Koninginnedag Weert (2)



Daar is ze.

 Ze kwam, zag en won de harten van de Weertenaren. Was er tevoren in sommige kringen nog enig gemor over de beveiligingsmaatregelen zoals de screenings en over de kosten, vandaag smolt elk zurig of republikeins elementje in de oranjezon.
'Daar is ze. Ik zie haar.' Jawel, voor de derde keer in mijn leven zag ik Beatrix. Als 11-jarige zag ik haar al in levenden lijve toen ze in een toernee door de provincies haar verloofde Claus kwam voorstellen. In de jaren 80 kwamen ze samen op bezoek in Weert en was ik er toevallig ook.

En vandaag stonden we op zo'n strategische plek dat we haar en haar familie uitgebreid zagen stil staan bij gymnastiekvereniging Jan van Weert.
Toen Máxima een van de turnsters de hand schudde, kwamen er uiteraard meer op haar af. Even verderop sloeg Máxima enthousiast aan het trommelen, evenals Maurits. 
De sfeer was ontspannen en een van de agenten had zelfs gelegenheid om tevoren met het publiek de wave te oefenen.
Toen het publiek oog in oog met de koninklijke familie kwam te staan, ging er vooral een golf van vertedering, ontzag en vrolijkheid door de mensen heen. En trots, Weert had zich met een geweldig feest toch maar mooi op de kaart gezet. Ik heb het allemaal even zeer gevoeld. Mijn geboortestad die goed is in feest vieren, samen.
Weert viert nog een aantal dagen feest, de Oranjeweek is feestelijk ingeluid en Weert is voorlopig oranje gekleurd.

  

Koninginnedag Weert

Het is zover, over luttele uren betreedt koningin Beatrix met haar familie de oranje loper van 800 meter lang die Weert voor hen heeft uitgelegd. Sporters, muzikanten en kunstenaars laten haar zien waar Weert sterk in is. Samen is het sleutelwoord. Eendrachtig hebben verenigingen en ondernemers het beste in elkaar boven gehaald. Zo hebben de bakkers gezamenlijk een speciale vlaai - Weert is al van oudsher vlaaienstad - ontworpen.


Repetitie slotact bij oude gemeentehuis



Gisteren waren tot laat in de avond de voorbereidingen in volle gang. Check, dubbelcheck, soundcheck, één grote generale repetitie.

Burgemeester Wim Dijkstra liep met zijn gevolg de koninklijke route, alsof het voor het echt was. Een proeverijtje, een gesprekje, een knikje.

Gisteravond testten regen-, hagel- en onweersbuien nog danig de weersbestendigheid van de organisatie, maar vanochtend schijnt dan toch het oranjezonnetje.   

Hunebedden

Grootste hunebed
van Nederland (detail)

Het dagje Drenthe vandaag was gepland, maar niet de toeristische invulling. Onverwacht beklom ik bij Poolshoogte (Odoorn) het hoogste punt van de Hondsrug en aanschouwde ik in Borger het grootste hunebed van Nederland. Daar blijkt zelfs een heus Hunebedcentrum te zijn gevestigd.
Ik kan me herinneren hoe teleurgesteld ik lang geleden was toen ik voor het eerst in mijn leven een hunebed zag. Na alle ophef in de geschiedenislessen van de lagere school was die kei in het echt werkelijk een desillusie.
Maar de verzameling stenen vandaag maakte beduidend meer indruk.
Ik voelde me bijna weer schoolreisjesblij. 

Naast educatie is er ook ruimte voor kunst in het Hunebedcentrum. Zo is er 'Levensmuur', ofwel 'Endangered World Life Wall' van de Amerikaanse kunstenaar Xavier Cortada.
Met zwerfstenen en bakstenen vraagt hij aandacht voor bedreigde en uitgestorven (de zwarte steen) diersoorten. 

Het meest frappeerde me toch het zogenoemde spiekerhuis bij de entree van het Hunebedcentrum. De vorm deed me denken aan de graanschuren in Mali bijvoorbeeld, al hebben die een meer gesloten bouw.
Voor de tweede keer deze week dacht ik: Hoe ver is Afrika? 
En dat doet me weer denken aan het gedicht dat ik in 1995 schreef na een blik uit mijn raam.

