Wat maakt de
film Boyhood toch zo onweerstaanbaar? In bijna drie uur film geen
spectaculaire gebeurtenissen, geen spanning, geen enge ziektes, er gaat niet
eens iemand dood. En dat tijdens 12 jaar mensenleven. Kom daar in het echt eens
om.
En toch is de film als het leven zelf. Blijdschap, onbekommerd dromen, verdriet
om wat verloren gaat: vrienden, een liefde, een huis, jeugdigheid.
Het jongensleven van Mason wordt geportretteerd en dat van zijn familie. Een
fictief verhaal, maar de leeftijden van de personages zijn echt. Twaalf jaar
lang heeft regisseur Richard Linklater enkele weken per jaar dezelfde
personages laten spelen. De acteurs worden ouder mét hun personages. Mason
groeit op van levendig jongetje via slungelige puber naar een jonge man.
Natuurlijk zijn grimeurs bijzonder goed in staat om mensen stapjes ouder te schminken,
maar hier geloof ik als kijker onmiddellijk in het verstrijken van de jaren.
Alleen al vanwege zijn geduld, - niet de haast om voortijdig de publiciteit te
zoeken en te kiezen voor het snelle scoren – verdient de regisseur alle lof.
Daarnaast zie ik er aan af dat de film liefdevol en met aandacht is gemaakt.
Een aantal scènes vond ik regelrechte pareltjes, bijvoorbeeld waarin kinderen
doorkrijgen dat hun ouders het ook allemaal niet zo weten. Mason realiseert zich op zijn 17e dat zijn moeder er ook soms een rommeltje van maakt.
Ze valt bijvoorbeeld op de verkeerde mannen. Volgens zijn vader van wie zij
scheidde, zijn relaties ook een kwestie van timing: Ik ben nu de saaie man die
je moeder 20 jaar geleden van me wilde maken.
In deze film wordt ook weer eens zichtbaar hoe vaak ouders met hun gestruikel
door het leven telkens weer hun kinderen meeslepen in een volgend avontuur. Nieuwe
partner, verhuizen en school en vriendjes achterlaten, en er vervolgens snel achterkomen
dat het een verkeerde beslissing was. Dus weg maar weer. Het wordt subtiel
uitgedrukt in het nuchtere gesprek van Mason met een klasgenootje, dat nog
nóóit verhuisd blijkt te zijn.
Gelukkig zijn de meeste kinderen ongelooflijk veerkrachtig.
Het is geen
zwart-wit film met goeien en slechteriken. De meeste personages doen aandoenlijk hun best iets van het
leven te maken.
Ik was blij dat de film geen wensvervullend einde had, want zo is het leven ook
niet. Oké, Mason slaagt voor de middelbare school en gaat naar de universiteit.
Zijn vader en moeder zijn inmiddels on
speaking terms en waarderen elkaar zelfs. Mason treft meteen aardige studiegenoten,
maar als kijker weet je dat zijn leven voortaan niet opgaat in een roze wolk.
Het gaat gewoon verder. Met voor- en tegenspoed. Zoals het echte leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten