Met tomeloze energie stoof ik het nieuwe jaar in en ... viel vrijwel onmiddellijk stil. Nu, drie weken later, probeer ik de draad weer op te pakken.
Draad, welke draad?
Ik kan plannen maken wat ik wil, maar het leven had andere plannen voor mijn familie en mij. Met oudjaar hadden we de 84e verjaardag gevierd van mijn actieve, gezonde vader. Op 3 januari werd hij geveld door een zware hersenbloeding en na een lichte opleving is hij op 8 januari rustig ingeslapen. Op de vroege ochtend van de verjaardag van mijn moeder, voor wie hij de afgelopen 2 1/2 jaar had gezorgd. Dankzij ondersteuning van de kinderen en professionele zorg, maar vooral dankzij mijn vader kon zij na haar herseninfarct thuis blijven. Met oneindig geduld en onvermoeibaar was hij er dag en nacht voor haar. Schrijnendmooi toonbeeld van samen oud worden.
Alles wat me gewoonlijk bezighoudt, komt nu in een ander licht te staan. Veel is verworden tot beuzelarijen, geneuzel en tijdverspilling. Ondanks, of dankzij, het verdriet raak ik deze weken aan waar het in het leven echt om gaat: warmte van familie en vrienden, wezenlijke aandacht voor elkaar.
Onze topmantelzorger is er niet meer, maar ook de verhalenverteller en het historisch besef van ons gezin is weg. We missen zijn humor die hij tot het laatst heeft behouden. En wie repareert voortaan onze haperende huishoudelijke apparaten en luistert of het geluid van mijn auto verontrustend is?
Trots ben ik op mijn vader en oneindig dankbaar voor wie hij was, en nog steeds voor me is. De dood heeft mijn draad met hem niet doorgeknipt, integendeel, die is alleen maar sterker geworden.
Draad, welke draad?
Ik kan plannen maken wat ik wil, maar het leven had andere plannen voor mijn familie en mij. Met oudjaar hadden we de 84e verjaardag gevierd van mijn actieve, gezonde vader. Op 3 januari werd hij geveld door een zware hersenbloeding en na een lichte opleving is hij op 8 januari rustig ingeslapen. Op de vroege ochtend van de verjaardag van mijn moeder, voor wie hij de afgelopen 2 1/2 jaar had gezorgd. Dankzij ondersteuning van de kinderen en professionele zorg, maar vooral dankzij mijn vader kon zij na haar herseninfarct thuis blijven. Met oneindig geduld en onvermoeibaar was hij er dag en nacht voor haar. Schrijnendmooi toonbeeld van samen oud worden.
Alles wat me gewoonlijk bezighoudt, komt nu in een ander licht te staan. Veel is verworden tot beuzelarijen, geneuzel en tijdverspilling. Ondanks, of dankzij, het verdriet raak ik deze weken aan waar het in het leven echt om gaat: warmte van familie en vrienden, wezenlijke aandacht voor elkaar.
Onze topmantelzorger is er niet meer, maar ook de verhalenverteller en het historisch besef van ons gezin is weg. We missen zijn humor die hij tot het laatst heeft behouden. En wie repareert voortaan onze haperende huishoudelijke apparaten en luistert of het geluid van mijn auto verontrustend is?
Trots ben ik op mijn vader en oneindig dankbaar voor wie hij was, en nog steeds voor me is. De dood heeft mijn draad met hem niet doorgeknipt, integendeel, die is alleen maar sterker geworden.
Annie, heel veel sterkte. En mooie herinneringen pikt niemand je ooit af. Gr. Arnold
BeantwoordenVerwijderenAnnie, heel veel sterkte toegewenst. Wat heb je deze ongelooflijk droevige gebeurtenis mooi verwoord. Nogmaals, heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenTom
Heel veel sterkte en dit is heel herkenbaar.Met ook nog een moeder vam 86 en vaderop 84 jarige leeftijd overleden twee jaar geleden. En tot die tijd samen ook zelfstandig wonend en elkaar aanvullend zodat dit nog kon.
BeantwoordenVerwijderenDank jullie wel voor deze woorden van medeleven!
BeantwoordenVerwijderenEen mooi eerbetoon! Sterkte.
BeantwoordenVerwijderen