Een zwarte vrouw
loopt voorbij.
Op haar hoofd
een zak aardappelen.
Hoe ver is Afrika?


http://www.hunebedcentrum.nl/

Volksfeesten

Grote gebeurtenissen werpen hun schaduwen vooruit. Mijn geboortestad Weert maakt zich op voor de ontvangst op 30 april van de koninklijke familie. De stad kleurt steeds meer oranje en alles en iedereen wordt gescreend. Vierdubbele veiligheidsringen doorsnijden de stad en je moet van goeden huize komen om je in de 'inner circle' te mogen begeven.
Donderdag trekken notabelen en inwoners naar het klooster van de Birgittinessen en vragen de nonnen hun gebed voor goed weer op Koninginnedag.
[Ineens denk ik aan het boek van Marnel Breure dat ik net las: 'Het land van Legba. Over voodoo in Afrika.'
Hoe ver is Afrika?]
Laten we hopen dat het, al dan niet met oranjezonnetje, een waar volksfeest wordt.

Mijn woonplaats Wageningen - Stad der Bevrijding - prepareert zich op zijn jaarlijkse grote evenement op 5 mei. De dodenherdenking op 4 mei en het aansteken om middernacht van het bevrijdingsvuur vormen de indrukwekkende overgang naar het volksfeest op Bevrijdingsdag.

Inmiddels zijn overal in de stad de voorbereidingen zichtbaar, ook op allerlei waarschuwings- en verbodsborden. Zo is parkeren in het havengebied verboden, op straffe van 140 euro per voertuig, las ik gisteren op een bord.
Drank in glas en blik is verboden, en petflessen ziet de gemeente liever ook niet. Maar het mag dus wel, denkt iedereen er achteraan.
De ligweiden achter het Bassecour, waar op 5 mei het Parka Kultura plaatsvindt, waren gisterochtend al in gebruik bij enkele zonnebadende of studerende meisjes. Geen idee of ze zich eerst een weg hebben moeten banen langs hondendrollen. Blijkbaar wordt het terrein als uitlaatplaats gebruikt, wat mij bevreemdt. We hadden in Wageningen toch een uitgekiend hondenbeleid met uitlaatstroken en losloopvelden, maar dat terrein is geen losloopveld.
Het lijkt erop dat de gemeente er hondenpoeperij gedoogt, getuige het bordje dat nu bij het bruggetje langs het Spijk staat. Met het oog op het Bevrijdingsfeest hangt er een vriendelijk verzoek om honden daar niet meer te laten poepen.
Het verzoek geldt vanaf heden. Wie er gisteren lag, had dus pech.

http://www.koninginnedag2011.nl/weert/nieuws/donderdag-28-april-om-1400-uur-bidden-voor-goed-weer

http://www.4en5meiwageningen.nl/

Droog

Met opzet maakte ik vanmorgen vroeg mijn fietsrondje door Binnenveld en over de dijk en toch zat heel Wageningen al op de fiets. Gelukkig was het in de uiterwaarden bij de Bovenste Polder nog rustig om te lopen.

Ik kan me niet herinneren dat ik het daar zo vroeg in het jaar al zo droog heb gezien. In de nevengeul zijn eilandjes drooggevallen waarop vogels paraderen.



drooggevallen paddenpoel

 De officieuze paddenpoel bij de brug over de nevengeul staat goeddeels droog, maar dat opent wel nieuwe wegen naar het vogelobservatiescherm.
Langs de Nederrijn hebben de strandjes al aanzienlijk terrein veroverd op het water en ze zullen later op de dag ook vast wel bevolkt worden. Zwemmen wordt afgeraden in de rivier vanwege de sterke stroming.
Ik zou er nog een persoonlijke zomertip aan willen toevoegen. Houd de hekgolf van passerende boten in de gaten als je daar zit te picknicken. Als je er niet meer op bedacht bent, kunnen er nog gemene golven achteraan komen.

Ik heb ooit met mijn gezelschap moeten rennen om witte wijn en zalm, en het vege lijf te redden.

