Wat lijkt Blue Monday al weer lang geleden. En helemaal nu ik net terugkeer van een middagwandelingetje in het Binnenveld. Na geconcentreerd werken moest ik er even uit en ik hoef niet ver en niet lang weg om er weer helemaal tegen te kunnen.
Koud was het wel, verstild ook, sneeuwig en ijzig het landschap en wat in zichzelf gekeerd. Of is dat louter projectie?
De schapen stonden roerloos met de Greb in de verte op de achtergrond. De eenden in het water van Nieuwe Kanaal hadden zo te zien nergens last van. Maar de reigers leken meer dan anders ineengedoken te staan of met tegenzin traag rond te stappen.
Ik dacht weer aan hoe reigers steeds meer de bebouwing zijn gaan opzoeken. Vroeger - jaren '70/80 - gingen we wel eens een eindje toeren met mijn schoonmoeder. 'Kijk, daarginds, een reiger', wees ze dan en opgetogen tuurden we naar een stip ver weg langs een sloot.
Van de reigers heden ten dage kan ik nu op een paar meter afstand een foto maken. Wat heeft de natuur toch een groot aanpassingsvermogen, mijmerde ik nog, toen mijn blik plotseling gewekt werd door beweging en kleur.
Laag over het water in een rechte lijn fel blauw: een ijsvogel! Voor het eerst signaleerde ik die in Wageningen. Ik voelde hoe een grote glimlach over mijn gezicht trok.
Lang geleden zag ik hem voor de eerste keer in mijn leven bij de Jeker in Maastricht, en daarna nooit meer. Ik weet hoe blij ik toen was en vaak hoopte ik hem hier in de buurt te zien. Ik zag hem ook wel verschijnen in de waarnemingen van de KNNV-afdeling Wageningen.
En nu, zonder dat ik er op bedacht was, duikt hij onverwacht op.
Hij heeft mijn dag gekleurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten