Als kinderboekenschrijver ben ik me zeer bewust van de onrust die mijn boeken zouden kunnen veroorzaken bij jonge lezers. Dat wil niet zeggen dat ik bepaalde onderwerpen mijd, maar ik denk wel goed na op welke manier ik ze breng.
Ik heb de indruk dat wij vroeger als kind meer weggehouden werden van de grotemensenwereld dan kinderen nu. Anderzijds waren kinderboeken helemaal niet zo voorzichtig met de tere kinderziel.
Ik heb het niet eens zozeer over sprookjes. Die waren immers meestal niet op de eerste plaats voor kinderen geschreven, al werden ze toch vaak voorgelezen of bewerkt voor kinderen. Kinderen in sprookjes werden bijvoorbeeld uitgehongerd, vetgemest, in de steek gelaten, uitgebuit of opgegeten. De jonge lezertjes konden zich wel troosten met de gedachte dat zij het in elk geval niet zo slecht getroffen hadden met hun ouders.
In mijn jeugd was ik dol op zielige-meisjesboeken. De doopkaars, Vogeltje, Vogeltje blijft zingen, Onder moeders vleugels en Op eigen wieken waren mijn favorieten. Over kinderen die ouderloos werden of getroffen werden door tbc, blindheid of kinderverlamming.
Bij het opruimen van het ouderlijk huis kwam ik weer het boekje tegen dat me als jong kind op een heel andere manier raakte. In 'Dieren uit de gehele wereld ontmoeten elkaar' (schrijver, uitgeverij, en jaar van verschijnen onbekend) staan dierenverhalen en fleurige illustraties. De verhalen kon ik toen nog niet lezen, maar de plaatjes van het boekje bleven trekken. Vaak nam ik het ter hand, maar altijd kwam er weer die ene bladzijde...
Ik wou die niet zien, sloeg hem snel over, bladerde verder, en toch weer met ingehouden adem terug naar dat ene vermaledijde plaatje. Niet vrolijk gekleurd, maar bedorven vlezig.
Zojuist herlees ik in alle rust het hele verhaal met als titel: Het nijlpaard en de zwaan begrijpen elkaar verkeerd.
Nu zie ik ook pas dat het nijlpaard veilig achter een muur in de dierentuin staat en niet zo de bladzijde af kan stormen.
Weer een jeugdtrauma onschadelijk gemaakt.
