ezzammoury)

website Point of no Return