Reünie - Academie voor de Journalistiek

Reünies, ik heb er een dubbel gevoel bij. Leuk om mensen van vroeger terug te zien, maar die bijeenkomsten munten meestal ook uit in oppervlakkigheid en dat blijkt vaak al in de eerste zinnen.

- Heeeee. Wat leuk om jou weer te zien. Zoen, zoen, hug, hug.
- Da's lang geleden. Hoe gaat het met jou?
- Ja goed, en met jou.
- Ook goed.
- Tjonge, leuk om elkaar hier weer tegen te komen. Hé, daar is ...
Einde gesprek.

Maar de afgelopen decennia heb ik geleerd dat het zo kan gaan en alles wat er meer is, is mooi meegenomen.
Vorige week 22 januari was de reünie van de Academie voor de Journalistiek zoals die in mijn tijd (1981-1984) heette. Sindsdien veranderde de journalistenopleiding in Tilburg meermalen van naam en zij heet nu Fontys Hogeschool Journalistiek, 35 jaar oud inmiddels. Bij de alumni kun je de opeenvolgende generaties zien. Van piepjong tot grijs en kaal.
Er heerste een positieve sfeer in de feestzaal in Tilburg, ondanks de malaise in de journalistiek. Het is natuurlijk altijd de vraag waarom de afwezigen wegbleven. Is een reünie niet toch vaak een feestje van de geslaagden?
Van mijn lichting waren er niet zoveel mensen, maar er waren ook nog oud-collega's van de krant waar ik 9 jaar werkte (voorheen Het Nieuwsblad van het Zuiden, daarna Het Nieuwsblad, nu Brabants Dagblad).

Voor het feest kon je het schoolgebouw bezoeken aan de Prof. Gimbrèrelaan. Zo netjes, gereguleerd.
De herinnering aan het rommelige, wat verspochte gebouw aan de Groenstraat kreeg ineens glans.
Wíj waren de pioniers, de proefkonijnen en samen met docenten vogelden we uit hoe een journalistieke opleiding moest zijn. Zo voelde dat even, terwijl we rondliepen langs saaie theorielokalen op de begane grond waaruit geen nieuwe stijl van onderwijs sprak.
De praktijklokalen van schrijvende pers, radio en tv heb ik jammer genoeg niet gezien. Die zullen zeker anders zijn. Destijds nog tikmachines, vellen kopijpapier, een enkele opmaakcomputer, we sjouwden voor radio met loodzware Uhers en de camera's waren log en groot. Maar het voelde als fladderen in een speeltuin.

Iets van dat speelse weerspiegelt de schotelantenne in de binnentuin van de school. Of Deus de tag is van de maker weet ik niet. Ik denk niet dat het een verwijzing is naar de oorspronkelijke katholieke signatuur van de opleiding.
Wij mochten er onze naam aanbrengen. Alsof de Wall of Fame al niet genoeg eer was. 

Ik heb me op de reünie prima vermaakt.
Er waren de heerlijke 'Weet je nog?'s. Maar het ging ook over het heden en de soms kronkelige wegen die erheen leidden. Mooi om te zien hoe sommige studiegenoten veranderd waren, terwijl ze in wezen misschien niet eens zozeer veranderden. Ontdekten ze uiteindelijk wat altijd al in hen zat.
En dan de docenten met wie we in de jaren 80 in dat nog kleine schooltje joviaal omgingen. Een aantal gepensioneerd, andere leraren still going strong. Sommigen waren destijds ook leeftijdsgenoten. Ik begon immers pas op mijn 27e aan de opleiding. Grappig om van een oud-studiegenoot nu te horen: ik kan me niet meer herinneren dat jij zoveel ouder was.

De opleiding leidde op voor journalistiek en communicatie, maar bleek voor sommige studiegenoten ook een goed beginpunt voor andere wegen.
Wie weet op welk punt we over vijf jaar staan.

Ook voor wie er niet was, terugblik en foto's op de reüniepagina op facebook

Eerder blog over (Academie voor) de Journalistiek 
Op de reüniesite video's en foto's van 35 jaar FHJ