Vallend blad

Met spijt keek ik vandaag weer in het tijdschriftenvak. Geen nieuw nummer meer van Esta. Het tweewekelijkse vrouwenblad hield vorige maand, na negen jaar, op te bestaan.

Uitgeverij Sanoma zag er geen brood meer in, omdat er te weinig bladen werden verkocht. De doelgroep zou te weinig onderscheidend zijn. Maar als het blad zoveel leek op andere, waarom voel ik dan toch een gemis?
De uitgeverij opperde alternatieven als Viva, maar daar ben ik toch echt te oud voor. En Zin past wel wat leeftijd betreft, maar ik ben meer dan mijn leeftijd. Esta had oorspronkelijke invalshoeken, goede interviews en toch een speelse aanblik. Opzij lees ik ook, maar ik wil ook wel eens iets lichters, dat toch diepgang heeft.
Ja, Van Gansewinkel, je moet niet mauwen (zoals ze dat in Tilburg zeiden). Ik nam zelf immers ook nooit een abonnement.
Ik lees behoorlijk wat tijdschriften, maar afgezien van krant, vakbladen en omroepblad wil ik geen abonnementen. Ik ben een bladhopper, per keer wil ik beslissen wat ik koop.
Maar in deze tijd van journalistieke krimp houd je daar niet structureel bladen mee overeind. Ik neem aan dat de rendementseisen ook steeds meer worden aangescherpt en dat te weinig groei al wordt aangemerkt als mislukt.
Natuurlijk, bladen komen, en bladen gaan. Maar in het geval van Esta vind ik dat toch jammer.
Gelukkig is er ook positief bladennieuws. Onlangs verscheen Scènes, een tweemaandelijks blad over toneel, dans, muziektheater, cabaret en musical. Een heel breed gebied. Het oogt goed, maar de tijd zal leren of het een eigen lezerspubliek weet te bereiken.

O ja, onlangs ging er nog een ander blad ter ziele: FHM, een mannenglossy. Maar dat heb ik natuurlijk nooit gelezen. Ook niet bij de kapper. 

Help, het e-book komt!

Als ik in boekenland mijn oor te luister leg, hoor ik noodkreten als: Help, het e-book komt!

Een grote bedreiging voor het eeuwenoude beschavingsproduct: hard copy-boek. Bovendien legt het de bijl aan het bestaansminimum van sappelende schrijvers.
Gevolg: schrijvers reddeloos, uitgevers redeloos en boekhandels en bibliotheken radeloos.

Rustig maar, het e-book komt niet. Het is er al! Met een marktaandeel van zo'n 4%. Dat is nog niets, al is het wel een verdubbeling in een jaar, en je hoeft geen rekenmeester te zijn om te weten wat een multiplier doet.
Bovendien zitten in die officiële verkoopcijfers uiteraard niet de illegaal gedownloade e-books. Ooit sprak ik iemand die trots verkondigde maar liefst 5000 boeken op haar e-reader te hebben. Dan kan ik alleen maar mompelen: 'Arme schrijvers'.
Nu vind ik ook dat veel uitgeverijen dat over zichzelf afroepen omdat ze het e-book letterlijk uit de markt prijzen. Ik heb nooit begrepen waarom het bijna net zo duur moet zijn als een papieren exemplaar. Geen drukkosten immers, geen transport, geen opslag en geen boekhandelskorting.

Ik krijg sterk de indruk dat de boekenwereld sinds de introductie van het e-book, toch al weer een aantal jaren geleden, nog steeds in verwarring is. Wel of niet beveiligen, wel of niet samenwerken, een uitleensysteem van de bibliotheken.
Ondertussen gaat de productie van e-books door. Zo kun je bijvoorbeeld bij Kobo Writing Life gemakkelijk je eigen e-book publiceren. De verkoop van e-readers is nog nooit zo hoog geweest als afgelopen kwartaal. Enkele uitgevers kondigden pas een soort spotify aan, een bibliotheek voor e-books (art. HP/De Tijd)
Ondertussen stopt schrijver David de Poel de hele eerste druk van zijn nieuwe boek bij wildvreemde mensen in de brievenbus. Als protestactie tegen het e-book. Wanhoopsdaad of uitgekiende publiciteitsstunt?

