Herherherschrijven

De deadline nadert. Voor 1 september, zo heb ik met mijn uitgever afgesproken, ligt er een nieuwe versie van mijn kinderboek Schelpen, de werktitel overigens.
Het ziet er naar uit dat ik dat ga halen. Na een uitgebreid gesprek met de uitgever in juni in Antwerpen ging ik opgetogen naar huis: het zou nog beter worden.
Zij was al enthousiast over het verhaal, maar had goede suggesties om het krachtiger te maken. Ook praatten we door over het thema 'afscheid' dat er duidelijk in blijkt te zitten. Die onbewuste lijn heb ik versterkt, puttend uit een ervaring van lang geleden.
Als schrijver en schrijfdocent ben ik vertrouwd met kreten als 'schrijven is schrappen' en 'kill your darlings'. Ik schrik daar ook zeker niet voor terug als het verhaal er beter van wordt.
Je zou zeggen dat schrijven na ongeveer 25 boeken alleen maar makkelijker wordt. Niet bij mij. Ik ben me meer en meer bewust geworden van het belang van iets ongrijpbaars als stijl. Woordkeuze, ritme, beeldspraak, klanken en zinsbouw. Oneindig veel variabelen met onnoemelijk veel kansen op ontsporen en miskleunen.

Het typoscript van de afgelopen weken getuigt van het intensieve proces van herherherschrijven: toevoegingen, maar vooral doorhalingen.
In een subtiel, poëtisch verhaal als Schelpen luistert het zeker nauw. Een lomp woord, te veel uitleg, nadrukkelijke zinnen, een overbodig woord of op de verkeerde plaats in de zin, gedub over komma's en punten. Het maakt het verschil tussen goed en nét-niet.
Maar vanmiddag kon ik die revisie afsluiten: beter dan dit kan het niet. Dus kwam er opnieuw een maagdelijk blank typoscript uit mijn printer rollen.

Beter dan dit kan het niet? Toch ga ik het weer lezen, wikken en wegen, hardop lezen soms. Grote kans dat er, op zijn minst, een kleinigheid anders moet.
Als het een dezer dagen naar de uitgever gaat, moet ik zeker weten: dit is op dit moment het beste wat ik kan schrijven. Dan pas laat ik het met een gerust hart los.