De laatste tijd worden schrijfrobots zoals ChatGPT gepresenteerd als een kans, maar ook als een bedreiging.
Een kans, zeker voor saaie zakelijke teksten die vaak een soort invuloefening zijn. De mensen die daar hun dagen mee moeten vullen, kunnen zinniger werk doen.
Maar docenten bijvoorbeeld zien het als een bedreiging, want zo op het oog produceert een schrijfbot acceptabele uittreksels en samenvattingen. In mijn werk als bedrijfstrainer zakelijke teksten demonstreerde ik soms een app die heel behoorlijke samenvattingen kon maken. Knappe techniek.
Misschien is er in het onderwijs wel een andere wijze van toetsen nodig. En laten we wel wezen: in uittreksels was al lang een levendige handel.
Een meer persoonlijke en daardoor ook boeiender toetsing is nodig. Arbeidsintensiever waarschijnlijk, maar het onderwijs kan er inspirerender en effectiever door worden.
De schrijfbots zullen steeds beter worden, want kunstmatige intelligentie is onverzadigbaar bij het opnemen van nieuwe kennis.
Kennis ja. Maar gevoel, intuïtie, verbindingen maken die niet voor de hand liggen, de menselijke geest en de creativiteit van de schrijver is zoveel ruimer.
Natuurlijk, er zullen vast uitgeverijen en schrijvers in de toekomst de makkelijkste weg nemen, invuloefeningen vermarkten tot boeken. Maar ik ga ervan uit dat in de boekensector vooral liefhebbers werken. Anders hadden we trouwens wel een ander beroep gekozen.
Mijn manier van werken is omslachtig. Vele versies gaan door mijn pen en laptop. Maar in elke versie zit mijn verstand en gevoel, het wordt nooit een automatisme. Gelukkig niet, ik haat routine.
Als ik schrijf, word ik regelmatig verrast. Waar komt die inval nou vandaan? Het zat misschien wel ergens opgeslagen in het register in mijn hoofd, maar waarom duikt het dan nu ineens op? En ook zijn er de invloeden van buitenaf, op dat moment. Een geluid, een geur, een smaak.
Een schrijfbot heeft geen zintuigen en daarvan maak ik als schrijver juist dankbaar gebruik.
Ik ben niet bang voor ChatGPT en nog geavanceerdere schrijfbots die er ongetwijfeld aankomen. Het zelf maken van een gedicht of het schrijven van een boek krijgt er nog meer waarde door. Gelukkig is er in deze tijd van liefdeloze confectie en wegwerpcultuur steeds meer waardering voor vakmanschap en het ambachtelijke.
Laat ik op deze druilerige dag eens dagdromen. Dit voorzie ik: ons werk als schrijvers krijgt ooit echtheidscertificaten, met de daarbij horende waarde.
Een soort NFT's (non-fungible tokens, bewijs van echtheid van een digitale primeur).
Maar de hemel verhoede dat de financiële cowboys een handeltje gaan maken van onze echte boeken.
Ik schrijf in alle rust verder. Maak je die boeken echt zelf?
Jazeker, eigenhandig en met hart en ziel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten