Het is een onschuldig beeld. Schoentje gevonden, vinder hangt het goed zichtbaar neer en eigenaar vindt het hopelijk terug.
Waarom ontrolt zich dan toch meteen ergens in mijn achterhoofd een noodlotscenario? Verbeelding is een zegen voor een schrijver, maar in het dagelijks leven meer dan eens een handicap.
Nou krijg ik altijd wel een wat unheimisch gevoel als ik ergens een verlaten schoen zie liggen. Vreemd genoeg heb ik dat minder wanneer ik een paar aantref. Dat lijkt nog op een doelbewust afstand doen (ze hebben nooit lekker gezeten, iemand anders meer plezier). Maar eentje, dat kan nooit de bedoeling zijn geweest.
Op het strand tref ik regelmatig aangespoelde schoenen aan en zeker die vondsten zijn voor mij omgeven met vragen, en met dramatiek.
Overigens, het schoentje hing vanmorgen aan het hek op de Grebbedijk in Wageningen, vlakbij de Pabstsendam.
Hoi Annie,
BeantwoordenVerwijderencollega-schrijver Joris van Casteren heeft onlangs een boek het licht doen zien over een gevonden been in de IJssel. Jaren speurwerk volgden naar de rechtmatige 'eigenaar' van dat been. De IJssel en de Rijn. Verrek! Een been, een schoen. Je weet wat je te doen staat.
groet,
Roelof.
ps. Zo te zien is het een linkerschoen. Het is mij even ontschoten of het om een linker- dan wel een rechterbeen ging. Maar dat zal wel typisch een journalistending zijn. Schrijvers weten daar wel weg mee.
Dag Roelof,
BeantwoordenVerwijderenbedankt voor je reactie. Ik had al gelezen óver het boek en misschien neem ik je leestip ter harte. Journalistiek speurwerk begrijp ik.
Die ambitie is bij mij wat gedoofd en als schrijver mag ik de waarheid naar mijn hand zetten. Maar misschien ziet een (onderzoeks)journalist -jij? - aanleiding tot nader onderzoek.
Hartelijke groet,
Annie