Als ik hier het tuinhek uitstap, heb ik zicht op de Damlanderpolder. In de verte de bossen, daarachter de zee en binnen handbereik het polderlandschap met groen en water.
Vandaag kon ik er de reiger en eenden bijna aanraken, al lieten ze zich niet scherp vangen met de camera op mijn mobieltje. Een slag draaiend kreeg ik de Damlandermolen in beeld. Hollandser tafereel kan bijna niet.
Maar ik vrees dat een andere karakteristiek voor Nederland de overhand genomen heeft: asfalt.
Ik hoorde vandaag dat er in ons land de afgelopen tien jaar bijna 7000 kilometer aan wegen is bijgekomen. Niet alleen de snelwegen waarover wij ons reppen of vastrijden in de file, ondanks voortdurende verbreding naar 3, 4, 5 banen plus wissel-, carpool- en spitsstroken.
Er zijn blijkbaar vooral veel wegen bijgekomen in steden en dorpen. In totaal hebben we in Nederland nu 137.000 km weg. Je zou denken dat ons land daarmee dus volgeplaveid is.
Die feiten maken dat ik nog meer geniet van zo'n pareltje natuurgebied. Zolang het nog kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten