Mode in poppen

Tot vorige week heb ik het me nooit echt gerealiseerd: er geldt blijkbaar een mode voor poppen. Sterker nog: wat eertijds schattig en aaibaar was, kan tegenwoordig heel anders beleefd worden.
Natuurlijk, de poppen waarmee ik vroeger speelde, worden niet meer verkocht. Maar dat een kind van nu zo'n pop eng zou vinden?
Mijn jongste nichtje (9 jaar) was op bezoek en zag op zolder mijn babypop. Ze was niet vertederd, nee, ze vond 'm eng.
Ineens herinnerde ik me weer dat jaren geleden een logerend neefje die pop ook al niet in zijn gezichtsveld wilde voor het slapengaan.
De pop waarmee ik getutteld heb en waarvoor ik mezelf in het fotoalbum tot 'poppenmoedertje' uitriep, kun je dus ook zien als een engerd. Het lukt me echt niet om er met die ogen naar te kijken, daarvoor heeft de pop te veel levenslang krediet opgebouwd.

Mijn iets jongere zusje en ik kregen de poppen waarschijnlijk met Sinterklaas 1959. Ik was toen bijna 6. Op de foto van juni 1960 poseren we trots. De poppen waren van het formaat baby.
Ze konden niets, niet praten, zelfs geen mama zeggen, en het waren ook geen plaspoppen. Ze waren kaal, dus je kon ze ook niet kammen. Die kwamen pas daarna in de mode.
Maar je kon ze echte babykleertjes aantrekken en die hadden we nog wel in huis. Toen in januari 1961 een nieuw zusje geboren werd, verhuisden er wat hemdjes en broekjes terug naar de babykamer.

Ergens op zolder moet ik nog babykleertjes van de pop hebben, maar sinds jaar en dag draagt mijn pop het rode wollen jurkje dat ik zelf ooit had gedragen. Het jurkje vertedert me, al is het dan stoffig en wat mottig. Onvoorstelbaar dat het al 60 jaar geleden is dat ik het zelf droeg.
Ik was niet echt een poppenkind en mijn andere poppen heb ik ook niet bewaard. Deze babypop, die ik overigens nooit een naam heb gegeven - kom op zeg, het is een pop! - is telkens meeverhuisd. Als ik later oud ben, neem ik hem dan zelfs  mee naar het oude van dagentehuis? Daar vinden ze hem vast niet eng, maar oervertrouwd.
Opvallend detail aan mijn pop: ik heb de rode kleur van de lippen er praktisch helemaal afgekrast. Want hoe leuk ook, een baby had toch geen lippenstift? Daar was ik heel stellig in.
Plotseling meen ik me te herinneren dat het een pop was van het merk Wildebras. Ik kijk en het klopt, het merk op de rug is wat vervaagd, maar er staat Wildebras.
Op internet zie ik dat de fabrikant een hele range aan poppen produceerde en meeging met de mode in poppen.