Als stads meisje (opgegroeid in Weert en vervolgens 22 jaar wonend in Tilburg, inmiddels zesde stad van het 'laand', geleuf ik) kwam ik in 1993 in Wageningen wonen. Ook een stad, - gisteren 749 jaar geleden kreeg Wageningen stadsrechten -, maar groen van huis uit en omgeven door een rijke natuur.
In mijn laatste jaren als journalist was ik kortstondig correspondent Wageningen voor het Agrarisch Dagblad en daarna werkte ik tot 1997 twee jaar als freelancer en redacteur voor het agrarisch vakblad Boerderij.
Landbouw is niet hetzelfde als natuur, maar dat werk heeft ongetwijfeld mijn blik meer verlegd naar het platteland.
Vooral de laatste jaren zoek ik de natuur meer op, om te fietsen en te wandelen en steeds vaker voel ik de behoefte om etiketjes te plakken op planten, vogels, vlinders en andere schepsels. Ik kocht zelfs vogel- en plantengidsen. Toch is dat niet nodig om de schoonheid ervan te ervaren, maar het zal wel te maken hebben met de menselijke behoefte om orde te scheppen in de chaos.
Het hoeft niet spectaculair, ook dat heb ik ontdekt. Het Binnenveld op een steenworp van mijn achterdeur en zelfs mijn achtertuin brengt de natuur binnen handbereik. Elke dag bezie ik de ontwikkeling van de kinderkamer die mijn vijver momenteel is. Het wemelt van de kikkervisjes die de massale bevriezingsdood van hun 9 soortgenoten van enkele maanden geleden ruimschoots compenseren.
Caspar Janssen, studiegenoot destijds trouwens aan de Academie voor Journalistiek in Tilburg, blinkt uit in alledaagse observaties van de natuur om de hoek. Verwondering, weemoed om wat verloren ging en een groeiende deskundigheid.
Hij praat met kenners, actievoerders en natuurbeschermers in het hele land. Zo bezoekt hij het arboretum in Wageningen. Ook beschrijft hij de paradox van projecten om in bepaalde gebieden de natuur terug te brengen.
In zijn nawoord schrijft hij hoe belangrijk de natuur voor hem werd na een groot persoonlijk verlies. Of de natuur troost biedt, kan hij niet zeggen.
Zelf heb ik ervaren dat de natuur mij in al haar schoonheid rust biedt en soms ook troost. Natuur is er, zonder meer, in zekere zin beschermend en zo veelzeggend op die momenten dat woorden te kort schieten.
Mooi, jouw actueel pleidooi voor het (her) ontdekken van de natuur door de stedeling. Caspar Janssen schref in ve Volkskracnt van 26 januari hoe wij als stedelingen de boeren en het landbouwland laen stikken in de Ammoniakdeken. Hij pleit voor een bodem-opbouwende landbouw, i.p.v. een die de bodem afbreekt.
BeantwoordenVerwijderenEd dat is precies waar wij als Stichting Down2Earth voor gaan met onze petitieactie www.helphumus.nu Zonder de hulp van de burger-consument, die de bodem kapot kan eten óf de bodem gezond kan eten, blijft de CO2 in de lucht hangen...
Bedankt voor je reactie en succes met jullie actie.
BeantwoordenVerwijderen