De jaarlijkse Kinderboekenweek is een feest en elk jaar weer vind ik het ook een feestje om in schoolklassen en bibliotheken te komen. Leergierige, nieuwsgierige kinderen met een open houding ontmoeten.
Gisteren bv. was weer zo'n feestje met een bezoek aan groep 5/6 van de Koningin Emmaschool (KES) in Kampen.
De juf had de kinderen op mijn komst voorbereid. Ze was aan het voorlezen toen ik de klas binnenkwam en ik herkende niet meteen de zinnen die de juf las. Ze bleek bijna bij het eind te zijn van mijn boek Koffer-Koen. Ter voorbereiding hadden de kinderen ook andere boeken van mij gelezen.
Het thema 'Hallo wereld' kwam ruimschoots ter sprake. Ik vertelde over Afrika, een meisje trommelde op mijn djembé. Enkele kinderen herkenden de beelden van Paaseiland op mijn boek 'Ik kom naar je toe'. Toen ik het had over de halfapen op Madagaskar, wist een jongen te vertellen dat ze een mengvorm zijn van koala's, apen en eekhoorns.
Ook hadden de kinderen veel vragen bedacht. Om al hun vragen te beantwoorden, daarvoor ontbrak eenvoudigweg de tijd. Sommige vragen zijn makkelijk te beantwoorden, andere in al hun eenvoud heel moeilijk.
Een selectie: Waarom schrijft u kinderboeken (Merel)? Tja, omdat het zo leuk is. Maar ik realiseer me wel dat dat antwoord wat mager is. Om me weer een beetje kind te voelen? Omdat ik
 |
tekening van Annely
 |
het niet kan laten? Omdat ik het een fijne gedachte vind als kinderen van mijn boeken genieten? Allemaal waar, maar hét antwoord heb ik niet op die vraag.
Houdt u van kinderen? (Sharissa). Antwoord: ja.
Hoeveel boeken zijn er in de bieb? Daar had zelfs de mevrouw van de bieb geen antwoord op. Van mezelf zijn er de afgelopen jaren in elk geval alles bij elkaar duizenden boeken in de bibliotheken terechtgekomen.
En dan was er een vraag van Janman waar ik nog steeds mijn hoofd over pijnig: Wat was het eerste boek wat u zelf las?
Meer dan 50 jaar terug in mijn herinnering! Ik kom er niet meer achter. Wel weet ik nog wat de eerste zin was. En ook de tweede trouwens, namelijk:
an en moe
moe en an
Aan het eind verraste de klas me met een mooi cadeau: een boek dat de leerlingen zelf hadden gemaakt. Ze hadden hun lievelingsboek getekend en er iets over opgeschreven.
Natuurlijk is het leuk om daarin een paar keer Koffer-Koen tegen te komen.
Volgende week gaat het kinderboekenfeest verder.
Weblog 3 okt. over Kinderboekenweek
Elk kruis verwijst met een nummer naar een patiënt uit het verleden, van wie ook de psychische aandoening (bv. dementie, schizofrenie) en de doodsoorzaak wordt vermeld. Dat varieert van een 'gewone' griep tot uitputting in een psychose. Stille getuigen van moeizame levens. Goed om er eens bij stil te staan.
