Treurigste plekje van Wageningen

In De Stad Wageningen werd in de rubriek Estafette jarenlang gevraagd naar het lelijkste plekje van Wageningen. Vaak werd dan het Kirpesteinterrein aan de Churchillweg genoemd waar nu al enkele jaren een frisse studentenflat staat.
Voor het treurigste plekje nomineer ik het speelplaatsje aan de Rooseveltweg tussen De Roosebrink en een appartementenblok. Daar houdt zich dapper een vaalgeel draaimolentje staande. Geen rubbertegels maar een zandbak moet de val van overmoedige kinderen breken.
Maar ik heb er nog nooit kinderen gezien. Dat maakt het lot van het draaimolentje des te treuriger.
Ooit, vermoedelijk in de jaren 60 bij de bouw van de flats langs de Rooseveltweg, is het neergezet in een kinderrijke buurt. Nu vormt hier de bebouwing langzamerhand de ouderenboulevard van Wageningen. Heerlijk wonen overigens, weet ik uit eigen ervaring.
In het aanstaande decembernummer van de historische vereniging Oud Wageningen gaat mijn column over de inspiratiebronnen in Wageningen voor mijn boeken en gedichten. Dit speelplaatsje noem ik daarin ook.
Op internet las ik dat het draaimolentje wel eens een echte Aldo van Eyck zou kunnen zijn. Een bekende architect, die ook veel speeltuinen ontwierp. Als dat zo is, dan is dit speelapparaat wel bijzonder. Van Eyck ontwierp namelijk slechts één bewegend type: een tourniquet (draaihek).
Er zijn plannen - al jaren trouwens - om het speelterrein op te knappen. Hopelijk wordt het speeltuig niet zonder nader onderzoek afgevoerd als oud ijzer. Stel je voor dat het inderdaad een monumentaal werkje van Aldo van Eyck is.

Ik heb het draaimolentje nu in elk geval in woorden vastgelegd. Voor wat dat waard is.                              

een roepende in de
steenwoestijn ben je
geen kind hoort je nog
 
ineens krijg je een slinger
draait draait draait
laat je van je beste kant zien
vederlichte kindjes schateren
je voelt het leven
 
plots val je weer stil
doodstil