Vuurzuil

Gisteren ging ik naar de stad om de vuurzuil te zien. Bij daglicht, zonlicht zelfs, en jawel, de eeuwige vlam brandde nog steeds.
Op Bevrijdingsdag in Wageningen net na middernacht had ik al gezien hoe het monument Vrijheidsvuur, na jarenlange commotie en gedoe, in gebruik werd genomen.
Iedereen had tevoren wel een mening over het kunstwerk, de 'Paal van Bernhard' in de volksmond. Het staat nu op een steenworp afstand van het vertrouwde bevrijdingsmonument, de kwetsbare man die zijn armen ten hemel heft, 'Blote Jan' volgens diezelfde volksmond.

De vuurzuil richt zich op in het zonlicht, dus ik ga ervan uit dat hij gisteren rond het middaguur zowat op volle kracht stond.
Toch zag hij er wat miezerig uit, daar op die compromisplek, nadat de inwoners van Wageningen in 2005 te hoop liepen bij de proefplaatsing pal voor hotel De Wereld.
Kunst moet reuring brengen. Nou, iedereen bemoeide zich ermee. En nu, rijkelijk laat trouwens, blog ik ook nog eens een duit in het zakje. Ik denk dat hij beter tot zijn recht was gekomen op een van de rotondes bij de toegangswegen naar de stad.
Raket, fallussymbool? Het zal het tijdstip zijn geweest, maar de vorm deed mij eerder denken aan een asperge.
Als de techniek haar werk doet, zal het monument vandaag heel anders ogen. Het is somber in Wageningen en het regent (hè, hè, eindelijk). Vermoedelijk is hij ineengeschrompeld.

http://www.oudwageningen.nl/vrijheidsvuur-2/

Over het water

Vanmorgen heb ik de rivier weer eens opgezocht.
Het was op dat vroege uur nog rustig bij de Nederrijn, afgezien van enkele stoere zwemmers en roeiers. Een prachtig gezicht, de strijd tegen de elementen en voortbeweging op spierkracht.

Terwijl ik zelf lui op een krib tegen een baken leunde en over het water zat te staren, vroeg ik me af: vanwaar toch die behoefte om juist tegen de stroom in te bewegen?
Laat je gewoon lekker met de stroom meedrijven. Maar ja, dan train je niet je spierkracht. Ik herken trouwens ook wel de voldoening bij een prestatie die je niet via de gemakkelijkste weg neerzet.

Even ontbeerde ik een smartfoon/iPad-dinges of simpel een papieren veldbibliotheekje. Zoveel vogels, planten en insecten vielen er te ontdekken en van zo weinig weet ik de naam.
Maar dan moet ik ook nog mijn weg weten te vinden in die overzichten. Ik raakte op de lagere school al het spoor bijster als ik bijvoorbeeld herfstbladeren moest determineren. Grootnervig, kleinlobbig, het duizelde me gauw. Nu blijft het meestal bij - en dat is ook het belangrijkste - genieten van naamloze natuurverschijnselen.
Thuis kon ik het toch niet laten om de paarse plant bij de krib op te zoeken in het wildebloemengidsje. Dat is bedoeld voor taxonomische dummies als ik, je zoekt op kleur. Ik houd het op bitterzoet.

Er wordt ook volop gebroed en gejongd in de uiterwaarden. Toen ik langs de nevengeul de grote gespikkelde eierschaal zag, dacht ik blij: Hé, net uit het ei.
Maar dat is waarschijnlijk toch te optimistisch gedacht. In de schaal zat namelijk nog een struifspoortje, dus ik vermoed dat het jonge leven in de dop gebroken is. En welke vogel dit ei gelegd had, geen idee.

Een boek verbouwen

De jeugd van tegenwoordig leest niet meer, is een veelgehoorde klaagzang. Zelf ben ik niet zo pessimistisch, de jeugd leest wel anders. Wij zullen als schrijvers en leesbevorderaars dus ook andere wegen moeten zoeken om jongeren te winnen voor de wereld van het boek.
Twee weken geleden was ik op vmbo-school D'Ampte in Hoorn die een uitgebreid leesfeest hield. Op deze school zitten onder meer leerlingen die liever praktisch bezig zijn. Docenten en bibliotheekmedewerkers hadden alles uit de kast gehaald en de leerlingen gingen enthousiast met boeken en lezen aan de slag.
Ze prezen een boek aan in een heuse elevator-pitch, ze schreven sms- gedichten (160 tekens max.), verhalen, gedichten op T-shirts en gingen in gesprek met een illustrator of schrijver. Ik was daarvoor uitgenodigd en ik vertelde over mijn schrijven, maar gelukkig kwamen de leerlingen zelf ook met vragen.
Het meest verrassende was voor mij dat je een boek ook kunt verbouwen (de bibliofiel zal zeggen: maltraiteren). Boeken werden in bankschroeven geklemd en de leerlingen gingen ze met zagen, tangen en stanleymessen te lijf. Het resultaat: gracieuze pirouettes van letters.
De school heeft een videofilm van 10 minuten op haar site gezet.
http://dampte.s-tv.nl/
Klik op Leesfeest 20 april. Mijn optreden begint bij 8'13'', maar verrassender om te zien: een boek verbouwen, op 7'00''.

Schrijver uitnodigen? http://www.sss.nl/

Bevrijding

Bevrijdingsdag, die ik doorgaans uitgebreid vier in Wageningen, was voor mij deze keer een stuk soberder en stond vooral in het teken van rust en reflectie.
Hoogtepunt was voor mij het optreden van de Malinese zanger Habib Koité en de band Bamada. (Hoogtepunt is overigens niet verbazingwekkend, het was namelijk het enige optreden dat ik zag.) Maar het was écht goed. Bij zijn stem en muziek kan ik geen minuut stil blijven staan.
Zijn CD 'Afriki' heb ik de afgelopen jaren grijsgedraaid en ook nu zong hij het titelnummer 'Africa'. Daarin stelt hij voor dat de Afrikanen het heft in eigen hand nemen en zich niet langer meer verlaten op de hulp en beloften van het westen ('assez aidé Africa'). http://www.youtube.com/watch?v=qbn_HsdT9D4

Het doet me denken aan de delinking-theorie die in elk geval in de jaren '80 opgeld deed: het westen kon zich beter terugtrekken uit de ontwikkelingssamenwerking/-hulp. Van die bemoeienis was de derde wereld in al die jaren geen cent beter geworden, aldus de aanhangers van die theorie.

Bij thuiskomst streek ik neer in mijn tuin om 'Wilde Wereld' te lezen van Eric Corton. Lekker wegdromen in reisverhalen over Afrika, dacht ik in mijn onnozelheid. Als ik tevoren de inhoudsopgave had bekeken, had ik kunnen weten dat het niet ging om de top-3 van populaire toeristische bestemmingen: Darfur, Congo en de Centraal-Afrikaanse republiek.
Huiverend heb ik het boek in een keer uitgelezen. In tijden van oorlog worden mensen beesten en daar getuigt dit boek van, maar ook van de levenskracht van mensen en waar heldendom.

Reden te meer om bevrijding te blijven vieren en de doden te blijven herdenken, zoals we gisteren deden.

Zagen

Toegegeven, ik heb geen ruimtelijk inzicht en ik kan geen plaatjes lezen. Werktekeningen zijn voor mij al gauw onbegrijpelijk en een fietsband heb ik ooit met succes geplakt aan de hand van een beschrijving in woorden. Het plaatje snapte ik namelijk niet.

Dat weerhoudt me er overigens niet van om te klussen en bijvoorbeeld eigenhandig Ikea-meubels te monteren.

Zo behaal ik telkens certificaten voor mijn zelfstandigheidsdiploma.

Vorige week kocht ik een snoeizaag en de enige vraag die ik bij de aanschaf had, was of hij ook voor linkshandigen geschikt was.

Tot mijn verbazing trof ik thuis op de verpakking een instructietekening aan. Zagen heb ik al vaker gedaan en dat leek mij maar op één manier te kunnen. Door de tekening raakte ik echter in verwarring. Begreep ik dat goed, moest je eerst aan de onderkant zagen?
Ja, ik had het plaatje wonderwel goed begrepen. Op een 'how to do'-site lees ik nu dat het beter is voor de boom.
Wellicht blijf ik het toch op de vertrouwde manier doen. Maar ik voel het ook als een kleine overwinning op mezelf dat ik me niet meteen heb neergelegd bij: Plaatje? Snap ik toch niet!

http://www.hoemoethet.be/hoe-zaag-je-een-dikke-tak-af-van-een-boom/

Verhalen

'Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.'

(uit het gedicht 'Vrede' van Leo Vroman).

Vandaag is het precies een jaar geleden dat in de bibliotheek van Wageningen de 24 uurs verhalenmarathon 'In vrijheid gesproken' plaatsvond.
Freek de Jonge begon het evenement op 4 mei om 00.00 uur en Yasmine Allas sloot het af om 24.00 uur bij de overgang naar Bevrijdingsdag.
In het tussenliggende etmaal wisselden bekende en onbekende voorlezers elkaar af.

De bblthk heeft het verslag van de verhalenmarathon gebundeld en de brochure is te downloaden vanaf de website of in papieren versie verkrijgbaar.
http://www.bblthk.nl/nieuws/29/24-uur-verhalen-in-vrijheid-gesproken-geboekstaafd/

Zelf heb ik rond half twee 's nachts mijn reisverhaal over Mali voorgelezen: 'Alleen maar een bal'. Voor wie het wil lezen:
http://www.annievangansewinkel.nl/_extra/content_003.cfm 

Uitvogelen

Je hoeft niet ver van huis te gaan om moois te beleven. Vanmorgen zat ik in de rust van mijn tuin toen ik opkeek van een nooit eerder gehoord geluid pal boven me, regelmatig zoevend/zwoegend. De vleugelslag van een indrukwekkende, witte vogel die vrij laag overvloog. Gebiologeerd keek ik hem na en probeerde hem met mijn zeer beperkte vogelkennis te determineren. Groter dan een reiger, geen lange snavel als van de ooievaar, evenmin de typische bek van de lepelaar. Toen was mijn kennis al uitgeput.

Gelukkig bood de website van de KNVV-vogelwerkgroep Wageningen zojuist de meest waarschijnlijke optie: een visarend, die om 11.50 uur boven Wageningen werd gespot. Hij schijnt zeldzaam te zijn.
De meeste plaatjes op internet laten een overwegend bruine vogel zien, maar de visarend heeft een witte onderkant en die zag ik vanuit mijn luierende positie. Mocht het toch een andere vreemde vogel zijn geweest, dan doet dat niets af aan mijn blij gevoel.
Wat een vogel in de vlucht een mens en passant gelukkig kan maken.

http://wageningen.waarneming.nl/waarnemingen_all_wg3.php?groep=1&z=2

http://www.vogelbescherming.nl/nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/234/tab/Waarnemingen/type/details/waarneming/53955651