Liefde tot het eind

Lang heb ik geaarzeld of ik de film Amour van Michael Haneke wel wilde zien. Ik ben altijd wat huiverig voor een film die je 'gezien moet hebben'. De filmpers was zeer enthousiast evenals mensen uit mijn omgeving. Daar kwam bij dat ik vermoedde dat de film te veel herinneringen zou losmaken aan de zware, maar ook goede jaren dat mijn vader 24 uur per dag mantelzorgde voor mijn moeder.
Ik heb de film deze week toch gezien en de situatie leek helemaal niet en ook weer heel erg op die intens beleefde tijd. Andere hoofdpersonages dan mijn ouders, andere omstandigheden. In ons gezin stonden we gelukkig met de vier kinderen, goede professionele zorg en andere meelevenden om onze ouders heen. In de film staat de dochter er alleen voor en je ziet haar wanhopig zoeken naar een vorm om haar betrokkenheid te uiten.

Maar er is ook zoveel herkenbaars. Tegen beter weten in hopen dat het met sprongen vooruitgaat, hard werken om te revalideren, hapje voor hapje, woordje voor woordje, stapje voor stapje, en dan ineens weer achteruit geworpen worden. Niet meer zonder de ander kunnen, zowel de zieke als de gezonde, in feite een wederzijdse afhankelijkheid. Wat wil je na meer dan vijftig jaar samen?

Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva spelen hun rol zo dat je erbij bent. Blij zijn als de humor tussen het echtpaar er nog is, de benauwdheid meevoelen die hem naar de strot vliegt, die doodgewone kleine gebaren van aandacht en liefde, en de ontreddering als het einde onontkoombaar is.
Haneke heeft een prachtige film gemaakt over het mooie en pijnlijke van samen oud worden.