Overigens was er vandaag al iemand in de Rijn aan het zwemmen. Geen pootje baden of poedelen, maar met grote slagen meters maken. Tegen de stroom in nota bene, het zag er geroutineerd uit. Zo te zien had de zwemmer wel een wetsuit aan, maar toch. 

Op de foto zwemt hij/zij ongeveer onderaan in beeld in het midden.

Priemgetallen

'De eenzaamheid van de priemgetallen' van de jonge Italiaanse schrijver Paolo Giordano werd in ons land een bestseller.
Ook ik werd getroffen door de hoofdpersonages Mattia en Alice die elkaar raakten, maar elkaar uiteindelijk toch niet konden bereiken. De verwonde kinderen die ze waren, bleven toch te veel doorschemeren in hun volwassen leven. 
Inmiddels is er een film verschenen, die ik niet wilde zien, omdat ik bang was dat die alleen maar kon tegenvallen.

Waarom ik dan toch de toneelvoorstelling had gereserveerd, vroeg ik me deze week dan ook ernstig af toen ik naar theater Junushoff in Wageningen fietste? Wel had ik de eerdere toneelbewerking gezien die regisseur Madeleine Matzer maakte van het prachtige boek 'Knielen op een bed violen' van Jan Siebelink. Het toneelstuk met onder meer Cees Geel was anders dan het boek, maar goed!

Madeleine Matzer heeft met 'De eenzaamheid van de priemgetallen' eigenlijk een nieuw werk gemaakt, het raakte me zelfs meer dan het boek. Het ingetogen spel, de onmacht die voelbaar was bij de hoofdpersonages Mattia en Alice, de andere twee acteurs die aannemelijk wisselden tussen verschillende andere rollen. Twee uur lang was ik geboeid, terwijl ik wist hoe het verhaal afliep.

Wat me na afloop ook nog wel even bezighield, waren de twee priemgetallen die Mattia op de vloer kalkte. Zo dichtbij elkaar, slechts twee cijfers verschil, maar ver verwijderd van de andere priemgetallen. Het waren veelcijferige getallen die ik niet kon onthouden. Wél dat het ene op 9 eindigde en het andere op 11. Maar - zeg ik dan, als alfavrouwtje - een getal eindigend op 9 kan toch geen priemgetal zijn? Het is immers deelbaar door drie.
Behalve, bedenk ik nu, als er bijvoorbeeld een 1 of 2 voor stond, want 19 en 29 zijn ook priemgetallen.
Het wachten is op het toneelstuk op tv. Dan ga ik die scène eindeloos vertraagd afspelen en de cijfers nauwgezet bestuderen.
Wat een toneelstuk over de diepste gemoedsbewegingen al niet losmaakt.

http://www.matzer.org/matzer-momenteel/de-eenzaamheid-van-de-priemgetallen/

Oudroze (2)

Mijn eerste gedachte bij oudroze is niet meteen een postzegel, maar het maakt me wel nieuwsgierig naar de exacte kleur. Op zoek dus naar mijn postzegelalbum.
Herinnering aan lang geleden: soepborden met water op de huiskamertafel waarin ik de postzegels van hun enveloppen liet losweken.
De speerpunten van mijn verzameling werden grotendeels bepaald door waar ik toevallig de meeste postzegels van had, zoals ruimtevaart en Indonesië. Ik denk dat ik binnenkort maar eens mijn postzegelalbum ga herlezen en analyseren.
Vertel me wat u verzamelt en ik zal zeggen wie u bent.
Vooruit, niet langer gemijmerd, op zoek naar oudroze.


Et voilà, op de eerste bladzijde in mijn eigen verzameling prijkt de Julianazegel van 62 ct. Zo zeldzaam kan hij dus niet zijn.
Maar de mijne is helaas wel gestempeld en niet geheel meer van gave tandjes voorzien.

Dit is wellicht ook de postzegel uit de conference 'Man achter het loket' van Wim Sonneveld, die waarop 'hare majesteit zo beeldig uitkomt'.

http://annievangansewinkel.blogspot.com/2011/04/oudroze.html