Eeuwige onrust

Opmerkelijk genoeg had ik nog nooit gehoord over de boeken van Adriaan Groen, laat staan dat ik ze had gelezen. En dat terwijl ze spelen in Afrika.
De roman 'Overlander' verscheen vorige maand bij Van Gennep en ik las het boek in enkele dagen uit. Bijna voortgedreven door de onrust van de hoofdpersoon Jesse Drost, tropenarts. Het is niet zijn eerste missie, maar deze keer herkent hij zich echt in het bijbelse verhaal van de wandelende jood, gedoemd te zwerven als straf voor onvoldoende hulp bieden. Hij krijgt steeds vaker het gevoel dat hij tekort schiet.
'Voor het eerst in al die jaren voel ik twijfel tegen me aanschurken over wat ik hier aan het doen ben. Van mijn drang voortdurend weg te willen heb ik mijn leven gemaakt.' (p. 62)
Steeds maar weer voort. Na het St. Christopher's Hospital in het binnenland van Tanzania heeft hij zo genoeg van mensen helpen die meestentijds toch geen uitzicht hebben op een beter leven. 'Wat ik doe, is zo ongeveer hetzelfde als straatkinderen met hun neus tegen de etalageruit van een veel te dure speelgoedwinkel drukken.' (p. 62)
Hij verkast naar de hoofdstad Dar es Salaam waar hij zich in een privékliniek bezighoudt met luxe-kwalen in tegenstelling tot de levensbedreigende ziektes in het armenziekenhuis in het binnenland. Hij heeft niet het vermogen zich in het expat-wereldje te voegen en wordt mikpunt van roddel en achterklap.
Weg dus maar weer en nu mee als arts bij een reisgezelschap van overlanders, op expeditie door Afrika, onderwerp van tv-reportages. Doel is 'Onverslagen Afrika' te laten zien, de andere kant van de kommer-en-kwelreportages die weinig aandacht krijgt in de media.
Weer komt arts Jesse in een heel ander gezelschap en komen zijn eigen zekerheden nog meer aan het wankelen. Ondertussen voelt hij een constante roep om terug te gaan naar de arme patiënten die hij achtergelaten heeft, zeker als in die regio een uitbraak is van het Ebola-virus.

Adriaan Groen weet waarover hij schrijft. Hij is tropenarts en werkte een groot deel van zijn leven in Afrika. Hij schrijft in een aansprekende stijl en zijn boek is doortrokken van kleur, geur en, ja ook, soms afschuwelijke medische details. Beeldrijk, bijvoorbeeld in natuurbeschrijvingen als: 'Met aanzwellend geruis, als van een reusachtig gordijn dat langzaam wordt dichtgeschoven, nadert de regen.' (p. 49) Ik zie, hoor en voel het.
Zo invoelbaar ook dat Jesse Drost twijfelt over zijn missie. De routinier bevindt zich ineens in verwarrend Afrika, zoals ik dat tijdens mijn paar reizen tot nu toe ook voelde. Schuldgevoel, tekortschieten, moedeloosheid, maar ook bewondering en onbekommerd plezier.
Afrika, waar niets vanzelfsprekend is.


Website Adriaan Groen 
Ralf Bodelier over Adriaan Groen en zijn boeken (op site De Bezieling)