De wereld van het boek is volop in beweging en voorspellen hoe het zich ontwikkelt, is koffiedik kijken. Zet het e-book door? Ja. Verdwijnt het papieren boek? Nee. Daar durf ik wel op in te zetten.
Maar hoe snel en hoe sterk en ten koste of ten bate waarvan of van wie? Wie waakt er over kwaliteit? Wie brengt al die boeken aan de man?
Zijn er op zeker moment meer schrijvers dan lezers?

Ik volg de ontwikkelingen kritisch en hol niet meteen achter elke nieuwe nieuwigheid aan. Maar ik voel er niks voor om mee te huilen met de wolven in het bos, ik ga evenmin als een konijn in een lichtbak zitten staren. Daar ben ik ook te nieuwsgierig voor naar nieuwe mogelijkheden.
Dat is een van de redenen dat ik vorig jaar zelf mijn eerste e-book uitbracht: Zeezucht. Inmiddels te koop bij Boenda en bij Kobo. En welke uitgever brengt nu een papieren boek uit met extra's die een uniek inzicht geven in het wordingsproces, zoals: The making of, foto's en deleted scenes?

Kinderarbeid

In sommige delen van Nederland, zoals in de regio Wageningen, hebben de kinderen nog enkele weken vakantie. Van de zomers en van mijn vakanties als kind herinner ik me dat ze eindeloos leken. Doorgaans amuseerden we ons goed.

We (mijn jongere zusje en ik, en vriendinnetjes) speelden met de poppen ('Moedertje spelen'), bouwden tenten in de tuin en organiseerden een songfestival met kinderen uit de buurt. Bij warm weer fungeerde de teil als zwembad.
Geen weg-vakanties, laat staan verweg-vakanties, maar het was goed. Het heeft bij mij een intens gevoel van geborgenheid en tevredenheid nagelaten.
Toch kan ik me ook herinneren dat zelfs wij af en toe niet wisten wat we moesten doen: verveling.
Bestaat verveling tegenwoordig nog bij kinderen? Ze worden beziggehouden door ouders in quality time, naar clubs en cursussen gebracht en anders zijn er desnoods oppassen in de vorm van tv, gameboy of computer. En dat terwijl verveling juist tot creativiteit kan leiden.
Ho, ik zeg niet dat vroeger alles beter was.


Toen ik onlangs tuinbonen aan het doppen was, bedacht ik dat wij als kind al jong onze bijdrage moesten leveren aan huishoudelijke klusjes. We hadden aardbeien en een kersenboom in de tuin. De vruchten moesten geplukt en ontsteeld worden voor de weck. Maar ook waren er de groenten die ingemaakt werden of voor het dagelijks gebruik moesten worden gedopt of schoongemaakt.
Met vier kinderen had onze moeder het druk en wij begrepen dat we een handje moesten helpen. Aardappels schillen en ook mijn eigen schoenen poetsen, vanaf een jaar of 10 denk ik. Gras maaien op mijn twaalfde toen mijn moeder hoogzwanger was van mijn jongste broer.
Die 'kinderarbeid' was vanzelfsprekend en zonder zwaarte. We werden er ook niet voor betaald. Ik denk dat kinderen tegenwoordig, áls ze klusjes doen, daarvoor in klinkende munt worden beloond.

Ik stond er zomaar bij stil onder het doppen van de tuinbonen. Spelenderwijs geleerd.
We leven in een tijd waarin veel groenten voorverpakt zijn, gesneden en gewassen (met de aanprijzing: driemaal in ijswater gewassen. Geen idee trouwens waarom dat driemaal moet).
Ik realiseerde me dat dus niet iedereen meer van jongsafaan leert hoe je groenten schoonmaakt en bv. tuinbonen dopt.
Maar daar hebben we tegenwoordig filmpjes voor. Ik ontdekte Koken met Dorus waarop een duidelijke instructie staat voor het doppen van tuinbonen. En voor het 'dubbel doppen'.
Kijk, dat wist ik niet. Logisch, want bedoeld voor niet zo verse tuinbonen of diepvriesbonen, en die hadden we vroeger niet.

Nu online!

Hij is er: mijn nieuwe website staat nu online!

Al mijn boeken en bijdragen aan bundels en tijdschriften. Verhalen en gedichten. Maar ook nieuwe rubrieken als: tentoonstellingen, in de pers, reizen, zakelijk schrijven, schrijfretraites en mijn complete cursusaanbod.
Met veel foto's.

Neem een kijkje, stel een vraag of schrijf iets in mijn gastenboek. 

http://www.annievangansewinkel.nl 

Glimp

En hier is alvast een glimp van mijn nieuwe website, binnenkort online.

Eerder blog Derde generatie website
 

Onschuldig

Is het de schrijfster van kinderboeken in mij, of die van thrillers? Of is het gewoon omdat ik mens ben?

Het is een onschuldig beeld. Schoentje gevonden, vinder hangt het goed zichtbaar neer en eigenaar vindt het hopelijk terug.
Waarom ontrolt zich dan toch meteen ergens in mijn achterhoofd een noodlotscenario? Verbeelding is een zegen voor een schrijver, maar in het dagelijks leven meer dan eens een handicap.

Nou krijg ik altijd wel een wat unheimisch gevoel als ik ergens een verlaten schoen zie liggen. Vreemd genoeg heb ik dat minder wanneer ik een paar aantref. Dat lijkt nog op een doelbewust afstand doen (ze hebben nooit lekker gezeten, iemand anders meer plezier). Maar eentje, dat kan nooit de bedoeling zijn geweest.
Op het strand tref ik regelmatig aangespoelde schoenen aan en zeker die vondsten zijn voor mij omgeven met vragen, en met dramatiek.

Overigens, het schoentje hing vanmorgen aan het hek op de Grebbedijk in Wageningen, vlakbij de Pabstsendam. 

Derde generatie website

Huidige website 2002-2013

Tijden veranderen. Ik verander mee, en mijn website dus ook. De huidige is inmiddels elf jaar oud, uiteraard werd hij wel regelmatig geüpdatet. Ik was aan hem gehecht en samen met zijn voorganger uit de jaren 90 trok hij ongeveer 170.000 bezoekers.
Hoewel hij nog goed functioneerde, begon toch - net als bij de eerste site, waar ik bijna early adopter was - weer de wet van de remmende voorsprong te gelden.
Hoogste tijd dus voor een frisse blik. Marcel van Langen (Morloff) heeft mijn nieuwe site ook deze keer ontworpen en ik ben er erg blij mee. Het mooie is dat ik alle teksten en foto's, content voor intimi, zelf in de website kan plaatsen met een CMS (voor intimi-plus).

Maar daar zat 'm de afgelopen tijd ook de crux. Het is een goed bruikbaar systeem, maar het vereist wel concentratie en is niet iets om af en toe in een verloren uurtje te doen. De afgelopen maanden kregen andere werkklussen als schrijven, cursussen en bedrijfstrainingen meestal voorrang. Maar deze zomermaanden kan ik er eindelijk ruimschoots tijd voor maken.

De website van een schrijver bestaat bijna vanzelfsprekend voor een groot deel uit tekst. Mijn nieuwe site moest geen knip- en plakwerk worden vanaf de oude. Ik heb dus veel nieuwe teksten geschreven. Bovendien is beeldmateriaal steeds belangrijker geworden en zitten er veel links in om de bezoeker beter te bedienen. Gastenboek en reactieformulieren maken vanzelf deel uit van de nieuwe site.
Ik kwam erachter hoeveel verschillende activiteiten ik had en heb, maar ook hoeveel er de afgelopen jaren al is gepubliceerd, boeken natuurlijk, en werk in bundels en tijdschriften. De rubriek Boeken op de nieuwe site is dan ook behoorlijk uitgedijd.
Binnenkort komt hier een voorproefje van mijn nieuwe website, die trouwens hetzelfde webadres houdt. Voor nu is hier een screenshot van de oude, althans de huidige.

Kijk er nog maar eens goed naar: http://www.annievangansewinkel.nl 
Nu kan het nog. Straks verdwijnt hij naar het kerkhof van het world wide web.