En daarin ben ik nou veranderd de afgelopen jaren. Vroeger bestudeerde ik vooraf uitgebreid gebruiksaanwijzingen, telde plankjes, schroeven en inbussleuteltjes voor montage.
Maar ik ontdekte dat bv. computers er ook zomaar mee op kunnen houden zonder dat ík het stuk heb gemaakt. Sindsdien begin ik meestal gewoon en zie wel of het schip strandt.
Dat resulteert er soms in dat ik bij de montage van een meubelstuk schroeven overhoud of gaatjes bij moet boren.
Bij de ingebruikname van de magnetron begon ik met de stekker en daarna wilde ik de gebruiksaanwijzing pakken die achter het deurtje zichtbaar was. Maar de toets van de deuropening bleek de aan-knop te zijn. Dus het apparaat begon voluit te werken, zodat de handleiding voorbijdraaide en de piepschuim bescherming er nog in zat.
Gisteren dus dat vriendenbandje. Het voelde nog wat nieuw, maar dat zou wel wennen als ik het een Oerolweek lang droeg. Toen pas begon ik de bijbehorende brief te lezen, die ook informeerde over het entreebandje dat je, eventueel met toegangskaarten, nodig hebt om alle festiviteiten bij te wonen. Dat wordt dus een week lang lopen met twee armbandjes. De juwelen kunnen gevoeglijk thuisblijven.
In de laatste alinea van de brief stond het. Beide bandjes zijn persoonlijk: als je deze eenmaal om je pols hebt, gaat 'ie niet meer af. Doe 'm daarom om als je de boot opstapt. Oerol 2012 tegemoet!
Daar stond ik dus, een week te vroeg als Oerolvriend te kijk.
Gelukkig lukte het me mijn dunne pols uit het bandje te wringen.
Vriendschap is mooi, alleen wil ik me niet laten vastketenen. Maar op Oerol draag ik dit teken van vriendschap met trots.
P.S. Net zie ik op de site van Oerol dat ik niet de enige was. Mensen hebben blijkbaar gebeld, gemaild en getwitterd dat ze het bandje niet meer loskregen.
http://www.oerol.nl/
weblog 2011: Oerol zonder mij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten