Het gebeurt niet vaak dat ik me bijna deel voel van de wereld van de personages. Dat overkwam me bij Ademschommel van Herta Müller, toen ik voor het eerst een beetje 'dacht' te voelen wat het is om honger te lijden.
Dat gebeurde nu weer bij Dit zijn de namen. Daarin verhaalt Tommy Wieringa over de barre tocht van een groep vluchtelingen in een desolaat steppelandschap. Anderzijds lezen we over het leven van de politieambtenaar Pontus Beg bij wie uiteindelijk de overlevenden van de groep op het bureau belanden als hun vlucht naar betere oorden jammerlijk is gestrand. Ze blijken in handen gevallen van mensensmokkelaars, bereiken de grens dus nooit en zijn hun paspoort en veel geld kwijtgeraakt.
In feite zijn ze naamloos, ze worden aangeduid met onder meer: de jongen, Afrika, de vrouw, de stroper, de man uit Asjchabad. In de klem van honger en pijn is het laatste restje vernis van de beschaving snel afgebladderd, blijkt weer eens uit dit verhaal. Ieder vecht voor zijn eigen kruimel, probeert te pakken wat er te pakken valt. Alleen de Ethiopiër lijkt onbaatzuchtig en dat moet hij bekopen. Maar in de uiterste nood wordt hij postuum tot redder uit de ballingschap 'gekroond'.
Ondertussen is Pontus Beg een zoektocht begonnen naar zijn joodse wortels en voelt hij de sterke behoefte om al het vuil van zijn verrotte en gecorrumpeerde omgeving van zich af te spoelen met zijn doop.
De doortocht door de woestijn en andere bijbelse passages had Wieringa er minder dik bovenop hoeven te leggen. Maar dat is slechts een miniem puntje van kritiek.
Het zoeken naar wortels en zingeving van Pontus Beg, de rauwe drang tot overleven, het besef dat we vrijwel allemaal ratten worden als we in de knel zitten, dat zijn de elementen in dit boek die me raakten.
De omstandigheden zijn compleet anders, maar is elk mens niet op zoek naar vervulling en zingeving? Allemaal zijn we immers gelukszoekers.
Website Tommy Wieringa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten