Ik schreef daar al dit blog over.
Dé oma en dé opa bestaan natuurlijk niet. Maar het hangt ook van de context af hoe we erover denken en praten. Dat werd me vandaag glashelder toen ik in de bibliotheek van Twello was. Daar kwamen kinderen van vier verschillende scholen uit de regio op bezoek.
Ik vroeg om kreten waar de kinderen aan denken bij 'oma en opa.' Die woorden noteerde ik op de flip-over. In alle groepen kwam de flap binnen de kortste keren vol te staan.
In de eerste groepen vroeg ik zonder toelichting naar de associaties. Bij de laatste groep deed ik het zomaar ineens anders. Ik gaf eerst een voorbeeld van waar ik op dat moment aan dacht bij (mijn) oma en opa: boomgaard en lezen.
Het verschil tussen de flappen was verbluffend.
Op de eerste flappen kwam één bak ellende terecht, met als uitzondering het woord aardig en enkele neutrale woorden als snor, baard, bril.
Maar verder was het een optocht van hulpmiddelen als gehoorapparaten, rollators, rolstoelen en scootmobiels. Overigens leek dat laatste voertuig voor sommige kinderen wel een kek hebbeding om mee rond te scheuren.
In de laatste groep begon een jongen met de woorden jam en bloemen. Daarna volgde een gevarieerde opsomming van beroepen, hobby's en verre bestemmingen.
Stonden bij de 'zware' flap de gezichten neutraal of ietwat zorgelijk, bij de 'lichte' flap zag ik blikken vol warmte en trots. Het ging namelijk om hun eigen speciale oma's en opa's.
Zo werkt het dus schijnbaar. De oma en de opa kan niet veel, is krakkemikkig. Maar je eigen opa en oma zie je vaak met heel andere ogen.
Gelukkig maar!
Als ik aan mijn opa en oma (zonder poort) denk, herinner ik mij de lege bonbondozen die we kregen om mee te spelen als we er op zondagmiddag op bezoek gingen, de wc waar ik niet naar toe durfde omdat je ernaast de varkens hoorde knorren en de grote Belgische stoof waaraan mijn opa en oma ieder aan een kant zaten .......
BeantwoordenVerwijderenBijzondere herinneringen hè. Leuk dat jij het je ook nog herinnert, al was je dan jonger.
BeantwoordenVerwijderen